Παλιότερα, ο ηττημένος ηγέτης παρέδιδε τα όπλα στους νικητές. Σήμερα, τον καλούν να κυβερνήσει

Το ηθικό των πολιτών αυτής της χώρας αναπτερώθηκε ενώ άλλαξε και η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό.

Επίσης, για πρώτη φορά με τέτοια ισχύ αμφισβητήθηκε το δόγμα της λιτότητας το οποίο είναι άμεσα συνδεδεμένο με την ηγεμονία της Γερμανίας στην Ευρώπη.

H μάχη δεν ήταν μία μάχη Δαβίδ και Γολιάθ, όπως την έχουν περιγράψει δημοσιογράφοι. Η Ελλάδα, δεν ήταν ενάντια στη Γερμανία αλλά ενάντια σε όλους. Ακόμα και οι σύμμαχοι της χώρας ήταν απλά πιο φιλικά προσκείμενοι αντίπαλοι. Κανείς, πέρα από κάποιους ηγέτες χωρών της Λατινικής Αμερικής, δε στήριξε πραγματικά την Ελλάδα.

Μπορεί να μην ήρθε ο κόσμος ανάποδα, όμως φθάσαμε κοντά. Οι Έλληνες το έκαναν αυτό. Ο χρεωκοπημένος λαός έδωσε μαθήματα.

Θα μπορούσε να έχουν καταλήξει αλλιώς τα πράγματα; Πιθανότατα. Εφόσον στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν πραγματικά εναλλακτικό σχέδιο.

Όμως δεν είχαν. Όταν φθάσαμε στην άκρη του γκρεμού απλά δεν υπήρχε αρκετή πίστη για το “άλμα στο κενό”. Ή μάλλον, και για να το θέσω καλύτερα, επειδή δεν υπήρχε σχέδιο, έμοιαζε εξαιρετικά με “άλμα στο κενό”.

Έχουν όλα τελειώσει; Όχι ακόμα.

Η Μερκελική Γερμανία μέχρι το τελευταίο λεπτό θα πιέζει για υποχωρήσεις. Ενώ δε διαφαίνεται πουθενά υποχώρηση στο θέμα του χρέους.

Αυτή η αποικιοκρατική αλαζονία της Γερμανίας, που εκφράστηκε και με τις προσβλητικές δηλώσεις Σόιμπλε προς Λου για την ανταλλαγή της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο, μπορεί να εξωθήσει την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σε νέα αποχώρηση από τις διαπραγματεύσεις. Αν και αυτό, πλέον, για να είμαι ειλικρινής, μοιάζει πολύ πιο δύσκολο.

Τα όρια έχουν στενέψει υπερβολικά πολύ. Και δεν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο.

Προσωπικά, το πιο έντιμο που πιστεύω ότι μπορεί να κάνει αυτή η κυβέρνηση είναι να παραιτηθεί. Γιατί αλλιώς θα πρέπει να είναι έτοιμη να βρεθεί απέναντι στους πολίτες οι οποίοι την στήριξαν.

Το θέμα είναι μπορεί; Εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα πλέον φαίνεται ότι δεν της έχει δοθεί καν το περιθώριο της παραίτησης.

Φαίνεται ότι αυτό προτιμούν και οι δανειστές οι οποίοι γνωρίζουν ότι αν η κυβέρνηση είχε εξωθηθεί σε παραίτηση, κάποια στιγμή θα επέστρεφε άφθαρτη.

Τώρα, απαιτούν από την ελληνική κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη για την υπογραφή μίας Συμφωνίας, οδηγώντας την σε ρήξη με τους πολίτες που τη στήριξαν. Και ο Αλέξης Τσίπρας από ηγέτης του αγώνα ενάντια στη λιτότητα γίνεται αυτός που την εφαρμόζει.

Σε αυτή την περίπτωση και με την κυβέρνηση να έχει αθετήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις, η δημοκρατική νομιμοποίηση των πολιτικών που θα εφαρμόστούν θα έχει χαθεί.

Πόσο καιρό θα αντέξει μία τέτοια κυβέρνηση; Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι τα περιθώρια είναι μικρά. Και είναι κρίμα.

Η Ευρώπη σκότωσε μία μεγάλη ελπίδα για μια δημοκρατική στροφή για την Ελλάδα και για την ίδια την Ευρώπη.

Όμως το “ΟΧΙ” στη λιτότητα παραμένει ισχυρό. Τη λιτότητα μας την επιβάλλουν, δεν είμαστε ένοχοι, δεν την αποδεχόμαστε. Δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση.

Αλλά ας κάνουμε λίγη υπομονή ακόμα. Λίγες μέρες μείνανε.