Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Αναρχοσυνδικαλιστριών και Αναρχοσυνδικαλιστών “Ροσινάντε”, Τοπική Ένωση Χανίων:
Και ενώ στο Αιγαίο οι οικογένειες των προσφύγων αμφισβητούν τον κόσμο των αφεντικών και παλεύουν για τη ζωή τους, τα συνδικάτα μας κηρύττουν άλλη μια κανονισμένη απεργία στις 12 Νοέμβρη.
Άλλη μια φορά λοιπόν που θα κατεβούμε στο δρόμο μετά από κάλεσμα γραφειοκρατών που συνεννοούνται πόσο θα μας πουλήσουν στα αφεντικά, αντί για μια απεργία διαρκείας οργανωμένη από τα κάτω.
Μιλάμε για μια απεργία οργανωμένη από αγώνες της βάσης όλων των εργατικών κλάδων και των ανέργων, που θα έβαζε μπροστά και αδιαπραγμάτευτα τα εργατικά συμφέροντα όλης μας της διεθνικής τάξης: την αύξηση στους μισθούς, στις συντάξεις και στα επιδόματα ενάντια στις τακτικές και τα ψέμματα των αφεντικών ώστε να κλέβουν τον πλούτο που παράγει η εργασία μας.
Την μείωση στα ωράρια ώστε να βρουν δουλειά οι άνεργοι και οι άνεργες, ώστε να ξανακερδίσουμε ένα κομμάτι από τον κλεμμένο χρόνο για να οργανώσουμε τους αγώνες στην κατεύθυνση μιας κοινωνίας χωρίς κλεμμένες ζωές, χωρίς εκμετάλλευση. Μιλάμε επίσης για τους αγώνες για τα δικαιώματα των μεταναστών εργατών και των προσφυγικών οικογενειών που ζουν χωρίς χαρτιά και η εργασία και η ζωή τους βρίσκεται σε διαρκή υποτίμηση από τις ρατσιστικές πολιτικές και τα ρατσιστικά κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας. Χωρίς την ανατίμηση των ζωών τους η δική μας ανατίμηση και η ταξική, κοινωνική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι αδύνατη.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια τα ντόπια αφεντικά είχαν περιορίσει (έως καταργήσει όπου τους έπαιρνε) στην ουσία την ασφάλιση της εργατικής τάξης, είχαν παγώσει για δεκαετίες τους μισθούς, είχαν αυξήσει τα ωράρια (ήδη από τα 90ς ο ένας δουλεύει για τρεις) ενώ ανέβαζαν τις τιμές. Τα αφεντικά είχαν οργανώσει αστυνομικά και στρατιωτικά την άρνηση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων για τα πιο αδύναμα κομμάτια της τάξης μας. Τα ντόπια αφεντικά, μεγάλα και μικρά, μέσα από τις εργοδοτικές τους ενώσεις και μέσα από τις διεθνείς – διακρατικές τους συμμαχίες είχαν οργανώσει τα συμφέροντα τους πάνω και στη δική μας εθελοδουλία και ανοχή.
Όταν η υποτίμηση της εργασίας εντείνει την κρίση της κερδοφορίας των αφεντικών, αντί η εργατική τάξη στη χώρα να καταλάβει ποιο είναι το συμφέρον της αποφάσισε να μπει σε διαταξικές και εθνικιστικές συμμαχίες που δεν έβλεπαν το αυτονόητο: πως ο κυρίως εχθρός ήταν εδώ, στη ντόπια εργοδοσία και στο ντόπιο ρατσισμό που έκλεβε την εργασία, τις ζωές και τα δικαιώματα, χωρίς να έχει σημασία ποιο ακριβώς είναι το νόμισμα ή η κυβέρνηση που πάντα θα είναι μια πολιτική μαριονέτα των εκμεταλλευτών.
Εδώ είναι λοιπόν ο βασικός εχθρός και μετά έρχονται οι διακρατικές συμφωνίες των αφεντικών και οι υπερεθνικοί θεσμοί τους. Ήταν όμως ένα πολύ βολικό ψέμα να πειστεί ο εργάτης ότι για τα δεινά του φταίει κάποιος που έρχεται από μακριά και είναι αδύνατο να τον πολεμήσεις. Είναι πολύ βολικό ψέμα να πιστέψει η εργατική τάξη ότι τα αφεντικά πάντα δεν έχουν να δώσουν λεφτά, και ότι δεν πρέπει να απεργήσουμε για τα υλικά μας συμφέροντα γιατί θα πάθουν ζημιά τα ντόπια αφεντικά. Η αλήθεια είναι όμως πως μόνο με την άγρια γενική απεργία διαρκείας – και όχι κοροϊδίας – μπορεί να υποχωρήσει η εκμετάλλευση της εργασίας μας και η απαξίωση των ζωών μας.
Οι εργατικές αρνήσεις δεν μετριούνται στην κάλπη αλλά θα μετρηθούν στον αγώνα, στη μαχητική απεργία διαρκείας, στη συλλογική εργατική δράση ενάντια στους εργοδοτικούς και τραπεζικούς εκβιασμούς που θα ενταθούν και άλλο. Όλη αυτή την περίοδο είδαμε μια τεράστια επίθεση μιας συμμαχίας αστικών πολιτικών κομμάτων, μίντια, οργανισμών και ενώσεων του Κεφαλαίου και της εργοδοσίας σε ντόπιο και διεθνές επίπεδο αλλά και της ξεπουλημένης στα αφεντικά ηγεσίας της ΓΣΕΕ που συστρατεύτηκε με τους προαναφερόμενους. Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να ταχθεί και να παλέψει ενάντια στις νέες συμμαχίες των ηγετών των κομμάτων, καθώς το πολιτικό θέαμα σε συνεργασία με την τάξη των εργοδοτών και τις τράπεζες θα επιχειρήσουν να ρίξουν ακόμα περισσότερο τα μεροκάματα, να νομιμοποιήσουν τις μαζικές απολύσεις και να καταργήσουν κάθε εργατικό δικαίωμα. Πρέπει ακόμη να απομονώσει το γραφειοκρατικό εργοδοτικό και κομματικό συνδικαλισμό και να οργανώσει οριζόντιες ταξικές δομές για τα συμφέροντα και τις ανάγκες του.
Αντίπαλος μας είναι η εργοδοτική τάξη και όλες οι κυβερνήσεις που πάντα θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Η κρίση είναι των αφεντικών που πάγωναν για χρόνια τους μισθούς και διέλυσαν μεθοδευμένα όλα τα εργατικά δικαιώματα για τα κέρδη τους, πολύ πριν αρχίσει η λεγόμενη κρίση – από τον καιρό μιας συστηματικής κλοπής των ζωών και των μισθών μας που βαφτίστηκε “ανάπτυξη”. Στα επόμενα χρόνια και ανεξαρτήτως νομίσματος, τα αφεντικά θα θελήσουν να πέσει και άλλο, ακόμη και με ρατσιστικά κριτήρια, η αξία της εργασίας, και θα συνεχίσουν την υποτίμησή της, σε όποιο γεωπολιτικό περιβάλλον βολέψει και με όποιο συνασπισμό κρατών τους φανεί πιο ωφέλιμος.
Νόμος του καπιταλισμού και του κράτους αποτελεί η στυγνή και χωρίς σταματημό εκμετάλλευση των εργαζομένων είτε μειώνοντας τους μισθούς-δικαιώματα-επιδόματα είτε αυξάνοντας εξοντωτικά τα ωράρια.
Ήρθε λοιπόν η ώρα να οργανώσουμε και εμείς τη διεθνή εργατική μας αντεπίθεση. Να απαντήσουμε βάζοντας μπροστά τους εργατικούς αγώνες. Οργάνωση και ενότητα στη βάση των εργατικών και των κοινωνικών κινημάτων, κοινωνική αλληλοβοήθεια, ενότητα στον ταξικό – αντιφασιστικό αγώνα, καμία ανοχή σε μεγάλες και μικρές ηγεσίες και κυρίως στις επικίνδυνες λαϊκιστικές, ρατσιστικές και εθνικιστικές αφηγήσεις τους. Καμία ανοχή σε νέες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, επιδόματα. Να δουλέψουμε για τη συνάντηση του εργατικού κινήματος με τους αγώνες για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των κοινωνικά αποκλεισμένων. Να πάρουμε τη ζωή και την οργάνωση των διεκδικήσεων στα χέρια μας, και όχι να αναθέτουμε τη ζωή σε “σωτήρες”. Προτεραιότητα στην ταξική πάλη, στην κοινωνική αξία της αλληλεγγύης, προτεραιότητα σε όσους έχουν άμεση ανάγκη υποστήριξης στις υλικές προϋποθέσεις της ζωής τους, δυναμώνοντας τα σωματεία από τα κάτω, στη βάση, στις οριζόντιες διαδικασίες και στις εργατικές πρωτοβουλίες, συμμετέχοντας στις δράσεις τους.
Το αύριο δεν κερδίζεται με προσευχές,
Να οργανώσουμε την Γενική Απεργία Διαρκείας,
να πάρουμε πίσω τις κλεμμένες μας ζωές