Οδηγώντας προς το σπίτι μου, αντιλαμβάνομαι ένα τύπο, να κινείται ύποπτα, και ενώ μέσα ήταν ότι περισσότερο έχω αγαπήσει, στην σκυφτή μου ζωή. Για λίγη ώρα μεταμορφώθηκα σε ένα άλλο, ξένο εαυτό. Χωρίς να περιαυτολογώ, θεωρώ ότι η ηρεμία, η ειρήνη και η ηθική είναι χαρακτηριστικά μου, αλλά ταυτόχρονα είμαι και ένας αγύμναστος, χοντρός, καπνιστής που δεν έχω καμία εμπειρία σωματικής διαμάχης.
Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπήρχε κίνδυνος, και ότι ο άνθρωπος ανέβαινε προς το σπίτι μου για να μαζέψει χόρτα και όχι για κάποιο άλλο λόγο, που κακώς καρφώθηκε στο επηρεασμένο μου μυαλό, μεταμορφώθηκα σε ένα θεριό. Ήμουν ικανός να αντιμετωπίσω τον οποιονδήποτε, κρατώντας απλά ένα κομμάτι ξύλο, ένιωσα τόσο δυνατός και τόσο σίγουρος ότι η αδρεναλίνη μου θα κέρδιζε οποιαδήποτε ‘’διαπραγμάτευση’’ με τον υποτιθέμενο κλέφτη…
Αυτό ήταν ένα προσωπικό βίωμα, αλλά σε συλλογικό επίπεδο, σε επίπεδο κοινωνίας λειτουργούμε εντελώς διαφορετικά. Προσπαθώ να καταλάβω πως αντιδρούμε σαν κοινωνία, ή μάλλον πιο σωστά πώς δεν αντιδρούμε. ‘’ Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει ‘’, μα τι να την κάνω εγώ άμα την κρατάνε σε κώμα με μηχανική υποστήριξη, και αν δεν μπορώ να ονειρευτώ ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου. Ο εχθρός πια δεν είναι εκτός των πυλών. Είναι μέσα στο σπίτι μας, κάθεται στο σαλόνι μας, και ετοιμάζεται να μας κάνει υπηρέτες του, μέσα στον ίδιο μας τον χώρο, μέσα στην ίδια μας την πατρίδα.
Ο εχθρός δεν είναι ένας τύπος που κινείται ύποπτα, δεν φοράει αρβύλες, ούτε κρατάει όπλο. Ο εχθρός είναι το πολιτικό καθεστώς, που είναι δέσμιο των χρηματοοικονομικών συμφερόντων. Ο εχθρός φοράει κουστούμι, έχει συμβούλους επικοινωνίας, έχει δικά του όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την υποτιθέμενη δικαιοσύνη. Ο εχθρός έχει λύσει, το οικονομικό του θέμα για αυτόν και τα δισέγγονα του, δεν έχει πατρίδα, πατρίδα του είναι όπου είναι τα λεφτά και τα συμφέροντα του…
Πώς μπορώ ακόμα να ελπίζω ότι θα φτιάξουν τα πράγματα όταν, η ανεργία είναι στο 30%, όταν το δημόσιο χρέος της χώρας μας, όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται κιόλας και αντιστοιχεί στις 30.000 – 35.000 ανά Έλληνα πολίτη ( η οικογένεια μου χρωστάει γύρο στις 150.000), όταν υγεία, παιδεία οδηγούνται προς ιδιωτικοποίηση, όταν ξεπουλιέται η δημόσια αλλά και η ιδιωτική περιουσία, όταν έχουμε περισσότερους θανάτους από γεννήσεις για πρώτη φορά στην ιστορία μας σε καιρό ‘’ειρήνης’’ , όταν 400.000 συμπολίτες μου, Έλληνες έχουν μεταναστεύσει για να επιβιώσουν, όταν βαφτίζουν την δουλειά, απασχόληση, όταν γίνονται πόλεμοι, για ειρηνικούς σκοπούς, όταν η ψήφος μου πάει στον βρόντο μέσα από βία, νοθεία και εκλογικούς νόμους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους, όταν το ξεπερασμένο, παλιό και ξεφτιλισμένο μας σύνταγμα γίνεται και αυτό κουρελόχαρτο. Όταν ο βασικός μισθός έχει πάει δέκα πέντε χρόνια πίσω ενώ οι τιμές έχουν τριπλασιαστεί. Πόσο ακόμα θα στέκομαι όρθιος, ‘’ έστω και σκυφτός’’ όσο γύρω μου πέφτουν στα γόνατα, ή απ’ τα μπαλκόνια όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μου.
Ισορροπώ πάνω σε μια λεπτή γραμμή. Παλεύουν κάθε μέρα μέσα μου, η νεότητα και η σαπίλα, ο ρόλος του πατέρα, συζύγου, του επαγγελματία, του φίλου, του παιδιού και του πολίτη αυτής της ρημαδιασμένης χώρας. Προσπαθώ να φερθώ λογικά παρόλο που είναι πέρα από κάθε λογική η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Αναρωτιέμαι κάθε μέρα μήπως πρέπει να το πάρω το ρίσκο και να την σπάσω αυτήν την γαμημένη την ισορροπία. Δεν αναρωτιέμαι πια, ετοιμάζομαι… και αν έρθεις και εσύ, αν βρεθούμε, ενωθούμε και συμφωνήσουμε στα βασικά, αν βρούμε την χαμένη μας, κοινή λογική, ετοιμάζομαι να πιάσω ένα κομμάτι ξύλο…
Λευτέρης Μουστακάκης
