Πολλές φορές – δηλαδή πάντα – όταν κάνω λόγο για τους πολιτικούς άντρες, που διαχειρίζονται τις τύχες της άμοιρης Ευρώπης, τους αποκαλώ νάνους και φερέφωνα του υπερατλαντικού τέρατος που ακούει στο όνομα ΗΠΑ.
Δεν είναι όμως η ταπεινότητά του, που τους χαρακτηρίζει έτσι. Η καθημερινή πρακτική τους, η ανικανότητα και η ατολμία στην άσκηση των καθηκόντων τους, τους χαρακτηρίζουν. Εγώ – όπως και εκατομμύρια άλλοι – μια διαπίστωση κάνω. Το φαινόμενο να κυβερνιέται η Ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες όμως από ανίκανους να ασκήσουν εξουσία έχει και την εξήγησή του. Στις Ηνωμένες Πολιτείες για παράδειγμα δεν είναι τυχαίο να γίνεται πρόεδρος ένας ηλίθιος – βλέπε Μπους ο νεότερος – ένας αποτυχημένος ηθοποιός – βλέπε Ρέιγκαν, και να δολοφονείται ένας Κένεντι… Δεν υπάρχουν ικανοί να πάρουν τις τύχες αυτής της χώρας στα χέρια τους, και να την οδηγήσουν στο πεπρωμένο που η ανικανότητα άλλων ηγετών τους ανέθεσαν; Υπάρχουν: Στο σύστημα όμως οι ικανοί δεν είναι αρεστοί, γιατί θέλουν τους ηλίθιους που είναι του χεριού του. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ευρώπη, η χώρα μας κυβερνιέται από μετριότητες. Οι ρόλοι άσκησης εξουσίας έχουν μοιραστεί σε ανίκανους, σε άχρηστους, σε υποπροϊόντα – ίσως – μεγάλων ανδρών.
Και μπαίνει αβίαστα το ερώτημα: Μα αυτός ο τόπος επιτέλους στέρεψε από μυαλά; Στέρεψε από ικανούς ανθρώπους; Στέρεψε από ηθικές προσωπικότητες; Το γονίδιο του νεοέλληνα τόσο εκφυλίστηκε πια, για να έχουμε τους γόνους τριών οικογενειών να μας τραβούν για τόσα χρόνια, πέρα δώθε από τη μύτη; Όχι! Πιστεύει η ταπεινότητά μου. Μυαλά και προσωπικότητες που τα κουβαλούν υπάρχουν. Δεν αρέσουν όμως στο σύστημα, γιατί βολιδοσκοπώντας τους ίσως αρνήθηκαν στη σημερινή του μορφή να το υπηρετήσουν με αποτέλεσμα… με αποτέλεσμα να μας κυβερνούν από το προσκήνιο και το παρασκήνιο, μια χούφτα άνθρωποι που οι περισσότεροι γνωρίστηκαν μεταξύ τους, σε κάποιο γυμναστήριο, σε κάποιο γλέντι, και ποιος ξέρει αύριο, ίσως σε κάποιο… μπορντέλο. Έτσι κατήντησε σήμερα η πολιτική ζωή του τόπου μας. Μ’ αυτά τα κριτήρια επιλέγονται στις δύσκολες μέρες που περνούμε, οι Άνθρωποι που καλούνται να φορτωθούν στις πλάτες τους, το βαρύ φορτίο της εξουσία των καιρών μας. Σε ανθρώπους που έχουν περάσει από το ψιλό κόσκινο του συστήματος παραδίδεται κάθε φορά η κάθε λογής εξουσία. Δέστε τι γίνεται κάθε χρόνο στις αρχαιρεσίες των ένστολων. Για να φέρουν στην πρώτη θέση των αρεστό, θυσιάζουν, καρατομούν μια στρατιά από ανώτερους. Το ίδιο γίνεται και στην πολιτική. Η μέθοδος αλλάζει. Όλοι πολύ λίγο με τον παραπάνω τρόπο γνωρίζονται μεταξύ τους έτσι που πριν καλά – καλά περάσουν στο σύστημα, αυτό τους έχει κιόλας αφομοιώσει. Μα θα μου πείτε δεν υπάρχουν και πολιτικοί που ανέρχονται αξιοκρατικά την κλίμακα; Πώς… πως… Υπάρχουν και τέτοιοι. Λίγοι μα υπάρχουν. Από αυτούς τους ολίγους, οι πολλοί θα συμβιβασθούν, θα πουληθούν στο σύστημα, και οι λίγοι θα έχουν το φινάλε του Αλέκου Παπαδόπουλου και του Σάκη Πεπονή. Αποτραβηγμένοι, αηδιασμένοι, πικραμένοι και μετανιωμένοι ίσως για την κατάντια των ονείρων και των αγώνων που έκαναν για τη γέννηση και το μεγάλωμα της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, για να την καταντήσουν μια χούφτα ανίκανων κληρονόμων μια κοινή πόρνη επιφυλάσσοντας τους στο τέλος ένα υποκριτικό λογύδριο και μια δημόσια δαπάνη κηδείο στο Α’ Νεκροταφείο.
Σάκη Πεπονή, ολόκληρη η ζωή σου υπήρξε ένα μέτρο σύγκρισης, πατριωτισμού και προδοσίας. Ήθους και ανηθικότητας. Καλό σου ταξίδι, υπόδειγμα της ηθικής.