Μπλέκουν μέσα στο μυαλό μου πολλά μαζί∙ γεγονότα και σκέψεις∙ και δεν ξέρω σήμερα από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Άκουγα την τελευταία ομιλία του Σαλδαδόρ Αγιέντε προς τον λαό της Χιλής, με αφορμή τα γεγονότα της «9/11» του 1973. Είναι μια συγκινητική ομιλία κι έτσι την πήρα, μαζί με μια πρόχειρη μετάφραση στα Ελληνικά και την ανάρτησα στην ΟΚΤΑΝΑ για όποιον ενδιαφέρεται. Σκέφτηκα κι ότι οι τρομοκράτες που επιτέθηκαν κατά των δίδυμων Πύργων τριάντα σχεδόν χρόνια μετά, ανήμερα της επετείου, δεν θα έπρεπε να επισκιάζουν την μνήμη στην ομορφιά ενός πραγματικού αλτρουιστή ηγέτη, όπως ήταν ο Αγιέντε, αλλά ας το αφήσουμε αυτό το θέμα, γιατί η κουβέντα θα μπλέξει ακόμα πιο πολύ.
Έτσι, θα πεταχτώ στο άλλο θέμα που μου τριβελίζει το μυαλό, και είναι και το σημαντικότερο, διότι αφορά όλους εμάς, εδώ και τώρα.
Είναι λοιπόν, αυτή η επιτακτική ανάγκη να βρούμε κι εμείς τον δικό μας Αγιέντε, που να είναι κι αυτός αλτρουιστής και αρκετά γενναίος, ώστε να μην τρομάξει από τα θεριά που τον περιμένουν στη γωνία για να τον κατασπαράξουνε.
Γιατί βέβαια, καμία φορά, η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα κι όλοι έχομε πια καταλάβει ότι το πηγάδι δεν έχει πάτο και ότι ζούμε το περίφημο δόγμα του Σοκ. Όπως το ζήσανε οι Χιλιανοί επί Πινοσέτ, οι Ρώσοι επί Γιέλτσιν, όπως το ζουν οι τελευταίοι ιθαγενείς Ινδιάνοι στη σημερινή Αμερική και η ιστορία αυτή έχει καταστρέψει σε πολλά μέρη πολύ κόσμο -και δεν έχουν τελειωμό οι επαναλήψεις του απάνθρωπου αυτού πειράματος, κι ας αφήνει η μανία της μεθόδου του νεοφιλελευθερισμού πάντα πίσω της δάκρυα, θανάτους και δυστυχία. Και τώρα ήρθε, έχει έρθει ήδη, και είναι ζώσα η στιγμή και για εμάς. Ήρθε η σειρά μας!
Αυτή είναι η κατάσταση και την ξέρομε όλοι. Κάποιοι θα επιβιώσουμε, πιστεύουμε, γιατί ως τα τώρα έχομε σταθεί πιο ικανοί ή πιο τυχεροί. Μέχρι σήμερα, αυτό να λέγεται, γιατί δεν ξέρομε τι μας ξημερώνει αύριο με αυτούς τους Ολετήρες που μας κυβερνούν και που μόλις προχθές έσκισαν άλλη μια σελίδα από το Ελληνικό Σύνταγμα, υπερψηφίζοντας το μόνιμο χαράτσι στο κεραμίδι που έχομε πάνω από το κεφάλι μας∙ ενοικιαστές μας κατάντησαν στο βιός μας, επαναφέροντας -καθώς σφυρίζουν αδιάφορα οι αναίσχυντοι, ένα ακόμα άδικο, κι ας έχει κριθεί ως αντισυνταγματικό το μέτρο από τα αρμόδια δικαστήρια, κι ας μην έχει στεγνώσει ακόμα, καλά-καλά ούτε το μελάνι αυτής της δικαστικής απόφασης.
Όμως η κατάσταση αυτή δεν είναι δυνατόν να διαιωνίζεται και το κράτος της αυθαιρεσίας των ιταμών που μας κυβερνούν δεν πάει άλλο και κάτι πρέπει να αλλάξει.
Αλλά για να αλλάξει η κατάσταση, πρέπει πρώτα να αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας.
Αλλά για να αναδιαρθρωθεί η παραγωγική βάση της χώρας, χρειάζονται κεφάλαια.
Τα κεφάλαια αυτά δεν είναι κανείς διατεθειμένος να μας τα δανείσει, πόσο μάλλον να τα εμπιστευθεί αύριο, σε έναν αριστερό Πρωθυπουργό! Όχι, πάντως, πριν αυτός ο Πρωθυπουργός, κάνει 12 ή 13 κυβιστήσεις, κοινώς κολοτούμπες, -όσες είναι και οι συνιστώσες του Σύ.Ριζ.Α., για να χαριτολογήσουμε και λίγο με το δράμα που ζούμε.
Άρα, αν δεν βρεθεί ο δικός μας ο Αγιέντε, αυτός που θα βάλει έναν φραγμό στην ανομία και που θα ακολουθήσει την οσμή του κλεμμένου χρήματος, την έχομε βαμμένη.
Γιατί αν δεν αναζητηθούν και δεν εντοπιστούν κάποια από τα κεφάλαια που έχουν κλαπεί από τα ελληνικά δημόσια ταμεία, την τελευταία τουλάχιστον εικοσαετία, ουδέποτε θα βρεθούν επαρκή και φθηνά κεφάλαια για την ανοικοδόμηση που χρειάζεται ο τόπος, αλλά μια ζωή θα καθόμαστε στην άκρη του πεζοδρομίου των “αγορών” με το χέρι απλωμένο, να μας κλωτσάνε οι περαστικοί.
Εξυπακούεται ότι η περίφημη λίστα Λαγκάρντ είναι μόνο το νύχι του τέρατος που λυμαίνεται τον τόπο. Ούτε βέβαια είναι λύση να καλέσουμε τους συντρόφους του Κ.Κ. της Κίνας για να τους πουλήσουμε τη Θράκη να την κάνουν Ειδική Οικονομική Ζώνη. Τι ειρωνεία, αλήθεια!
Προαπαιτούμενα και μάλιστα εκ των ουκ άνευ, είναι τα χρηματικά κεφάλαια λοιπόν, αλλά χρειάζεται και ένα σχέδιο. Εν αναμονή της αποψινής ομιλίας του Αλέξη, από τη ΔΕΘ, ελπίζω να μην ακούσω πάλι παρόμοια με τα περσινά.
Εγώ, πάντως, του έστειλα μιαν επιστολή, που του τα λέω με το νι και με το σίγμα, αλλά δεν ξέρω αν την έλαβε.
Να σου πω και το άλλο: ότι κι αν λέγεται εναντίον του Αλέξη, το ακούω με προσοχή και πολλές φορές συνυπογράφω κι εγώ τη βάσιμη κριτική κι ας μου κάνουν μούτρα, οι φίλοι μου οι Συριζαίοι.
Όμως σε ρωτώ: αν δε δοκιμαστεί κι αυτός, πώς θα ξέρομε ότι είναι ακατάλληλος? Αν δεν είναι αυτός ο Αγιέντε που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, τόσο το χειρότερο για εμάς. Επειδή όμως οι επιχειρήσεις μπορεί να χρεοκοπούν, αλλά οι λαοί ποτέ, που θα πάει, αν μας βγει κι ετούτος σκάρτος, δε θα χαθούμε, θα τον βρούμε κι εμείς τον δικό μας Αγιέντε, αργά ή γρήγορα. Πρώτα όμως να δοκιμάσουμε αυτόν που τον προτιμάει σήμερα ο ένας στους τέσσερις Έλληνες κι Ελληνίδες, αφού τον έχομε μέσα στα πόδια μας.
Κακά τα ψέμματα: καλύτερα για εμάς θα είναι να προκύψει ότι ο Αλέξης κάνει για τη δύσκολη δουλειά, ότι μπορεί να πιάσει στα χέρια του την καυτή πατάτα, διότι έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι κι επειδή κάθε μέρα που περνάει η ψαλίδα των δημο(σ)κόπων ανοίγει, και κάθε μέρα η ψαλίδα των δημο(σ)κόπων κλείνει, και δώσ’ του με την ψαλίδα και ψαλιδίζονται κάθε μέρα περισσότερες ελπίδες, περισσότερα όνειρα, περισσότερες ζωές.
Αλλά από τα διαβάσματά του, θα ξέρει κι ο ίδιος ο Αλέξης ότι πραγματικός ηγέτης είναι αυτός που αφουγκράζεται τον λαό του κι όχι εκείνος που εμπιστεύεται τυφλά το επιτελείο του κι αυτούς που του λένε ότι δεν υπάρχει θέμα λογιστικού έλεγχου του δημόσιου χρέους ή που περισπούδαστα δηλώνουν ότι θα λυθεί το πρόβλημά μας με την πάταξη της φοροδιαφυγής, γιατί τ’ ακούει αυτά ο γονατισμένος ραγιάς που κλέβει από τον φοροεισπράχτορα ό,τι μπορεί, προκειμένου να επιβιώσει, και του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο! Τ’ ακούει κι ο μεγαλομπακάλης και γελάει βροντερά!