Τα «γαϊδούρια» της πόλης

Φεύγεις απ το σπίτι με τα πόδια και θες να περπατήσεις μέσα στην πόλη. Ξεκινάς και το πρώτο που βλέπεις είναι παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια. Το δεύτερο που βλέπεις είναι σε μονόδρομους αυτοκίνητα να τρέχουν. Το τρίτο σε πολυσύχναστους δρόμους να βλέπεις αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στο πεζοδρόμιο, δίπλα του άλλο παρκαρισμένο και δίπλα ακριβώς τρίτο αυτοκίνητο επίσης παρκαρισμένο και όπου δεν υπάρχει αυτοκίνητο να υπάρχουν τραπεζοκαθίσματα. Το τέταρτο που συναντάς εξίσου συχνά μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια είτε να τρέχουν είτε να είναι παρκαρισμένα.

Στους πεζόδρομους, άλλη περίπτωση είναι ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο να περπατήσεις απ τα τραπεζοκαθίσματα που υπάρχουν, αλλά έχεις περιθώριο είτε να πετάξεις, είτε να κολυμπήσεις αν είναι κοντά στην θάλασσα, αλλά επειδή είναι απίθανο να το κάνεις, απλά αλλάζεις κατεύθυνση.

Αυτή η σκέψη «να πετάξω ή να κολυμπήσω» στην διάρκεια της ημέρας έρχεται συχνά στο μυαλό μας κυρίως για τους προαναφερόμενους λόγους. Ψάχνεις πλατεία ή χώρο ανοιχτό σε πεζόδρομο και δεν υπάρχει.

Αν τολμήσεις να πεις κάτι τότε ο χαρακτηρισμός «γαϊδούρι = μαλάκας» δεν λαμβάνεται άμεσα απ αυτόν που ρωτάς αλλά έμμεσα με τον τρόπο που σου απαντάει.

Βέβαια στα πεζοδρόμια δεν υπάρχουν μόνο αυτοκίνητα ή δίκυκλα. Υπάρχουν και δέντρα. Αυτά δεν μετακινήθηκαν μόνα τους, ούτε τα έβαλε κάποιος εκεί. Αλλά ο τρόπος που είναι φτιαγμένα τα πεζοδρόμια έχουν «μπει» τα δέντρα στην μέση. Υπάρχουν και οι κάδοι που πολλές φορές μέσα στην διάρκεια του εικοσιτετραώρου τους ψάχνεις να πετάξεις τα σκουπίδια, κάνεις βόλτες το γύρω του τετραγώνου του σπιτιού σου και αν είσαι τυχερός κάτι θα βρεις. Αλλιώς τα κρατάς στον δρόμο και τα πάς βόλτα. Οι κάδοι μετακινούνται για να παρκάρουν βέβαια τα αυτοκίνητα και αρκετές φορές είναι και αυτοί πάνω στα πεζοδρόμια.

Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος για την αποσυμφόρηση των πεζοδρομίων, των δρόμων και των πεζόδρομων από την όλη κατάσταση που υπάρχει και δεν ξέρω αν στα μαθήματα για τον ΚΟΚ υπάρχει κάπου η φράση «Όχι τα αυτοκίνητα πάνω σε πεζοδρόμια».

Για τα καταστήματα η λέξη «κέρδος» μπαίνει έτσι κι αλλιώς πάνω από την λέξη «σεβασμός». Σεβασμός δεν υπάρχει ούτε στους πεζούς αλλά ούτε και στους ανθρώπους που έχουν μια δυσκολία μετακίνησης μέσα στην πόλη. Όταν περπατάς πάνω στο πεζοδρόμιο και προσπαθείς να περάσεις δίπλα από ένα αυτοκίνητο σταματημένο και σκοντάφτεις στο δέντρο ή το αντίθετο τότε νιώθεις το λιγότερο μαλάκας, ας φανταστούμε οι άνθρωποι αυτοί πως νιώθουν. Και επίσης ας φανταστούμε μια πόλη γεμάτη με αυτοκόλλητα με σήμα τον γάιδαρο.

Γιατί απαιτούμε να λεγόμαστε άνθρωποι ευαίσθητοι σε θέματα κοινωνικά  που δεν σεβόμαστε ούτε τους πεζούς, ούτε τους ποδηλάτες, ούτε τους ανθρώπους που κινούνται με κάποιο αναπηρικό βοήθημα; Γιατί να βρίζουμε όλη μέρα ένα σπάνιο είδος ζώου, το γαϊδούρι , επειδή πάνω σε κουβέντα τότε μόνο μας πιάνει η ντροπή; Γιατί πάντα να έχουμε έναν μπάτσο πάνω από το κεφάλι μας για να είμαστε εμείς άνθρωποι; Γιατί να γινόμαστε εμείς μπάτσοι και να παίζουμε το παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι»; Μήπως να σοβαρευτούμε λίγο «κύριε» οδηγέ και «κύριε» καταστηματάρχη;

Άννα Σαβιολάκη 

"google ad"