Όταν στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία ακόμα και το τελευταίο οχυρό απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία, το Συμβούλιο της Επικρατείας, πλέον αποφασίζει με βάση τις κραυγές εθνικιστικών οργανώσεων, όταν για πρώτη φορά στην ιστορία ο πρωθυπουργός πριν καν γραφτεί η απόφαση σπεύδει να την εφαρμόσει (σε αντίθεση με τόσες άλλες στο παρελθόν,) τότε το πρόβλημα δεν είμαστε εμείς οι μετανάστες και τα παιδιά μας, αλλά η λειτουργία του πολιτεύματος. Την στιγμή που ανώτατοι δικαστικοί αναγνωρίζουν μόνο το αναχρονιστικό δίκαιο του αίματος και δεν λαμβάνουν καν υπ όψιν τους αυτό του εδάφους αφήνοντας μας στην ουσία μετέωρους, μαζί και τα παιδιά μας που σπουδάζουν σε ελληνικά σχολεία, δεν είναι δυνατόν να αγνοήσουμε τα παραδείγματα των χωρών που στο παρελθόν δέχτηκαν μεγάλο αριθμό μεταναστών – εργατών (πχ ΗΠΑ, Γερμανία) τα παιδιά των οποίων σήμερα αποτελούν ένα από τα υγιέστερα και παραγωγικότερα κομμάτια της κοινωνίας τους.
Εμείς οι μετανάστες που ζούμε και εργαζόμαστε στην Ελλάδα δεν ζητήσαμε ποτέ ν’ αλλάξουμε εθνικότητα. Την καταγωγή μας και την γνωρίζουμε και δεν την απαρνιόμαστε, το μόνο που θέλουμε είναι να ρυθμιστεί επιτέλους η νομική μας σχέση με το κράτος. Με την κατάργηση του νόμου Ραγκούση , με όσες ατέλειες κι αν είχε, η κυβέρνηση εκτός από το να χαϊδεύει τα αυτιά της άκρας δεξιάς υπονομεύει σε μεγάλο βαθμό την όποια κοινωνική συνοχή έχει απομείνει, βάζοντας μας ακόμα πιο πολύ στο περιθώριο σε μια χώρα στην οποία ήρθαμε για να εργαστούμε και αρκετοί από μας παραμένουμε εξ αιτίας συμφωνιών όπως αυτές του Δουβλίνου, ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες στην μισαλλοδοξία και το ρατσισμό.