Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ
Ας είμαστε ρεαλιστές και ας πούμε της αλήθεια. Η υπάρχουσα οικονομική ελίτ της χώρας δεν παράγει πλούτο, δεν δημιουργεί πλεόνασμα για να αποπληρωθεί το χρέος μας και αυτό οφείλεται στην οικονομική δομή της χώρας. Δεν ήμασταν ποτέ οικονομικά αυτάρκεις και ανεξάρτητοι για σειρά ετών.
Στη χώρα μας, ο πλούτος παράχθηκε ασύλληπτος, τα χρόνια που προηγήθηκαν της καπιταλιστικής κρίσης η Ελλάδα γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη, μόνο που απ’ τον πλούτο που παράχθηκε η χώρα και ο λαός της δεν απόλαυσαν ούτε ψίχουλο, τον καρπώθηκε εξ ολοκλήρου το κεφάλαιο που είδε τα κέρδη του να γιγαντώνονται, την ίδια στιγμή που γιγαντώνονταν τα χρέη και τα ελλείμματα. Το ζήτημα δεν είναι ότι δεν παράγεται πλούτος, αλλά ότι ο πλούτος που παράγεται κατευθύνεται στα χέρια λίγων που τα θέλουν «μονά – ζυγά» δικά τους.
Τα ταξικά εγκλήματα στην σύγχρονη Ελλάδα του καπιταλισμού, και της Ε.Ε. είναι αναρίθμητα. Στην Ελλάδα ο «Νόμος είναι το δίκαιο του καπιταλιστή». Στην Ελλάδα όπου όλοι οι θεσμοί και οι «εξουσίες» του αστικού κράτους έχουν ταξικό πρόσημο και ενιαία αποστολή: τη διασφάλιση της εξουσίας του κεφαλαίου και τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Στο πλαίσιο αυτό πρέπει να ερμηνευτούν και οι πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου πάγου, που ήρθαν να επιβεβαιώσουν τον βαθιά αντεργατικό χαρακτήρα του νομοθετικού πλαισίου που διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις έχουν διαμορφώσει υπέρ του κεφαλαίου.
Η ίδια αστική δικαιοσύνη με νόμους του 1920 και 1955 κρατάει όμηρους της εργοδοτικής ασυδοσίας χιλιάδες απλήρωτους εργαζομένους. Είναι η ίδια δικαιοσύνη του αστικού κράτους που βγάζει «παράνομες» τις απεργίες που ενοχλούν το κεφάλαιο.
Στεκόμαστε εδώ σήμερα μπροστά στις πόρτες ενός από τους ναούς του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πρόκειται φια έναν «ναό» όπου η απληστία και η δίψα για κέρδος αποτελούν τα ύψιστα ιδανικά, όπου η ατομική αξία καθορίζεται από την ικανότητα της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης σε βάρος των άλλων, όπου οι νόμοι χειραγωγούνται, ξαναγράφονται και ακυρώνονται, όπου το ατέλειωτο μαγγανοπήγαδο της κατανάλωσης προσδιορίζει την ανθρώπινη πρόοδο, κι όπου η απάτη και το έγκλημα αποτελούν τα εργαλεία της δουλειάς!
Η επίθεση του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου μοντέλου σε διάφορες μορφές σε όλο τον κόσμο, εφ’ όσον το καθεστώς συνειδητοποιεί ότι η απειλή μπορεί να προέλθει και από μέσα, θα πρέπει να περιμένουμε περισσότερα μέτρα καταστολής, προκλητικές ενέργειες, συνταγματικά πραξικοπήματα, εκστρατείες προπαγάνδας, ελέγχου του ίντερνετ κ.λπ.
Και αν κάποιοι φοβόντουσαν ότι απειλείται το καθεστώς εκτάκτου ανάγκης που όρισαν τα μνημόνια, τόσο ο Άρειος Πάγος όσο και το ΣτΕ φροντίζουν συχνά – πυκνά να αποδείξουν ότι κανένα καθεστώς δεν θα απειληθεί. Άλλωστε, για τα δύο όργανα το δημόσιο συμφέρον δεν ταυτίζεται με το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων και των μεσοαστών. Δημόσιο είναι το ταξικό συμφέρον των οικονομικών κολοσσών.
Μόνο υπό ένα τέτοιο πρίσμα μπορούν να εξεταστούν οι πρόσφατες δύο αποφάσεις του Αρείου Πάγου για τον μη έλεγχο φορολογουμένων μετά την πενταετία ή ακόμα και για την απλήρωτη εργασία. Αλλά στο ίδιο πνεύμα εντάσσονται και αποφάσεις του ΣτΕ, ενάντια σε επιλογές της κυβέρνησης οι οποίες ήταν καθόλα σύμφωνες με το πνεύμα της εποχής και της κοινωνίας σε μία πορεία σύγκρουσης με τις οικονομικές ελίτ.
Και σε αυτή τη σύγκρουση με το εγχώριο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τα δύο όργανα πήραν σαφή θέση. Και οι αποφάσεις των δύο ανωτάτων δικαστικών σωμάτων είναι καθαρά πολιτικές. Πως αλλιώς να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι σε μία εποχή εργασιακού κανιβαλισμού και ενώ το Σώμα Επιθεώρησης προσπαθεί να επαναφέρει την – αστική, ας μην γελιόμαστε – κανονικότητα, ο Άρειος Πάγος ακυρώνει με κάθε εργατικό νόμο για την μη καταβολή μισθών και όλο τον πόλεμο κατά της εργασιακής αυθαιρεσίας.