Φιλόσοφος και στοχαστής ο πατέρας της Κρήτης Ν. Καζαντζάκης εννέα φορές πλησίασε το Νόμπελ λογοτεχνίας, αλλά δυστυχώς η χώρα μας, που την εποχή εκείνη έτρωγε τις σάρκες της, φρόντισε με κάθε τρόπο, ούτως ώστε αυτό να μην γίνει δυνατό.
«…Ο Πάτροκλος Σταύρου, θετός γιος της Ελένης, δεύτερης συζύγου του Καζαντζάκη και κληρονόμος των πνευματικών δικαιωμάτων του, σε άρθρο του στο «Βήμα» τον Οκτώβριο του 2000 με τίτλο «Όταν δεν τους περίμενα», έγραψε χαρακτηριστικά:
“Κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’50 η φήμη του Καζαντζάκη άρχισε πλέον να απλώνεται σε όλες τις ηπείρους. Η διεθνής αναγνώριση του διάνοιγε τον δρόμο προς το βραβείο, το οποίον ακοιμήτως ναρκοθετούσε η Ελλάς. Να τον αφήσει να πάρει το Νόμπελ; Αδύνατον. Ακόμα και μυστικούς αστυνομικούς έστελναν τότε στην Αντίμπ (γαλλική πόλη όπου ζούσε ο Καζαντζάκης με τη δεύτερη γυναίκα του Ελένη), οι οποίοι υπεδύοντο τους δημοσιογράφους για να τον κατασκοπεύσουν.
Η ματαίωση της απονομής του Νόμπελ στον Καζαντζάκη υπήρξε σαφώς ελληνικός άθλος. Ευτελές εργαλείο αυτής της ασχημοσύνης ήταν ο Σπύρος Μελάς, συνεργαζόμενος με τον Έλληνα πρέσβη στη Στοκχόλμη, Πίνδαρο Ανδρουλή, ο οποίος δρούσε βάσει οδηγιών από το κέντρο, την Αθήνα. Δεν ήταν δυνατόν να συμβεί διαφορετικά. Τι είχε με τον Καζαντζάκη ο Μελάς; Φθόνο, μίσος, αντιζηλία; Ίσως όλα, και μαζί έχθρα και φοβερή ζήλια….».
«…..Όπως γράφει ο Κώστας Αρκουδέας στο βιβλίο του «Το Χαμένο Νόμπελ», ο Μελάς «…είχε την κάλυψη της επίσημης πολιτείας». Η Ακαδημία, μπορεί να μην ήταν αυτή που έστειλε τον Σπύρο Μελά στη Στοκχόλμη (θυμίζουμε ότι ήταν μέλος της), αλλά σίγουρα δεν τον εμπόδισε και δεν τον αποδοκίμασε…»
(ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ Μιχάλης Στούκας 7/10/2017)
Όλοι αυτοί , οι πνευματικά καθυστερημένοι, της ζήλειας, του φθόνου, της ιδιοτέλειας, της μισαλλοδοξίας, δηλητηριασμένοι και φανατισμένοι, και από τα μίση και τα πάθη του αδελφοκτόνου σπαραγμού, ΧΑΘΗΚΑΝ και ΕΣΒΗΣΑΝ στη λήθη και στη λησμονιά της μαύρης τρύπας του χρόνου. Δυστυχώς όμως κατάφεραν να δυσφημήσουν την χώρα και να της στερήσουν ένα Νόμπελ.
Εν αντιθέσει η μορφή, η προσωπικότητα και το μέγα έργο, του Ν. Καζαντζάκη παραμένει αθάνατο, στο διηνεκές του χρόνου της παγκόσμιας κοινωνίας.