Του Κώστα Βαξεβάνη
Πολλές φορές το λάθος,δείχνει το σωστό.Η φράση που εκστόμισε ο πρωθυπουργός,με την οποία τα βάζει με το κεφάλι του με τρόπο ευφάνταστο και εφηβικό,σίγουρα δεν μπορεί να κριθεί με πολιτικά κριτήρια. Και ο τρόπος του και όσα είπε, ήταν μια ανθρώπινη αντίδραση που γνώρισε τη βαρβαρότητα της δημοσιοποίησης, από λάθος της επικοινωνιακής του ομάδας. Ναι οι πρωθυπουργοί βρίζουν, κατεβάζουν καντήλια, αναστατώνονται και ναι,πάνε ακόμη και στην τουαλέτα.
Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να πει πως ο Αντώνης Σαμαράς έχει συνηθίσει την κοινή γνώμη να τον συνδέει αλλιώς με καντήλια,στα οποία προσεύχεται και έχει εναποθέσει και το μέλλον της χώρας.Ο πιστοποιημένος από την Παναγία και την Αγία Τριάδα Σαμαράς,είναι τελικώς υποκριτής μπορεί να πει οποιοσδήποτε. Ή έχει μια κρίση αυτογνωσίας,αποδίδοντας στο κεφάλι του, όσα του αποδίδουν και πολλοί έλληνες. Ο Σαμαράς έκανε απλώς αυτό που κάνουν όλοι.
Αυτό το «λάθος» ωστόσο είναι που δείχνει το σωστό.Η επικοινωνική ομάδα του πρωθυπουργού και πολύ περισσότερο ο διαυθυντής του Γραφείου Τύπου του,είναι υπεύθυνοι για την εικόνα του πρωθυπουργού. Όχι να τον συμβουλεύουν να μην βρίζει, αλλά να τον προστατεύσουν όταν (ανθρώπινα) το κάνει. Η ίδια ομάδα έχει υποχρέωση να ενημερώνει υπεύθυνα τους δημοσιογράφους, ανεξάρτητα με ποιό τρόπο θα επιλέξει επικοινωνιακά, με γνώμονα όμως την πολιτική, όχι την επικοινωνία.
Δηλαδή δεν βρίσκει επικοινωνιακά τερτίπια στη θέση της πολιτικής για την οποία πρέπει να μιλά. Οι άνθρωποι τους οποίους έχει επιλέξει ο πρωθυπουργός γι αυτό το ρόλο και ειδικά ο διευθυντής του γραφείου Τύπου του, δυστυχώς δεν κατανοούν ως τέτοιο το ρόλο τους. Έτσι αυτό που συνέβη με τον πρωθυπουργό, κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Με τον ένα ή άλλο τρόπο θα τον εξέθεταν.
Δεν τους νοιάζει τι λέει ο πρωθυπουργός ή πώς απαντάει σε όσα του καταλογίζουν,αλλά στο τι υπηρεσίες του παρέχουν σε ένα επίπεδο επικοινωνικής μικροαπατεωνιάς. Δηλαδή ποιόν δημοσιογράφο που δεν συμπαθούν χτύπησαν, ποιόν άλλο ανέθεσαν στα χέρια της γκεμπελικής «ομάδας αλήθειας», ποιόν ανέλαβε η «ομάδα μονταζιέρας». Η ευπρέπεια της ενημέρωσης που είχαν πάντα τα πρωθυπουργικά γραφεία,αντικαταστάθηκε από τακτικισμούς μακιαβελικής σκοπιμότητας.
Οι υπηρεσίες που πρόσφεραν στο Σαμαρά,ήταν κάκιστες.Όταν θα λήξει η «περίοδος» Σαμαρά, κανένας δεν θα θυμάται πως κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός εκφράστηκε κάποια στιγμή ως θαμώνας υπόγειου καπηλειού. Θα θυμούνται όμως όλοι, πως αυτοί οι άνθρωποι, πέρασαν από τα υπόγεια του Μαξίμου. Το ερώτημα δεν είναι το «ερωτικό» κεφάλι του Σαμαρά με το οποίο τα έβαλε ο ίδιος,αλλά ο έρωτας προς αυτούς τους συνεργάτες
