Ήμουν στην Αρκαδία, στη Ζάτουνα.
Διάβαζα στίχους του Άγγελου Σικελιανού
και νόμιζα πως γράφτηκαν
για εκείνη ακριβώς την εποχή.

Θυμάμαι, όταν συνέθετα
το Πνευματικό Εμβατήριο,
είχαμε τέτοια επίγνωση του τι κάνουμε,
που η γυναίκα μου μού έλεγε:
«Τελείωσέ το γρήγορα, να το στείλεις,
να το ακούσουν οι Έλληνες».

Ήταν Χριστούγεννα του 1969.
Τα παιδιά και η γυναίκα μου
έφυγαν για την Αθήνα.
Έμεινα μόνος,
απομονώθηκα κι έγραφα
το Πνευματικό Εμβατήριο.

Είχε ενάμισι μέτρο χιόνι.
Οι φρουροί απ’ έξω
κρύωναν και φώναζαν:
«Κύριε Μίκη, δε θα βγείτε για βόλτα;»
Τους λέω: «Γράφω μουσική».

Τελικά, σε μια άγρια καταιγίδα,
μπήκαν κι αυτοί μέσα –
που ήταν απαγορευμένο,
μπας και τους χαλάσω.

Είχα μια σόμπα,
είχα τσικουδιά, καρύδια.
«Παιδιά, φάτε, πιείτε», τους λέω,
«αλλά αφήστε με να το τελειώσω».

Έγραφα:
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε
τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα».

Το συνέθετα,
έβαζα τις συγχορδίες,
το τραγουδούσα στο πιάνο.
Αυτοί πίνανε τσικουδιά,
και κάποια στιγμή σηκώθηκαν
κι άρχισαν να τραγουδούν
κι εκείνοι μαζί μου.

Τελείωσα το τραγούδι,
σηκώνομαι, πίνω κι εγώ τσικουδιές.
«Πάμε στο καφενείο», λένε.
Τους λέω: «Είναι ώρα απαγορευμένη».
«Δε μας νοιάζει.
Εμείς τώρα έχουμε απογειωθεί!»

Και όπως ήμασταν έτσι, κόκκινοι,
γεμάτοι τσίπουρο, πάμε στο καφενείο.
Ήταν γεμάτο χωροφύλακες.
Είχα δεκαοχτώ φρουρούς
και δύο υπαξιωματικούς,
και χωρικούς, γεμάτο καπνούς,
μια σόμπα, ζέστη.
Δεν περίμεναν να με δουν.

Μόλις μπαίνουμε μέσα,
ένας χωροφύλακας άρχισε να λέει:
«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε
τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα».

Του λέω: «Τρελάθηκες;»
Τους λέει: «Πάμε σπίτι όλοι,
να σας παίξει ο Μίκης το νέο του τραγούδι».

Και όπως είμαστε,
ξαναπήγαμε σπίτι,
κι έτσι έγινε η πρώτη συναυλία του έργου
με ακροατήριο τους φρουρούς μου…

Εκεί πάνω,
φρουροί και φρουρούμενοι
ήταν ένα.

Ήμασταν Έλληνες.
Η Ελλάδα.
Αυτός ο πόνος
αυτής της κακορίζικης,
της φτωχής πατρίδας
που όλοι την αγαπούν…

Μίκης Θεοδωράκης

Από τη σελίδα Αξεπέραστος Ελληνικός Κινηματογράφος