Η υποκρισία έχει και τα όριά της. Τα “μαύρα πουκάμισα” στην Κρήτη δε θέριεψαν από μόνα τους. Το λίπασμα το έριξαν πολιτικοί και επιχειρηματίες.
Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχει διασύνδεση του φαινομένου των τραμπούκων μαυροπουκαμισάδων με την οικονομική και πολιτική ελίτ.
Πριν την επίθεση που δέχτηκαν οι Γερμανοί τουρίστες από τους “πέτσακες του Μυλοπόταμου” και την οργή που εξέφρασε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας κ. Θεοδωρικάκος, υπήρχαν και άλλα περιστατικά με επιθέσεις σε ανθρώπους που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο λάθος σημείο σε λάθος στιγμή. Υπήρχαν καταγγελιες ακόμη και για διασύνδεση του κόσμου της νύχτας με μαυροπουκαμισάδες και εκλογές για αθλητικές ενώσεις. Είχαμε θανάτους ανθρωπων.
Ειχαμε τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη από παρέα νεαρών τραμπούκων αλλά και του Κώστα Κατσουλάκη, του πρόεδρου δημοτικής κοινότητας που επειδή έσπευσε να προασπίσει το δημόσιο συμφέρον βρήκε τον θάνατο. Δέχονται και σήμερα επιθέσεις οι κοινοτάρχες που προασπίζονται το δημόσιο συμφέρον.
Είναι γνωστό, εδώ και πολλά χρόνια. Το γνωρίζουν και οι πολιτικοί που περιτρυγιρίζονται από μαυροπουκαμισάδες. Δεν γίνεται να μην τα γνωρίζει ο κ. Θεοδωρικάκος…
Ελάχιστοι άνθρωποι, τραμπούκοι, καταδυναστεύουν τους κατοίκους των χωριών οι οποίοι, με την επίσημη πολιτεία απούσα, ζουν υπό ένα καθεστώς διαρκούς φόβου αφού οι ασκούντες τη βία αισθάνονται ότι δεν τους αγγίζει τίποτα.
Η οικογένεια Κατσουλάκη είχε καταγγείλει, ότι ο δολοφόνος είχε σε βάθος χρόνου παραβατική συμπεριφορά εις βάρος των συγχωριανών του, με πρόκληση ζημιών σε καλλιέργειες και απειλές.
Παρόμοια η κατάσταση σε πολλά χωριά.
Η παραβατικότητα δεν περιορίζεται στην παράνομη οπλοχρησία αλλά και σε παράνομες συμπεριφορές. Οι πιο “άντρες” προχωρούν σε καταπατήσεις χωραφιών, σε απειλές, διαμορφώνουν ένα περιβάλλον όπου το δίκαιο είναι το δίκαιο του πιο ισχυρού. Και ο πιο ισχυρός είναι αυτός που οπλοφορεί, που είναι υπεράνω νόμου.
Γίνονται καταγγελίες στην αστυνομία, η οποία όμως δηλώνει αδυναμία να δώσει λύση.
Η έλλειψη αστυνόμευσης ή η μη θέληση της αστυνομίας να αστυνομεύσει γιγαντώνει την αίσθηση ότι ο παραβατικός είναι πιο ισχυρός, ότι είναι υπεράνω νόμου.
Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για δικαστήρια που έχουν γίνει για αξιόποινες ποινές με ξυλοδαρμούς αθώων ανθρώπων, που έχουν αθωωθεί λόγω της “καλής μαρτυρίας” βουλευτών…
Μετά, επιστρέφουν πίσω στα χωριά τους θριαμβευτές. Και η επιστροφή τους προκαλεί τρόμο.
Ο τρόμος που προκαλούν είναι διδακτικός αφού μαθαίνει σε όλους τους υπόλοιπους να μη μπαίνουν στα πόδια τους και να σιωπούν μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω τους. Σε όσα συμβαίνουν ακόμα και σε αυτούς “γιατί έχουν ισχυρή προστασία”.
"google ad"
Λένε, σε όσους αμφισβητούν την “αλήθεια” που παράγει η δικαίωση των εγκληματιών:
“είδες τι έπαθε ο άλλος που νόμιζε πως θα βγάλει άκρη; Έμπλεξε χειρότερα. Γι’ αυτό κάτσε στα αβγά σου”.
Όμως αυτό που πραγματικά αποσαρθρώνεται είναι η ίδια η κοινωνία. Η λειτουργία της προσαρμόζεται στην ωμή βία που επικρατεί πέρα και πάνω από τη λογική. Τρομοκρατημένη είναι η κοινωνία. Και αυτό γίνεται εδώ και χρόνια. Με πολιτική προστασία.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στα πανηγύρια πυροβολούν χιλιάδες σφαίρες γιατί είναι “αντρισμός”. Μαυροπουκαμισάδες, που έχουν δεσμούς με ισχυρές γνωστές οικογένειες της Κρήτης. Που πράττουν ως προστάτες νυκτερινών μαγαζιών ή που εμπλέκονται σε υποθέσεις διακίνησης ναρκωτικών. Άνθρωποι υπεράνω του νόμου. Που τους προστατεύουν ισχυροί άνθρωποι.
Που είναι βασικά γρανάζια ενός ολόκληρου συστήματος παραγωγής σήψης και διαφθοράς.
Δεν καταδυναστεύουν όμως μόνο τις ζωές των συγχωριανών τους. Με το να μετατρεπονται σε πρότυπα “ανδρισμού” υπονομεύουν την ίδια την προοπτική των τόπων τους.
Τα παιδιά στα χωριά μαθαίνουν ότι ο τραμπούκος είναι αυτός που κάνει πραγματικά ότι θέλει. Γίνεται πρότυπο ο άνθρωπος που πράττει παραβατικά και δίχως σεβασμό στο συνάνθρωπό του.
Ο πιο “άνδρας” στο χωριό συνήθως φορά μαύρο πουκάμισο και είναι ο τραμπούκος του χωριού. Δεν είναι πρότυπο ο έντιμος και εργατικός κάτοικος του χωριού που σέβεται τον συγχωριανό του. Αυτός, βγαίνει διαρκώς χαμένος. Μαθαίνει να σιωπεί και να υπομένει. Να μην αντιδρά. Είναι ο “ηλίθιος”. Ο “αδύναμος”.
Ο πιο “άνδρας”, δεν ειναι ο αγρότης που καινοτομεί και φροντίζει την οικογένειά του, ούτε αυτος που προασπίζει τη δημόσια περιουσία, όπως ο Κώστας Κατσουλάκης… Αυτός, καλό θα ήταν να κοίταζε τη δουλειά του. Όπως δεν κοίταξαν τη δουλειά τους και οι Γερμανοί τουρίστες και βρέθηκαν αντιμέτωποι με απειλές θανάτου γιατί είχαν την ατυχία να βρεθούν αντιμέτωποι με τους “άντρες” με τα μαύρα πουκάμισα που δε σηκώνουν πολλά πολλά, πόσο μάλλον από τουρίστες με χρωματιστά πουκάμισα…
Τα χωριά μένουν βουβά ενώ βλέπουν να εξελίσσεται ένα δράμα.
Στο τέλος όλοι μένουν έκπληκτοι με την καταστροφή που κάθε φορά συμβαίνει,
Λες και δεν γνώριζαν για τα “μαύρα πουκάμισα”