Δε ζω στην οδό Καλλεργών και δε θα ήθελα να ζω εκεί.
Η οδός Καλλεργών μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν μία σχετικά ήρεμη οδός απ’ όπου περνούσαν περπατώντας ή με τα αυτοκίνητά τους όσοι κατευθυνόταν προς τις καφετέριες της οδού Σαλπηδώνος, της περιοχής της «Πύλης της Άμμου» και στο Κουμ Καπί.
Όλα αυτά πλέον είναι παρελθόν.
Η κίνηση στο Κουμ Καπί «έπεσε». Και ο κόσμος φαίνεται να μεταφέρθηκε, αρχικά και στην οδό Σαλπηδώνος, αλλά κυρίως στην οδό Καλλεργών και στο Παλιό Λιμάνι.
Ο κόσμος έφυγε από το Κουμ Καπί. Όχι τυχαία.
Το «καινούργιο» βρέθηκε, εκεί, κοντά στα στέκια των «εναλλακτικών».
Στην οδό Σαλπηδώνος τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά.
Στα κτίρια που σήκωσαν – άγνωστο με ποια άδεια – λειτούργησαν στην αρχή καταστήματα που ήθελαν να καρπωθούν τον «εναλλακτικό» χαρακτήρα της οδού για να βγάλουν εύκολα χρήματα.
Όμως, η μεγάλη ζημιά έγινε στην οδό Καλλεργών. Εκεί, μια ήρεμη σχετικά οδός όπου ζούνε κάτοικοι εδώ και δεκαετίες γέμισε με καταστήματα που παίζουν διαπασών το μουσικό αχταρμά μιας «ηχητικής χωριάτικης σαλάτας» που τόσο αρέσει σε πολλούς Έλληνες.
Κατέλαβαν τα πεζοδρόμια, άπλωσαν παντού τραπεζοκαθίσματα, μέχρι και τα καγκελάκια τα μετέτρεψαν σε καθισιές για τους πελάτες τους.
Καταστήματα που προϋπήρχαν στην περιοχή βιώνουν πλέον την οικονομική κατάστροφη.
Οι πελάτες τους που εδώ και χρόνια επισκεπτόντουσαν την περιοχή δε μπορούν να ανεχθούν αυτο τον ηχητικό οχετό που καθίζει σα σκόνη πάνω στον αέρα και γκρούβει.
Αλλάζουν τα στέκια τους.
Κάτοικοι αναγκάζονται να μετακομίσουν. Αλλά υπάρχουν και εκείνοι που αρνούνται να φύγουν, είτε λόγω ηλικίας, είτε από πείσμα, επειδή δε θέλουν να παρατήσουν τον τόπο που ζουν εδώ και χρόνια.
Αυτοί, δίνουν έναν άνισο αγώνα για τα πολύ βασικά.
Στην περίπτωση της οδού Καλλεργών ισχύει αυτό που λένε: «ήρθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα»
Η οδός Καλλεργών μοιάζει λίγο με την πατρίδα μου.
Πριν το μνημόνιο και τώρα ακόμα πιο συστηματικά, η αγριότητα κυριαρχεί: Για να έρθει η «ανάπτυξη» και η «ευημερία», διώχνουν τους νέους αυτής της χώρας στο εξωτερικό, οδηγούν στο θάνατο τους ηλικιωμένους, δε σέβονται κανένα απολύτως δικαίωμα. Είναι αναγκαιότητα.
Τα δικαιώματα αποτελούν εμπόδιο για την ανάπτυξη, επισημαίνουν. Η καταστροφή συνεχίζεται και κάποιοι πλουτίζουν.
Έτσι λένε και οι επιχειρηματίες της οδού Καλλέργων.
Φέρνουμε ανάπτυξη. Κυκλοφορεί το χρήμα, λένε. Δημιουργούμε θέσεις εργασίας, επιμένουν. Και αυτό που εννοούν είναι ότι η ασυδοσία τους – εξ αυτών των λόγων – πρέπει να παραμένει ατιμώρητη.
Δε θέλουν να παραδεχτούν ότι αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα της περιοχής έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα πολλών άλλων καταστηματαρχών που και αυτοί ζούσαν στην περιοχή. Και αυτοί έδιναν δουλειά σε εργαζόμενους.
Όταν κάποια στιγμή θα φύγουν – γιατί πάντα φεύγουν – δε θα έχει μείνει τίποτα. Η οδός Καλλέργων και η γύρω περιοχή θα είναι «κρανίου τόπος».
Η αλήθεια είναι, και το έχουν καταλάβει όλοι, ότι στην οδό Καλλέργων, κάποια ζώα είναι πιο ίσα από κάποια άλλα. Υπάρχει μία ιεραρχία. Για κάποιους ο νόμος ισχύει περισσότερο από κάποιους άλλους. Κάποιων τα δικαιώματα έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα.
Και σήμερα, παρά το σφράγισμα των 10 ημερών που επιβλήθηκε σε όλα τα καταστήματα της οδού μετά από απανωτές μηνύσεις κατοίκων, υπάρχει ένα κατάστημα που παραμένει ανοικτό, συνεχίζει τις καταλήψεις στα πεζοδρόμια, βαράει στο διαπασών τη μουσική.
Το πιο ίσο ζώο απ’ όλα έχει πιο πολλά δικαιώματα.
Άραγε, πώς εξηγείται αυτό το φαινόμενο;
Πώς εξηγείται το θράσσος συγκεκριμένων καταστηματαρχών και στα διαρκή δημοσιεύματα σε εφημερίδες και ειδησεογραφικά πρακτορεία, αντί να συνετιστούν συνεχίζουν ακάθεκτοι;
Υπάρχει κάποια λογική εξήγηση για το «χαμήλωμα της μουσικής» κάθε φορά λίγα λεπτά πριν περάσει περιπολικό για να κάνει ελέγχο;
Ρητορικά ερωτήματα.
Αυτό το κείμενο γράφτηκε μετά από συνομιλία που είχα με μια γιαγιά 80 χρονών που ζει στην περιοχή της οδού Καλλεργών.
Μεγάλωσε εκεί, έκανε τα παιδιά της εκεί, τα εγγόνια της την επισκέπτονταν εκεί. Σήμερα, μου είπε, ψάχνει σπίτι για να μετακομίσει. Πρόσφυγας – λόγω ηχορύπανσης – ετών 80.
Είναι ο τελευταίος επιζών της οδού Καλλεργών.
Το λιγότερο ίσο ζωό απ όλα.
Αυτό του οποίου τα δικαιώματα έχουν τη μικρότερη βαρύτητα.