Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Όμορφες, λυγερόκορμες κοπέλες και κοπέλες που δεν ακολουθούν το δυτικό πρότυπο ομορφιάς στους δρόμους. Γοητευτικές, όπως οι πρώτες.

Ανάλαφρο, επίμονο, βιαστικό βάδισμα έως και τρέξιμο, για να προλάβουν το ραντεβού ή την εργασία τους. Για να προφυλαχθούν απ’ τη βροχή. Πρωτοβρόχια.

Ελαφρό αεράκι σηκώνει ανησυχία στις παρέες. Άντρες, γυναίκες, παιδιά κάτω από τα υπόστεγα για να προφυλαχθούν από τη βροχή.

νας πλανόδιος μουσικός ξεπροβάλλει από μια στοά. Ξεκούρδιστη η κιθάρα του κι η μουσική του θυμίζει μανιάτικο μοιρολόι. Κι όμως μ’ αρέσει.

Παρατηρώ τους γυναικείους ώμους, τα χέρια που τρίβονται μεταξύ τους για να ζεσταθούν, τα ανήσυχα βλέμματα, τα καλοσχηματισμένα πόδια. Νιώθω γαλήνιος και ερωτευμένος -με εσένα.

Δίπλα κάποιος γκρινιάζει για τον άσχημο καιρό που ήρθε να προστεθεί στην κακοδαιμονία μας.

Κι εγώ, ξαφνικά κι αξιοποιώντας τη διαλεκτική από μαρξιστής γίνομαι στωικός απαντώντας στον έκπληκτο πολίτη ότι η βροχή ήταν αναμενόμενη.

Αφού όλα τα κατέστρεψε το κεφάλαιο, πως ο καιρός θα έμενε ανεπηρέαστος;