του Μανώλη Καπετανάκη
Διαφορετική ίσως πλεύση, κοινός ο καταραμένος προορισμός
Η` ο ανάδρομος Ερμής το τελευταίο διάστημα επηρεάζει τις διεθνείς εξελίξεις προς το αναπάντεχο η` κάτι άλλο συμβαίνει λιγότερο μεταφυσικό και προσαρμοσμένο στο βάλτωμα του ιστορικά πλέον παρά φύσιν καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος. Μετά λοιπόν το κακό ποδαρικό του απρόβλεπτου και νωθρότατου Brexit ακολούθησε η εμβρόντητη έκπληξη της ανάδειξης στην προεδρία του αλλόκοτου ακροδεξιού μεγιστάνα. Στερώντας παντελώς αυτή τη φορά τη δυνατότητα στους συνειδητά προσεδαφισμένους και συμβιβασμένους στη καπιταλιστική κτήση εκπρόσωπους της αριστεράς, να παιανίζουν εξωφρενικά περί επαναστατικών εφόδων των μαζών ενάντια στο κατεστημένο. Σε πείσμα των δημοσκοπήσεων (πλην των παραμονιάτικων), παρά την φαινομενική, ηχηρή και πλειοψηφική υποστήριξη της σκληροπυρηνικής ανθυποψήφιας από τα κέντρα εξουσίας αλλά και στην εξόφθαλμη υπονόμευση του συγκεκριμένου από διάφορες κατευθύνσεις, ακόμη και από τον ίδιο τον γραμματέα του κόμματος του, τελικά ο έσχατος πρώτευσε και θριάμβευσε. Το τι υποχθόνιο διαμείφτηκε (διότι κάτι τρανταχτό παρεμβλήθηκε) πιθανόν η ιστορία να το ξεσκεπάσει. Χλωμότατο είναι το επιχείρημα (και τα παρεμφερή του) πως όπως και στο Brexit υπήρξε αθρόα άγρα ψήφων λόγω των ξενοφοβικών ιαχών κατά των μεταναστών των οποίων η μαζική εισροή θα στερούσε θέσεις δουλειάς, κάτι παρόμοιο συνέβη και τώρα με τις αντιμεξικάνικες βολές του κροίσου. Σπέρνοντας εν συνεχεία ανησυχία σε οικονομικούς κύκλους, οδηγώντας σε σύγχυση αναλυτές, προκαλώντας αβεβαιότητα και αγωνία στις δυτικές κυβερνήσεις, επεκτείνοντας το προηγούμενα πολωτικό κλίμα στα όρια ενός κοινωνικού πρωτοφανέρωτου διχασμού και αμφισβήτησης, που θα κοπάσει όμως πρόωρα. Φτάνοντας στο σημείο ώστε ακόμη και ο πρωτοσύγκελος του μακρύ στρατιωτικού βραχίονα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (του ΝΑΤΟ δηλαδή) Στόλτενμπεργκ να αναρωτιέται για την ομαλή τροχιά των πραγμάτων!!
Πως αποκωδικοποιείται αλήθεια αυτή η ανατροπή και τι σηματοδοτεί για την πορεία όχι μονάχα βέβαια της ίδιας της πιο φιλόδοξης και αφιονισμένης από δίψα για παγκόσμια κυριαρχία γκανγκστερικής και ανθρωποφάγας δύναμης, αλλά και ολάκερης της υφηλίου; Γιατί προφανώς η ετυμηγορία των ψηφοφόρων δεν ρυθμίζει την έκβαση της εκλογικής αναμέτρησης σε ένα πολίτευμα, όπου παρά τη ψευδέστατη προβολή του σαν η ισχυρότερη και εγκυρότερη δημοκρατία, χωλαίνει προκλητικά στη λειτουργία και αυτής της κορυφαίας δήθεν διαδικασίας της. Και εξαιτίας του καλπονοθευτικού και σκοτεινού ιδιώματος έμμεσης πρόκρισης του κατόχου του ύπατου αξιώματος από ένα τεκτονικής διαπλοκής εκλεκτορικό σώμα. Επίσης και από το όργιο της φαιδρότατης εκστρατείας που θεσμικά μεσολαβεί. Τέλος και από τις εκμαυλισμένες – αποχαυνωμένες συνειδήσεις σεβαστής μερίδας της κοινής γνώμης, η οποία καλείται συνδυαστικά να αποφανθεί μέσω πολιτειακού δημοψηφίσματος μέχρι και για την υποχρεωτική χρήση προφυλακτικών από τους πορνοστάρ!! Με λίγο περισσότερη γελοιότητα, αποσυντίθεσαι.
Ποιοι λοιπόν είναι οι παράγοντες που οδήγησαν ένα κράτος μεγαθήριο να υφίσταται τέτοιους τριγμούς; Ειδικά όταν έχει θεμελιώσει στέρεες δικλείδες ασφάλειας που εγγυώνται μια σχετικά ομαλή ροή διακυβέρνησης, διατήρηση των ισορροπιών, ελέγχου αυταρχικών συμπεριφορών (όχι φυσικά ενάντια των πληβείων) και γενικά ύπαρξης θεσμικών αντίβαρων σε οτιδήποτε παρεκκλίνει μιας μεσοσταθμικής διαχείρισης και θα ευνοούσε ακραίες επιδιώξεις. Δεν αρκεί να δικαιολογήσει αυτή την ανορθογραφία της καθιερωμένης μετάβασης η ταύτιση του νέου δεσπότη με την εξυπηρέτηση συμφερόντων μερίδων της άρχουσας τάξης που θίγουν ευνοημένες προγενέστερες. Ούτε εξυπακούεται και η εξαλλοσύνη της προσωπικότητας του Τραμπ, η οποία δεν συνάδει με το κύρος ενός <<πλανητάρχη>>. Εδώ υπήρξαν εξίσου επιλήψιμοι προκάτοχοι, όπως ο Ρήγκαν και ο νεώτερος Μπους δίχως διαμαρτυρίες. Αλλά ακόμη και κάποιος ενδεχόμενος αναπροσανατολισμός της συνολικής πολιτικής (και στο εξωτερικό κυρίως μέρος της) ενός λογικού εύρους δεν εξηγεί αυτή την παραδοξότητα. Μην ξεχνάμε ότι ο ερχομός του Ομπάμα συνδυάστηκε με μία ανασκεύαση του γεωστρατηγικού σχεδιασμού των υπερατλαντικών, η οποία επιχείρησε τον (ανεπιτυχή) επαναπροσεταιρισμό των ευρωπαίων λυκοσυμμάχων , δίχως αξιοσημείωτες αναταράξεις.
Άρα που εστιάζεται τώρα το νεοπαγές αίτιο αυτού του φαινόμενου; ΜΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΟ ΚΡΑΥΓΑΛΕΟ ΑΔΙΑΧΩΡΗΤΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΟΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΔΟΚΙΜΑΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΑΣΚΗΣΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗΡΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΕΙ ΣΗΜΑΙΝΟΥΣΕΣ ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΠΟΥ ΣΥΜΠΥΛΝΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ Ο ΝΕΟΣ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ. Γιατί ομολογουμένως τα αμερικανικά γεράκια φτερούγισαν με μανία ανά τη γη επιδιώκοντας την κατά Β. Σαμαρά πολυπόθητη αναδιάταξη των δυνάμεων, έμπηξαν τα κοφτερά νύχια και ράμφη τους κατασπαράσσοντας αρκετούς λαούς. Αλλά η ουσιαστική λεία που αποκόμισαν ήταν πενιχρότατη, δυσανάλογα με το μέγεθος της καταστροφής που επέσυραν και το βαρύ κόστος για τις ΗΠΑ. Ούτε η ρώσικη αρκούδα απωθήθηκε και παγιδεύτηκε αποκαμωμένη και απομονωμένη στο στενό της (που ούτως η` άλλως και έτσι παραμένει αχανές) κλουβί. Τουναντίον θύμωσε, αντεπιτέθηκε και ο πυρηνικός της βρυχηθμός πάγωσε και αγκύλωσε μέχρι και τον ισοϋψή εχθρό της. Ταυτόχρονα μήτε οι έτεροι ιμπεριαλιστές της γηραιάς παρά τους οικονομικούς και ποικίλους λοιπούς εκβιασμούς αποδείχτηκαν πρόθυμες εταίρες και υποτάχτηκαν προσδεμένοι αναντίρρητα στο άρμα τους. Επιπρόσθετα αποθρασύνθηκαν μέχρι και τοπικοί ζηλωτές της επεκτατικότητας και αρπακτικότητας των ισχυρών και όρθωσαν σοβαρά εμπόδια στις βλέψεις τους. Μάλιστα ακόμη και εγκάθετα ανδρείκελα κοπής Αμπάντι ενίοτε αυθαδιάζουν.
Οπότε η ελέω οικονομικοπολιτικής και στρατιωτικοστρατηγικής υπεροχής επέλαση σε κρίσιμα μήκη και πλάτη της οικουμένης δεν απέδωσε καρπούς χορταστικούς. Η αλαζονική επιδίωξη για χάραγμα στον χάρτη της γης διευρυμένων και πιο υπάκουων ζωνών κηδεμονίας και καταλήστευσης αποδεικνύεται αιματηρότατη μεν και επίμοχθη προσπάθεια, μα και φρούδα. Σπαταλήθηκαν τεράστιοι πόροι, στρατεύτηκαν μηχανισμοί σε αυτή τη στείρα κατεύθυνση ,αναλώθηκε χρόνος πολύτιμος, διακινδυνεύτηκε και τρώθηκε η αυτοκρατορική αίγλη, δοκιμάστηκαν σκληρά συμμαχίες, υιοθετήθηκαν διάφορες τακτικές και η άδοξη αν όχι και ατιμωτική επιστροφή στο σημείο εκκίνησης καταδεικνύει την ασφυκτική στασιμότητα. Η φρενιασμένη επιθετικότητα πέραν της κατακόρυφης εκτόξευσης της πιθανότητας τα όχι εκατοντάδες αλλά μυριάδες πυρηνικά μανιτάρια να αφανίσουν εαυτούς μετά των αλλοφύλων, επισημαίνει αθέλητα σε κάθε παράτολμο βήμα τους την ισοοπλία και αποφασιστικότητα του βασικού μοσχοβίτικου αντίπαλου. ΑΡΑ ΚΑΤΙ ΡΙΖΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ. Τι όμως;
Και ιδού ο νυμφίος Τραμπ (και στην κυριολεκτική έννοια του ακόμη) εν τω μέσω του τέλματος καταφθάνει. Υπόσχεται αναδίπλωση της άσκοπης επέλασης, εσωστρέφεια και έμφαση στην ανάπτυξη. Αναστήλωση του εθνικού γοήτρου και παραγωγική άνθιση της χώρας, εγκατάλειψη στη μοίρα τους των αχάριστων δυτικών και αποκατάσταση ειρηνικών σχέσεων με το Κρεμλίνο. Αγαλλίαση μήπως; Βαριά λόγια και αριστερίζοντα από έναν υπερσυντηρητικό, που δεν διστάζει στιγμή και με ωμότητα να ξεστομίζει την ρατσιστική του ρητορική. Όχι πως ο έγχρωμος Ομπάμα σήκωσε ψηλά τη σημαία του αντιρατσισμού και δικαίωσε τη αρχική του φήμη σαν οπαδός της. Διακηρύξεις που φαντάζουν παράξενες και σχιζοειδείς. Και είναι και δεν είναι.
Η αποκρυπτογράφηση τους κοντολογίς σημαίνουν τα παρακάτω εξής: ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός σκοντάφτει ξανά και ξανά στο ποσοτικό πυρηνικό αδιέξοδο που αδυνατεί να απεγκλωβίσει αποτελεσματικά και για <<επαρκές>> χρονικό διάστημα από την παρατεταμένη κρίση το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα (πρώτιστα τους ίδιους, αλλά υπάρχει και η αναθεματισμένη αλληλεπίδραση), το οποίο μονάχα η πολεμική λύση μπορεί να αποκαταστήσει δραστικά και χωρίς ανακυκλώσιμα ημίμετρα. Οι Ουκρανίες και Συρίες αποκαλύπτουν περίτρανα το ατελέσφορο αυτής της μονόπλευρης, παρωπιδικής διαδρομής. Αυτή η θεραπεία της γενικευμένης σύγκρουσης και ουσιαστικά του τρίτου παγκόσμιου πόλεμου με δεδομένη τη χερσαία και με σαρωτικά συμβατικά μέσα επέμβαση, όπου όμως τον προεξάρχοντα ρόλο θα διεκπεραιώσουν τα πυρηνικά εργαλεία, δίχως ένα τεράστιο και επιβεβλημένο ποιοτικό άλμα θα ταυτίζεται με μια σχεδόν σίγουρα ημιθανή γη.
Η εγχείρηση ίσως πετύχει, αλλά θα πεθάνουν ασθενείς με χειρουργούς αντάμα με την αποτέφρωση του χειρουργείου. Απαιτείται λοιπόν μια αναφανδόν αλλαγή και διαφοροποίηση των όρων και μεθόδων διεξαγωγής της αναπόφευκτης πολεμικής ίασης. Ίσως λοιπόν ο νεωτερισμός που εισαγάγουν και η αναμόρφωση των μεθόδων που καταστρώνουν τα επιτελεία και ο Τραμπ να σχετίζεται με μια επάνοδο και απόπειρα απενεργοποίησης του ρηγκανικού δόγματος του SDI (Πρωτοβουλία Στρατηγικής Άμυνας), γνωστότερο και σαν Πόλεμος των Άστρων. Όπερ απλούστερα μεθερμηνεύεται στην εφαρμογή της κεντρικής ιδέας περί εξουδετέρωσης η` επί του εφικτότερου ελαχιστοποίησης της απάντησης –πλήγματος του αντίπαλου με το κολοσσιαίο πυραυλικό δυναμικό που διαθέτει και εκείνος. Κατασκευάζοντας έτσι μια απόρθητη (;;;) ασπίδα η οποία προϋποθέτει την εκκόλαψη μιας ασύλληπτου μεγέθους τεχνολογίας και με διαστημικά χαρακτηριστικά και που φυσικά η υλοποίηση της θα απορροφήσει αστρονομικές και δυσείσπρακτες δαπάνες. Τέτοιες χρηματοδοτήσεις απαιτούν τη διαρκώς προβαλλόμενη από τον Τραμπ αναγκαιότητα μιας οικονομικής απογείωσης και ευρωστίας με παράλληλη περιστολή της αιμορραγίας σε διάφορα μέτωπα (όπως το συχνά επαναλαμβανόμενο επιχείρημα του να ξοδεύονται οι ΗΠΑ για την προστασία τρίτων).
Ορθότατα λοιπόν διέγνωσαν οι πίσω από τον νέο πρόεδρο κύκλοι τη συμφόρηση που προξενεί το υφιστάμενο πλαίσιο της ψυχροπολεμικής περιόδου με την εξομολογητική ονομασία MAD (Αμοιβαία Εξασφαλισμένη Καταστροφή). Παρωχημένο μεν, που λιμνάζει τον ανταγωνισμό αλλά αναντικατάστατο προς ώρας. Τα ισότιμα περιθώρια των δύο <<υπερδυνάμεων>> να αφανίσουν τον ενάντιο τους με τις αμέτρητες ομοβροντίες πυρηνικών κεφαλών, που είναι σε θέση να εξαπολύσουν αιφνιδιαστικά, καταιγιστικά και σαρωτικά κατά του (ισοπεδώνοντας και την ίδια την επικράτεια του και όχι μόνο νευραλγικής σημασίας βάσεις όπως της Σούδας) εξανέμισαν τα απανωτά χτυπήματα που κατάφερε η Ουάσινγκτον στην παραπαίουσα μετασοβιετική Ρωσία. Η οποία εξαναγκασμένη από τον ασφυκτικό κλοιό τριγύρω της επιτάχυνε την ανάκαμψη της και σαν τον διάνο έχει πλέον φουσκώσει καμαρωτά τα πυρηνικά φτερά του επιδεικνύοντας τα σε κάθε πρόκληση προς υπενθύμιση και συμμόρφωση.
Η φρίκη του MAD λοιπόν ζει, βασιλεύει και βαλτώνει την αντιπαράθεση. Ο μονομερής όλεθρος της SDI είναι απαίτηση των καιρών για να την απεγκλωβίσει και πιθανόν την ιδέα αυτή αντιπροσωπεύει ο νεοχρισμένος. Ευσεβείς πόθοι βέβαια για τους εμπνευστές. Δυστυχώς τα πάντα δεν κρίνονται στους υπολογισμούς επί χάρτου, αλλά στην αδυσώπητη ροή της πραγματικότητας με τις αναρίθμητες αστάθμητες παρεμβολές. Ήδη η κομβικής σημασίας πτώση του Challenger που ακύρωσε τα τότε μεγαλεπήβολα προγράμματα, στοιχειώνει την αναβίωση αντίστοιχων φιλοδοξιών και περιγράφει ανάγλυφα το (όσο και αν αποτελεί το αποκλειστικό κλειδί που θα απαγκιστρώσει τους τιτάνες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού από την παρούσα εμπλοκή με ένα αισιόδοξο αίσθημα μονομερούς νίκης και όχι αμφοτερόπλευρης συντριβής) δισεπίλυτο του στόχου.
Οπωσδήποτε υπάρχουν αρκετές πτυχές και σπουδαίες συνέπειες που συνδέονται με την ενορχηστρωμένη από τα άδυτα των διευθυντηρίων των ΗΠΑ επιλογής και εν συνεχεία εκλογής –επικύρωσης – νομιμοποίησης από την λαϊκή ετυμηγορία του Τραμπ. Το παρόν κείμενο επικεντρώνεται στο σημείο όπου θεωρεί σαν το πρωτεύοντα λόγο που προσδιόρισε το ζήτημα αυτό, διεισδύοντας σε κάπως άδηλες και βαθύτερες διεργασίες, που με απόλυτη σ\βεβαιότητα περιστρέφονται γύρω από την πηγή των αγωνιών των δυναστών της ανθρωπότητας για το μέλλον τους. Βυθοσκοπεί στην πιο καταλυτική παράμετρο που επικαθορίζει κάθε κίνηση των απαλλοτριωτών κάθε γωνιάς της γης, στραγγαλιστών κάθε ελευθερίας και πυρπολητών της ευημερίας των λαών της.
Σαφέστατα τα στοιχεία που διαρρέουν στη δημοσιότητα είναι φειδωλά και αλλοιωμένα. Ο χρόνος θα ξεδιαλύνει αναμφίβολα πολλά ερωτηματικά. Κάλλιστα θα μπορούσε ένας μαρξιστικολενινιστικής αντίληψης παρατηρητής να οχυρωνόταν πίσω από την αλάνθαστη προσέγγιση της γενικότητας. Δηλαδή ο Τραμπ σαν εκπρόσωπος του πλέον αφηνιασμένου ιμπεριαλισμού και παρά τη φιλειρηνική προσωπίδα του, επουδενί προτίθεται να ακυρώσει, να υπονομεύσει τη πολεμοχαρή φύση της εργοδοσίας του. Αργά η` γρήγορα θα ξεπουπουλιαστεί η περιστερά και θα ξεγυμνωθεί η θηριώδης φυσιογνωμία του γερακιού. Άλλωστε το καθήκον της προάσπισης του δικαιώματος να διάγουν σε γαλήνη και σε συνθήκες προκοπής οι λαοί ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους και επιτακτικά πρέπει να το διεκδικούν με την πάλη τους προοδευτικά κινήματα πανταχόθεν . Αποτελεί κρίσιμο ζητούμενο να πρωτοστατήσουν σε ένα κοσμογονικό ξεσηκωμό (με την απαραίτητη κλιμάκωση του) οι καταπιεσμένες μάζες που φυτοζωούν αφόρητα στα σωθικά του τέρατος, το όποιο τις εξαθλιώνει ασύστολα και δολοφονεί καθημερινά. Ίσαμε τους πληθυσμούς που στενάζουν στα βομβαρδισμένα χωριά του Κουρδιστάν. Στις πυρπολημένες πόλεις της Συρίας η` κάτω από τη φασιστική μπότα των σιωνιστών η` αγκομαχούν υπό το βάρος των μνημονίων.
Όμως είναι χρήσιμη σε τόσο γαστρωμένες εποχές μια ανάγνωση και πρόβλεψη του τι δραματικό προμηνύει η κάθε εξέλιξη και άσχετα με το άγχος της μη πλήρους επαλήθευσης τους. Όταν δε ο σχολιαστής έχει το ευεργέτημα της ανεπισημότητας, απελευθερώνεται κάπως η σκέψη του, χωρίς όμως να ξεστρατίζει από το κομουνιστικό πρίσμα και να μυθολογεί ανεξέλεγκτα. Εξάλλου και οι ίδιοι οι πρωτομάστορες της αντίδρασης άλλα προγραμματίζουν και τα αντίθετα τους προκύπτουν. Ο άξονας της συλλογιστικής της πέννας αυτής (παροξυσμός ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων που συνιστά τον καταλυτικότερο μοχλό που διαμορφώνει το παγκόσμιο γίγνεσθαι και βραχυκύκλωμα ένεκα του πυρηνικού εφιάλτη) δεν παύει σε καμία περίπτωση να ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ σωστός και οι κίνδυνοι που με διαπρύσιο τόνο επισημαίνει, ζυγώνουν ολοένα και πιο κοντά το ανθρώπινο γένος στην Ώρα Μηδέν. Τα όποια ενδεχομένως στοιχεία υπερβολής η` υπερχρωματισμού των συγκεκριμένων κίνδυνων είναι λιγότερο αβλαβή από την πανούργα κατευναστική και παραλυτική υπερβολή της αποσιώπησης των.