Σε μια χώρα που η ηγεσία εξοντώνει τους ανθρώπους της και που πουλά την πατρίδα, θα περίμενε κανείς ο θεσμός της Δικαιοσύνης να αποτελεί ένα ανάχωμα στην αυθαιρεσία των κυβερνητικών αξιωματούχων. Θα περίμενε να «μιλήσει το Δίκαιο» και να κατατροπώσει το άδικο. Θα περίμενε κανείς οι δικαστές και η Δικαιοσύνη απλά να υπερασπιστούν το Νόμιμο και το Δίκαιο. Όπως είναι η αυτονόητη ευθύνη.
Η Δικαιοσύνη όμως δεν είδε την κατάργηση, στην πράξη, του Συντάγματος.
Δεν είδε τις άδικες πολιτικές που εφαρμόστηκαν σε βάρος των αδύναμων, μπροστά στην κρατική και κυβερνητική αυθαιρεσία, Ελλήνων.
Δεν είδε τα χαράτσια, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις αυτοκτονίες.
Δεν είδε την κατάργηση της έννοιας του νόμου.
Δεν είδε την κατάργηση της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, την αντικατάσταση της νομοθετικής εξουσίας της βουλής από αποφάσεις υπουργών, οι οποίοι αυθαιρέτως νομοθετούν αντί του νομοθετικού σώματος.
Δεν είδε το μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Αποφάσισε ότι τα χαράτσια είναι νόμιμα.
Αποφάσισε ότι καλώς απολύονται άνθρωποι.
Αποφάσισε ότι καλώς ένα ολόκληρο κράτος τα έχει βάλει με τις 50χρονες καθαρίστριες – μητέρες.
Δεν ασχολήθηκε με το γεγονός ότι το κράτος τα έβαλε με τα παιδιά μας, τους γονείς μας.
Η Δικαιοσύνη αποφάσισε όμως ότι οι περικοπές στη μισθοδοσία των δικαστών, είναι παράνομη! Και πρέπει να επιστραφούν τα κομμένα. Και μάλιστα στα επίπεδα προ των μνημονίων! Κι αυτό κάνει η κυβέρνηση, με νομοθετική ρύθμιση. Κατ” εξαίρεση και κατά πρόκληση…
Όχι, δεν είναι τυφλή η Δικαιοσύνη. Ανοιχτομάτα και άδικη είναι.
Ποια Δικαιοσύνη όμως, κύριε δικαστά, θα μου πείτε…
Και ποια κρίση, για εσάς, κύριε δικαστά…
Candiot
