Η κ. Χαριτίνη Παπαδάκη είναι ένας νέος άνθρωπος, μία εργαζόμενη, μία γυναίκα ενεργή στα αυτοδιοικητικά πράγματα του τόπου, μία μαχητική συνδικαλίστρια. Σε ηλικία μόλις 33 ετών πλέον θα είναι και υποψήφια βουλευτής του ΚΚΕ στα Χανιά.
Φιλόλογος, και εργαζόμενη στην ιδιωτική εκπαίδευση, δημοτική σύμβουλος στο Δήμου Καντάνου – Σελίνου με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» αλλά και μέλος των Δ.Σ. του Συλλόγου Εργαζομένων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση και του ΕΣΥΝ Χανίων, η κ. Παπαδάκη στη συνέντευξη που μας έδωσε ξεδιπλώνει το φάσμα των θέσεων που εκφράζει το κόμμα της για ζητήματα που αφορούν τη γυναίκα, τον τόπο μας, την Ελλάδα.
Η κ. Παπαδάκη αναφέρεται στην στάση κομμάτων που ενώ θέλουν να δείχνουν ότι στηρίζουν τη γυναίκα, στην πραγματικότητα τις χρησιμοποιούν για να χτυπηθούν τα δικαιώματα όλων των εργαζόμενων.
Επισημαίνει ότι το ζήτημα της ισοτιμίας των γυναικών μπορεί να πραγματωθεί μόνο μέσα από ένα πλαίσιο αιτημάτων που αφορούν όλους τους εργαζόμενους «για μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με Συλλογικές Συμβάσεις, με σταθερό ωράριο, με μείωση του εργάσιμου χρόνου και αυξήσεις στους μισθούς» αλλά και με εξειδικευμένα μέτρα «προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού, με αξιοπρεπείς συντάξεις». Όπως σημειώνει, η παρουσία γυναικών στα ψηφοδέλτια ή στα κέντρα λήψης αποφάσεων δεν εξασφαλίζει ότι θα διεξαχθεί η συζήτηση υπό τους όρους που πρέπει αφού και γυναίκες «ψηφίζουν δεκάδες αντιλαικούς νόμους», γυναίκες «είναι διευθύντριες σε μεγάλα εργοστάσια και εταιρείες και υπογράφουν μειώσεις μισθών και απολύσεις».
Η κ. Παπαδάκη έχοντας διατελέσει δημοτική σύμβουλος στο Δήμο Καντάνου γνωρίζει από πρώτο χέρι το προβλήματα στην επαρχία. Λέει ότι «υπάρχει το μέρος της τοπικής κοινωνίας, όπως οι μαζικοί φορείς, τα σωματεία, οι σύλλογοι γονέων, οι πολιτιστικοί και αγροτικοί σύλλογοι κλπ., τα οποία εμείς στηρίζουμε, συμμετέχουμε και δίνουμε τις δυνάμεις μας για να έχουν αγωνιστική κατεύθυνση. Υπάρχει όμως και το μέρος των δημοτικών τοπικών συμβουλίων, τα οποία, συνήθως, «υπακούν» στις υποδείξεις της κεντρικής εξουσίας, αντί να συγκρούονται πραγματικά, και όχι, απλά, με διαβήματα, με τη λογική της ανταποδοτικότητας, της υποστελέχωσης και της υποχρηματοδότησης».
Σύμφωνα με την κ. Παπαδάκη, είναι αυτές οι διαχρονικές πολιτικές που βασίζονται στην άρνηση σύγκρουσης που έφεραν την ερημοποίηση των υπαίθρου ως αποτέλεσμα και των νόμων Καποδίστρια, Καλλικράτη, Κλεισθένη. Ως απάντηση το ΚΚΕ προτείνει «τον σχεδιασμό ενιαίων, κρατικών φορέων διαχείρισης μικρών και μεγάλων ζητημάτων (απορρίμματα-ανακύκλωση, νερό, υλοποίηση έργων, μέτρα ενάντια στις φυσικές καταστροφές κλπ).»
Για το ζήτημα της υπογεννητικότητας η κ. Παπαδάκη αναφέρθηκε στη μηδαμινή στήριξη των νέων ζευγαριών, οικονομικά και σε επίπεδο κοινωνικής μέριμνας», και την παντελή απουσία του κράτους σε ό, τι αφορά τους ηλικιωμένους, “τους οποίους βλέπει, άλλωστε, σαν βάρος, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζεται τόσο στο τσάκισμα των παροχών όσο και στη διάλυση έως ανυπαρξία αξιοπρεπών δομών φιλοξενίας”.
Σε αυτό το πλαίσιο, όπως λέει «το νέο ζευγάρι το οποίο αγωνιά για το πώς θα επιβιώσει φροντίζοντας ένα παιδί κι έναν ηλικιωμένο αποθαρρύνεται από το σενάριο του δεύτερου, τρίτου παιδιού. Κι επίσης αποθαρρύνεται από τη λύση της εκάστοτε δομής για ηλικιωμένους η οποία, συνήθως, φυτοζωεί, στερούμενη βασικών προδιαγραφών, υπό τη σκιά των όποιων σκανδάλων».
Σχετικά με τον σχεδιασμό που προωθείται σε συνεργασία με χώρες όπως η Γερμανία για ανάπτυξη «ιατρικού τουρισμού» χαρακτήρισε αυτά τα σενάρια αστεία «όταν το δημόσιο σύστημα «νοσεί» και τα ιατρικά κέντρα υπολειτουργούν, με ευθύνη διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων. Απλά είναι κι αυτό άλλη μια πλευρά της εμπορευματοποίησης της Υγείας».
Τέλος, αναφορικά με τις πιθανότητες συνεργασίας με κάποιο άλλο κόμμα η κ. Παπαδάκη είπε ότι το ΚΚΕ συμβαδίζει «στα σωματεία, στους συλλόγους, στο λαϊκό και νεολαιΐστικο κίνημα με χιλιάδες ανθρώπους»… «σε μια κατεύθυνση διεκδικήσεων, κόντρα στο αντιλαϊκό πλαίσιο που έχτισαν διαδοχικά όσοι συμμετείχαν σε όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα» σημειώνοντας ότι «τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα στα στρατηγικά ζητήματα έχουν ενιαία αντίληψη».
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της κ. Χαριτίνης Παπαδάκη:
ΕΡΩΤΗΣΗ: κ. Παπαδάκη, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια τα ζητήματα που αφορούν τη θέση της γυναίκας στις σύγχρονες κοινωνίες να ξαναβρίσκονται στο επίκεντρο. Όμως η συζήτηση δεν είναι ενιαία, ούτε ο τρόπος προσέγγισης του ζητήματος. Εσείς ως γυναίκα, σε ποια σημεία θεωρείται θετικές τις εξελίξεις που προκύπτουν από τη συζήτηση που διεξάγεται και σε ποια σημεία αρνητικές; Θα πρέπει ένα από τα βασικά κριτήρια των γυναικών όταν ψηφίζουν να είναι να επιλέγουν γυναίκες υποψήφιους; Ποιο θεωρεί το ΚΚΕ ότι είναι το ζητούμενο για τη γυναίκα σήμερα;
Χαριτίνη Παπαδάκη: Ζητήματα τα οποία αφορούν τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία απασχολούν το δημόσιο λόγο. Και η αλήθεια είναι πως όλες οι κυβερνήσεις, χρησιμοποιώντας εύηχες λέξεις ορισμένες φορές, θέλουν να δείχνουν ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των γυναικών. Η ίδια η πρακτική τους όμως τις διαψεύδει, μιας και η γυναίκα και οι ανάγκες τις έχουν χρησιμοποιηθεί από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, με τις ευλογίες φυσικά της ΕΕ, ως όχημα για να χτυπηθούν τα δικαιώματα συνολικά όλων των εργαζομένων, αντρών και γυναικών.
Έτσι για παράδειγμα είδαμε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης να αυξάνονται για όλους στα 67 ή, στο όνομα της εναρμόνισης προσωπικής και επαγγελματικής ζωής της γυναίκας, να εισάγονται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, που σήμερα τείνουν να γίνουν ο κανόνας για όλους τους εργαζόμενους.
Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα παραδείγματα. Το κύριο όμως είναι η αξιοποίηση της γυναίκας για να περάσουν μια σειρά αντιλαϊκών αντεργατικών ρυθμίσεων, που στοχεύουν μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης γυναικών και αντρών, να εξυπηρετήσουν το μεγάλο ζητούμενο του καπιταλιστικού συστήματος, την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Επομένως εμείς το ζήτημα της ισοτιμίας των γυναικών το εντάσσουμε μέσα στο πλαίσιο των αιτημάτων για μόνιμη και σταθερή εργασία, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, με Συλλογικές Συμβάσεις, με σταθερό ωράριο, με μείωση του εργάσιμου χρόνου και αυξήσεις στους μισθούς, με μέτρα προστασίας της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού, με αξιοπρεπείς συντάξεις.
Μία συζήτηση η οποία θα υποστήριζε ότι η φροντίδα του σπιτιού, των παιδιών, των ηλικιωμένων θα πρέπει να στηρίζεται σε κοινωνικές υποδομές με αξιοποίηση όλων των σύγχρονων μέσων. Μία συζήτηση η οποία δεν θα αρκούνταν στα μόλις 44 συμβουλευτικά κέντρα και 19 Ξενώνες Φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών σε όλη την Ελλάδα.
Τη συζήτηση αυτή δεν την εξασφαλίζει η παρουσία γυναικών στα ψηφοδέλτια ή στα κέντρα λήψεως αποφάσεων. Ας σκεφτούμε μόνο πόσες γυναίκες συμμετέχουν στη βουλή και στην ευρωβουλή και ψηφίζουν δεκάδες αντιλαικούς νόμους, πόσες γυναίκες είναι διευθύντριες σε μεγάλα εργοστάσια και εταιρείες και υπογράφουν μειώσεις μισθών και απολύσεις. Εμείς πιστεύουμε ότι ζητούμενο για τις γυναίκες της εργατικής – λαϊκής οικογένειας είναι η ψήφος με άξονα τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.
ΕΡ.: Έχετε διατελέσει δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Καντάνου – Σελίνου, έναν ιστορικό δήμο με μεγάλη προοπτική αλλά και σοβαρές ελλείψεις. Με την εικόνα που έχετε σχηματίσει, τι πιστεύετε ότι πρέπει να αλλάξει τόσο από τις τοπικές κοινωνίες, όσο και από την κεντρική πολιτική σκηνή ώστε να δούμε μία άνθηση ξανά της επαρχίας; Έχει το ΚΚΕ κάποιο σχέδιο για να μπορεί η επαρχία να κρατά τους νέους στους τόπους τους και να μην ερημώνουν τα χωριά;
Χ.Π.: Δυστυχώς, σε αυτό που αποκαλούμε συνήθως «τοπική κοινωνία», συνυπάρχουν και πολλές διαφορετικές αντιλήψεις. Υπάρχει το μέρος της τοπικής κοινωνίας, όπως οι μαζικοί φορείς, τα σωματεία, οι σύλλογοι γονέων, οι πολιτιστικοί και αγροτικοί σύλλογοι κλπ., τα οποία εμείς στηρίζουμε, συμμετέχουμε και δίνουμε τις δυνάμεις μας για να έχουν αγωνιστική κατεύθυνση. Υπάρχει όμως και το μέρος των δημοτικών τοπικών συμβουλίων, τα οποία, συνήθως, «υπακούν» στις υποδείξεις της κεντρικής εξουσίας, αντί να συγκρούονται πραγματικά, και όχι, απλά, με διαβήματα, με τη λογική της ανταποδοτικότητας, της υποστελέχωσης και της υποχρηματοδότησης.
Αυτές οι, διαχρονικές, πολιτικές έφεραν την ερημοποίηση της υπαίθρου, ως αποτέλεσμα των νόμων Καποδίστρια, Καλλικράτη, Κλεισθένη, για τους οποίους είχαμε, εγκαίρως, ως κόμμα, επισημάνει τα αρνητικά τους αποτελέσματα. Ως άμεση λύση, λοιπόν, προτείνουμε το σχεδιασμό ενιαίων, κρατικών φορέων διαχείρισης μικρών και μεγάλων ζητημάτων (απορρίμματα-ανακύκλωση, νερό, υλοποίηση έργων, μέτρα ενάντια στις φυσικές καταστροφές κλπ).
Από την άλλη, ανοίγοντας το δρόμο της προοπτικής λέμε ότι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας είναι η μόνη πρόταση η οποία θα ανακόψει την εσωτερική -κι εξωτερική- μετανάστευση και θα δώσει κίνητρα στους νέους να κρατήσουν ζωντανό τον τόπο μας. Γιατί είναι άλλο ένας νέος να βλέπει σχολεία και νοσοκομεία να κλείνουν(όπως τώρα), κι άλλο να ανοίγουν (όπως αύριο, με βάση το δικό μας πρόγραμμα)!
ΕΡ.: Στην Ελλάδα έχουμε ένα τεράστιο πρόβλημα υπογεννητικότητας τη στιγμή όπου ο αριθμός των ηλικιωμένων διαρκώς αυξάνεται, όπως και οι ανάγκες τους για φροντίδα, κατάλληλες υποστηρικτικές δομες κλπ. Βλέπουμε ότι ξεσπούν και σκάνδαλα κακοποίησης ηλικιωμένων, όπως αυτό που είχαμε πρόσφατα στα Χανιά. Εξίσου αυξάνονται οι ανάγκες για καταβολή συντάξεων. Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα στα πολλά επίπεδά του, άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα;
Χ.Π.: Να σχολιάσουμε εδώ ότι το ζήτημα της υπογεννητικότητας έχει κατεξοχήν κοινωνική και πολιτική βάση. Μια πλευρά είναι η μηδαμινή στήριξη των νέων ζευγαριών, οικονομικά και σε επίπεδο κοινωνικής μέριμνας, και μια άλλη είναι η παντελής απουσία του κράτους σε ό, τι αφορά τους ηλικιωμένους, τους οποίους βλέπει, άλλωστε, σαν βάρος, γεγονός το οποίο αντικατοπτρίζεται τόσο στο τσάκισμα των παροχών όσο και στη διάλυση έως ανυπαρξία αξιοπρεπών δομών φιλοξενίας.
Σε αυτό το πλαίσιο το νέο ζευγάρι το οποίο αγωνιά για το πώς θα επιβιώσει φροντίζοντας ένα παιδί κι έναν ηλικιωμένο αποθαρρύνεται από το σενάριο του δεύτερου, τρίτου παιδιού. Κι επίσης αποθαρρύνεται από τη λύση της εκάστοτε δομής για ηλικιωμένους η οποία, συνήθως, φυτοζωεί, στερούμενη βασικών προδιαγραφών, υπό τη σκιά των όποιων σκανδάλων.
Μία άμεση λύση θα ήταν η αποδοχή της τροπολογίας μας για επαναφορά της 13ης-14ης σύνταξης την οποία, όμως, όλοι απέρριψαν, ή οι προτάσεις τις οποίες έχουμε καταθέσει στη Βουλή και σε Δημοτικά Συμβούλια, για την πλήρη κρατική χρηματοδότηση των δομών φιλοξενίας ηλικιωμένων τόσο για την πρόσληψη προσωπικού όσο και την κάλυψη όλων των λειτουργικών αναγκών τους και, φυσικά, κανείς δε συζητά γιατί δε φέρνουν κέρδος, παρά μόνο κόστος για το κράτος τους.
Στο δικό μας πρόγραμμα εξουσίας, όπου η τεχνολογία και η επιστήμη θα μπαίνει πραγματικά στην υπηρεσία των ανθρώπων του μόχθου, θα μπορεί να γίνει πράξη η μείωση του εργάσιμου χρόνου, χωρίς περιορισμό του εισοδήματος. Και έτσι να δίνεται η δυνατότητα και στα νέα ζευγάρια να δημιουργήσουν οικογένεια, αλλά και στους πιο ηλικιωμένους να χαρίζουν την πείρα τη σοφία τους στους νεότερους. Μόνο με μια τέτοια προοπτική, σε μια τέτοια εξουσία μπορούμε να μιλάμε για οριστική λύση του δημογραφικού και του συνταξιοδοτικού ζητήματος.
ΕΡ.: Η εκρηκτική αύξηση του τουρισμού με την προοπτική μάλιστα του τουρισμού για όλο τον χρόνο οπωσδήποτε αποτελεί πηγή πλούτου όμως ταυτόχρονα δημιουργούνται και σοβαρά ζητήματα στον τομέα της υγείας και της στέγης. Κάποιοι έχουν βάλει μπροστά τους σχεδιασμούς για την ανάπτυξη «ιατρικού τουρισμού». Όμως, πώς θα διασφαλιστεί ότι ο πολίτης του τόπου μας δε θα μετατραπεί σε δεύτερης κατηγορίας σε σχέση με αυτόν που θα πληρώνει για να απολαμβάνει ιατρικές υπηρεσίες; Ποια είναι η θέση σας;
Χ.Π.: Στο σύστημα που ζούμε έχουμε ήδη μετατραπεί οι περισσότεροι σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, γιατί πληρώνουμε ξανά και ξανά για τη μόρφωση, την υγεία μας, κι άλλα βασικά αγαθά, ενώ την ίδια στιγμή η αναγκαία για όλους τους εργαζόμενους αναψυχή γίνεται άπιαστο όνειρο. Οπότε έχει αξία να απαντηθεί το ερώτημα: πηγή πλούτου για ποιον;
Ο τουρισμός θα μπορούσε να έχει πιο ποιοτικά χαρακτηριστικά αν κάλυπτε πραγματικά τις ανάγκες των εργαζομένων για αναψυχή. Άρα, εάν δε συγκεντρωνόταν στα χέρια λίγων μεγαλοξενοδόχων. Διότι η ανάπτυξη που συνοδεύει τη λεγόμενη σήμερα «τουριστική βιομηχανία», στοχεύει τα «μεγάλα πορτοφόλια» και όχι τις λαϊκές οικογένειες που με το ζόρι πληρώνουν το σούπερ μάρκετ.
Και είναι αστείο να μιλάμε για ιατρικό τουρισμό, όταν το δημόσιο σύστημα «νοσεί» και τα ιατρικά κέντρα υπολειτουργούν, με ευθύνη διαχρονικά όλων των κυβερνήσεων. Απλά είναι κι αυτό άλλη μια πλευρά της εμπορευματοποίησης της Υγείας. Γιατί δε νομίζουμε ότι με αυτά τα προγράμματα σκοπεύουν να πηγαίνουν τους τουρίστες στα δημόσια νοσοκομεία.
ΕΡ.: Υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις στη χώρα με τις οποίες θα μπορούσατε να συμβαδίσετε; Ποιοι θα ήταν οι όροι μίας τέτοιας συνεργασίας; Και με ποια προοπτική;
Χ.Π.: Συμβαδίζουμε καθημερινά στα σωματεία, στους συλλόγους, στο λαϊκό και νεολαιΐστικο κίνημα με χιλιάδες ανθρώπους. Αυτή η συνεργασία ωστόσο, είναι σε μια κατεύθυνση διεκδικήσεων, κόντρα στο αντιλαϊκό πλαίσιο που έχτισαν διαδοχικά όσοι συμμετείχαν σε όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα. Τα αστικά κόμματα άλλωστε που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα στα στρατηγικά ζητήματα έχουν ενιαία αντίληψη. Το ομολογούν εξάλλου με διάφορε δηλώσεις τους. Τόσο η ΝΔ, όσο και η «προοδευτική κυβέρνηση» του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΠΑΣΟΚ έχουν δεδομένη τη συμφωνία τους με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Με την «πράσινη», καπιταλιστική ανάπτυξη.
Με την εξυπηρέτηση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Το έχουν αποδείξει επανειλημμένα και στο παρελθόν. Να θυμίσουμε ότι μαζί ψήφισαν μνημόνια στο παρελθόν, μαζί και με διάφορα λεγόμενα «μικρά κόμματα», που όμως πρόσφεραν μεγάλες υπηρεσίες στην ψήφιση αντιλαϊκών νόμων. Για παράδειγμα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μαζί ψήφισαν το 50% των νομοσχεδίων στην πρόσφατη Βουλή. Άρα, αντικειμενικό έδαφος για συνεργασίες, εκλογικές ή και κυβερνητικές, υπάρχει όπου υπάρχει κοινή στρατηγική αντίληψη. Και προφανώς το ΚΚΕ δε χωράει σε τέτοια σχέδια. Δεν μπορεί να στηρίξει ή έστω να δείξει ανοχή σε μια κυβέρνηση που θα είναι δεδομένα αντιλαϊκή.
Το ΚΚΕ θα συνεχίσει τον κοινό βηματισμό με τους χιλιάδες ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, για να θέτει εμπόδια και να μετράει κατακτήσεις σήμερα, αλλά και για να κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος στη συνείδηση του κόσμου η ανάγκη να πρωταγωνιστήσει στον ελπιδοφόρο αγώνα για ριζικές ανατροπές σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας, για το μέλλον που έχει ανάγκη και αξίζει ο λαός μας και η νέα γενιά.