Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, συγγραφέας
Ηταν προχωρημένο απόγευμα. Η επίτοκος βρισκόταν στα χέρια της κυρά-Μαρίας, της γηραιάς αυτοδίδακτης μαίας στο μικρό βοσκοχώρι στα Δυτικά Σφακιά.
Είχε στο ενεργητικό της πάμπολλους επιτυχείς τοκετούς, καθώς, πολύτεκνη και η ίδια, είχε αρκετή εμπειρία, αλλά ήταν και προικισμένη τόσο με θάρρος όσο και επιδεξιότητα, χαρίσματα απαραίτητα για το λειτούργημα που αυτόκλητα υπηρετούσε.
Σήμερα όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, όσο και δύσκολα. Με την πρώτη ματιά, η γριά διαπίστωσε ότι το παιδί ερχόταν “ανάποδα”, είχε να αντιμετωπίσει δηλαδή ένα τοκετό ισχιακής προβολής, που δεν της είχε τύχει άλλη φορά. Θαρραλέα όμως όπως ήταν, δεν τα έχασε. Αντιλήφτηκε τι έπρεπε να κάνει και μάλιστα ταχύτατα, ήθελε όμως να εξασφαλίσει πρώτα την έγκριση του συζύγου, καθώς η κατάσταση ήταν δύσκολη.
Βγήκε στην αυλή, όπου καθόταν ο σύζυγος ανήσυχος καθώς άκουγε τις κραυγές της επίτοκης συζύγου που σπάραζε από τους πόνους του αφύσικου τοκετού. `Ηταν το πρώτο τους παιδί, δεν είχε την ανάλογη εμπειρία κι εκείνος.
Ανήσυχη η κυρά-Μαρία, τον πληροφόρησε μουδιασμένη:
«Παιδί μου, έχουμε δύσκολη γέννα…Κιντυνεύει να χαθεί το παιδί, ή να βγει ανάπηρο, και ίσως να κιντυνεύσει και η μάνα…»
«Και ίντα θέλεις να κάνω εγώ κυρά-Μαρία;»
«Εσύ, τίποτα….Εγώ, θα κάνω ότι μπορώ….αλλά θέλω, να μη μου ρίξεις ευθύνες, εάν δεν έχουμε καλά αποτελέσματα…έχουμε πολύ δύσκολη γέννα, και θα με αφήσεις να κάνω αυτό που πρέπει!»
«Κάμε ότι σε φωτίσει ο Θεός κυρά-Μαρία!» αποκρίθηκε αμήχανα ο σύζυγος που τα είχε εντελώς χαμένα.
«Ακόνισέ μου το μαχαίρι σου…μη με ρωτάς!…Και γρήγορα!» πρόσταξε η κυρά-Μαρία.
Σαστισμένος εκείνος σηκώθηκε, τράβηξε από τη θήκη της μέσης του το μαυρομάνικο μαχαίρι. Πήρε την ακονόπετρα. Με γρήγορες κινήσεις το έτριψε πάνω της, πότε από τη μια και πότε από την άλλη πλευρά της λεπίδας του μαχαιριού.
Κάποια στιγμή, το έτεινε προς το μέρος της γριάς. Εκείνη το πήρε, “έπαιξε” λίγο το δείκτη του δεξιού χεριού πάνω στην κόψη της λεπίδας και μουρμούρισε:
«Καλό είναι…Πάω τώρα μέσα και ο Θεός βοηθός!»
Μπήκε στην κάμαρα, όπου την επίτοκη φρόντιζαν όπως μπορούσαν η μητέρα της και κάποιες γειτόνισσες. Αφού έπλυνε το μαχαίρι, το απολύμανε στοιχειωδώς με λίγη τσικουδιά, και άρχισε την…επέμβαση. Μάλιστα! Με πλήρη απουσία κάποιου αναισθητικού, έστω ξυλοκαϊνης ή άλλης σχετικής ουσίας, άρχισε μια δύσκολη χειρουργική στην κυριολεξία της πράξη, έτσι ώστε να μπορέσει να πιάσει το νεογνό και να το απελευθερώσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε, από την αφύσική όσο και επικίνδυνη στάση που είχε μέσα στη μήτρα της μάνας. Και το κατάφερε!
Ο σύζυγος, άκουσε από την αυλή το παιδικό κλάμα, και σταυροκοπήθηκε.
Μέσα στην κάμαρα, η γριά και αυτοδίδακτη μαία, συνέχιζε το δύσκολο έργο της: Αφού παρέδωσε το υγιέστατο νεογνό στη φροντίδα των άλλων γυναικών, έραψε προσεκτικά τη λεχώνα χωρίς ίχνος αναισθητικού, κι εκείνη, δικαιώνοντας το μεγαλείο της μάνας, δεχόταν στωικά τις επώδυνες περιποιήσεις της κυρά-Μαρίας, με ανακούφιση στον υπέρτατο βαθμό που είχε σώσει το παιδί που εννέα μήνες ανάτρεφε στα σπλάχνα της. Το μητρικό φίλτρο υπερνικούσε οδύνες και πληγές. Το μεγαλείο της μάνας!
…Βρισκόμαστε στα 1956. Στο μικρό και απομονωμένο βοσκοχώρι, μια γριά και αυτοδίδακτη μαία επιχειρούσε επιτυχώς και με μέσα εντελώς πρωτόγονα μια δύσκολη και επικίνδυνη ιατρική πράξη, καθώς είχε φέρει σε πέρας άψογα μια επέμβαση ισχιακής προβολής, που ακόμη και σήμερα και σε οργανωμένα Ιατρικά Κέντρα ελλοχεύουν όχι σπάνια, σοβαροί κίνδυνοι και προβλήματα στο νεογνό (παραπληγίας, τετραπληγίας και όχι μόνο)…
…Και το νεογνό εκείνης της επέμβασης; Ένα υγιέστατο, πανέμορφο και πανέξυπνο κοριτσάκι που μεγάλωσε, παντρεύτηκε και είναι σήμερα μια ευτυχής γιαγιά!