Καλή χρονιά σε όλες και όλους! Καλή χρονιά σε όσους αγωνιστήκαμε για να φύγει η κυβέρνηση της βαρβαρότητας, των μνημονίων, της εξαθλίωσης. Έπεσαν! Κι αυτό επειδή αγωνιστήκαμε ενάντια σε κάθε πρόκληση και εμπόδιο που μας έβαλαν.
Εύχομαι μια δυναμική, αγωνιστική χρονιά, με ρήξεις και ανατροπές, χωρίς υποχωρήσεις από αυτό που πρέπει να είναι ο στόχος μας: η συνολική σύγκρουση με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της τρομοκρατίας. Αλλά και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα εγκλήματά τους. Ακόμα και λίγο πριν το τέλος τους έσπειραν τον θάνατο. Κι αναφέρομαι στο πολύνεκρο ναυάγιο του «Νόρμαν Ατλάντικ» στα νερά της Αδριατικής, όπου και η ελληνική κυβέρνηση και η εταιρεία που είχε ναυλώσει το πλοίο, η ΑΝΕΚ, έδειξαν προκλητικά την αδιαφορία τους απέναντι στους επιβαίνοντες με αποτέλεσμα αρκετούς νεκρούς που ταξίδευαν για τις διακοπές των Χριστουγέννων ή για την εργασία τους. Απόδειξη, ότι δεν αρκεί μια απλή αλλαγή στην διακυβέρνηση του τόπου, ακόμα και από μια αριστερή κυβέρνηση αλλά και να σταματήσει εδώ και τώρα η ασυδοσία του ιδιωτικού κεφαλαίου, που θυσιάζει ανθρώπινες ζωές και δικαιώματα στον βωμό του κέρδους. Τα ίδια, ακριβώς τα ίδια, ισχύουν και για την γειτονική Ιταλία και διεθνώς. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Τέλος, αξίζει και επιβάλλεται, να θυμόμαστε τους νεκρούς μας. Όσους αυτοκτόνησαν, όσους μετανάστευσαν και όσους δολοφόνησε η κρατική πολιτική, με χιλιάδες τρόπους και προφάσεις. Η ανάμνησή τους θα είναι φάρος φωτεινός για την συνέχεια.
Είναι ξεκάθαρο σε όλους μας. Η κινδυνολογία δεν πέρασε. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος δεν κατάφεραν να εξαγοράσουν ούτε έναν βουλευτή παραπάνω και η τρίτη και τελική ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας επιβεβαίωσε πανηγυρικά την κατάρρευση της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Η ήττα του Σαμαρά μάλιστα είναι τριπλή. Δεν μπόρεσε να σταματήσει τις εκλογές, έχει δυσκολίες να σταματήσει την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση, και είναι πολύ πιθανό ότι μετά τις εκλογές θα χάσει και την αρχηγία της Ν.Δ. Και φυσικά, τα μαχαίρια από καραμανλικούς και μητσοτακικούς μέσα στη Ν.Δ. έχουν ήδη βγει. Βέβαια, ακόμα χειρότερη είναι η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ. Το κόμμα της υποτιθέμενης Αλλαγής, το όχημα της εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της ΕΕ, καταρρέει. Εάν ο ΓΑΠ προχωρήσει στην ίδρυση νέου κόμματος, που όπως λένε είναι θέμα ωρών, τότε ανοίγει η προοπτική να πιάσει με το ζόρι ο Βενιζέλος το 3%. Αλλά δεν είναι μόνο δική τους ήττα αλλά και της κυρίαρχης τάξης. Όσοι θεωρούν ότι η κυρίαρχη τάξη είχε πάντοτε τη δυνατότητα να τα μαγειρεύει και να επιβάλει τους στόχους της, κάνουν τραγικό λάθος. Και αυτό δεν συμβαίνει όταν η εργατική τάξη παίρνει τις απαραίτητες πρωτοβουλίες αγώνα – έτσι κι αλλιώς, η ανατροπή της κυβέρνησης ήρθε μέσα από εργατικές απεργίες, φοιτητικές καταλήψεις, αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά συλλαλητήρια. Και μόνον έτσι μπορούμε να την οριστικοποιήσουμε στις εκλογές στις 25 Γενάρη. Έξω από τη Βουλή, ένα πλήθος με πρωταγωνιστές την ΕΡΤ και τις καθαρίστριες υποδέχθηκε με ζητωκραυγές το αποτέλεσμα της προεδρικής εκλογής. Μάλιστα, η συγκέντρωση αυτή στο Σύνταγμα αντιπροσώπευε όλους και όλες μας που δώσαμε μάχες όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα στους εργατικούς χώρους, στις γειτονιές, στις σχολές και στα σχολεία. Συμπεραίνουμε λοιπόν, ότι η σημερινή ήττα της κυβέρνησης χρειάζεται να μετατραπεί σε νίκες για όλο το εργατικό κίνημα. Για να καταργηθούν τα μνημόνια, να στείλουμε στη φυλακή τους Χρυσαυγίτες, να ανοίξουν τα σύνορα και να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να πέσουν οι φράκτες και να διαλυθεί η Frontex. Πανηγυρίζουμε και οργανώνουμε ταυτόχρονα, χωρίς ούτε μια ώρα χαλάρωσης.
Το δικό μας ασφαλιστικό
Η άρχουσα τάξη δεν θα κάνει πίσω. Έχασε μια μάχη, που θα της κοστίσει, αλλά δεν έχασε τον πόλεμο. Έχει με τη μεριά της τους τραπεζίτες, ελέγχει τα ΜΜΕ, κρατάει τα κλειδιά του κρατικού μηχανισμού, και στο επόμενο διάστημα θα προσπαθήσει να τα χρησιμοποιήσει για να βάλει πίεση στον ΣΥΡΙΖΑ, σε όλη την Αριστερά και στο κίνημα. Οι καπιταλιστές θέλουν να αποδείξουν, και ήδη έχουν ξεκινήσει την προσπάθεια, ότι παρά την κρίση τους έχουν την δύναμη και την ευχέρεια να καθορίσουν τις εξελίξεις, αποδεικνύοντας ότι το εργατικό κίνημα δεν μπορεί να την ανατρέψει και να νικήσει. Αλλά και από τον καλπασμό προς τα δεξιά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που πιέζει όλα τα κομμάτια της αριστεράς να κινηθούν ανάλογα αναζητώντας πιο «ρεαλιστικές» λύσεις.
Ήδη το Χρηματιστήριο υποδέχθηκε την ήττα τους με μια μεγάλη βουτιά. Φυγαδεύουν κεφάλαια για να μας εκβιάσουν, αλλά και γιατί είναι πανικόβλητοι μπροστά στην οργή και την ορμή των εργατών και της νεολαίας. Φοβούνται μια σαρωτική νίκη της Αριστεράς, όσο κι αν μαγειρεύουν δημοσκοπήσεις με «κλειστές ψαλίδες». Να πούμε λοιπόν, όχι στην πίεση για δεξιά προσαρμογή που φτάνει και μέσα στο σώμα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτήν την περίοδο. Στον μόνιμο εκβιασμό, μεταξύ άλλων, ότι αν βγούμε από τα μνημόνια ο κόσμος δεν θα πληρωθεί τις συντάξεις γιατί τα ταμεία είναι άδεια χρειάζεται να βγούμε μπροστάρηδες και να διεκδικήσουμε το δικό μας ασφαλιστικό πρόγραμμα. Τα ταμεία μπορούν να γίνουν βιώσιμα, αρκεί να ληφθούν μερικά απλά και άμεσα υλοποιήσιμα μέτρα: Να πληρώσουν οι εργοδότες τις ληξιπρόθεσμες οφειλές – με ξεκίνημα τα 8,2 δις ευρώ που κατά τον πρόεδρό του, χρωστάνε οι 300 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στο ΙΚΑ.
Όσοι δεν συμμορφωθούν ή όσοι δεν μπορούν, να κατάσχονται οι καταθέσεις και η ιδιοκτησία τους – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κράτος ή κάποια ΔΕΚΟ μπορεί να κατάσχει από τους προσωπικούς λογαριασμούς μέχρι και το σπίτι ενός εργαζόμενου που έχει ληξιπρόθεσμα χρέη. Να καταβληθούν πίσω στα ταμεία τα 13 δις ευρώ που χάθηκαν με το PSI του 2012, εξοικονομώντας χρήματα από την άμεση διαγραφή του εξωτερικού χρέους. Για αρχή, τα 6,7 δις ευρώ που προβλέπεται να καταβληθούν από τον προϋπολογισμό του 2015 για τόκους του ελληνικού δημοσίου. Αντί να πάνε στις τράπεζες, να πάνε στα ταμεία. Επίσης, 10 δις ευρώ θα έρθουν στα ταμεία αν γυρίσουν στις δουλειές τους οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και οι μισθοί (και μαζί οι εισφορές των εργοδοτών) στα προ κρίσης επίπεδα. Θα χρειαστεί να γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις στο ΙΚΑ, ώστε να μπορέσει να ξαναστηθεί ένας μηχανισμός που κάτω από εργατικό έλεγχο να βάλει τέλος στην μαύρη εργασία. Τέλος, να νομιμοποιηθούν όλοι οι μετανάστες. Απέναντι στο ψέμα της «γήρανσης του πληθυσμού» και στην υπογεννητικότητα που δημιουργεί η κρίση, η απάντηση είναι η νομιμοποίηση και η δυνατότητα εργασίας για όλους τους μετανάστες – μια δυνατότητα που έχει καταργηθεί από το 2004, οπότε έληξε και η τελευταία διαδικασία νομιμοποίησης.
Αντικαπιταλιστικές απαντήσεις στους εκβιασμούς των αγορών
Ακόμα να συνεχίσουμε με την απαίτηση να διαγραφεί το χρέος και για τρεις πολύ βασικούς λόγους: Πρώτον, γιατί δεν το δημιουργήσαμε εμείς. Σε αντίθεση με τους μύθους της άρχουσας τάξης το χρέος ούτε δημιουργήθηκε από το «σπάταλο» κράτος, ούτε το δημιουργήσαμε «όλοι μαζί». Το χρέος δημιουργήθηκε με τα περίφημα «θαλασσοδάνεια» που έπαιρναν την δεκαετία του ’70 εφοπλιστές και βιομήχανοι κάνοντας όνειρα ότι η Μέση Ανατολή μπορούσε να γίνει το Ελντοράντο του ελληνικού καπιταλισμού. Η αύξηση της τιμής του δολαρίου την δεκαετία του ’80, με τα επιτόκια να εκτοξεύονται το 1985 στο 9% (από μόλις 1% έξι χρόνια νωρίτερα), σήμανε ότι οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που ξανοίχτηκαν κατέληξαν «προβληματικές». Και η διάσωσή τους από το κράτος προκάλεσε την πρώτη κρίση χρέους στο δημόσιο.
Έτσι, οι τόκοι που πλήρωνε το ελληνικό κράτος εκτινάχθηκαν από 163,6 δις δραχμές το 1984 σε 548 δις το 1988, και στο ύψος των 3.010-3.280 δις δραχμών (ανά έτος) το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990. Όσο για τους επιχειρηματίες είχαν ήδη φυγαδεύσει τεράστια κεφάλαια στις ελβετικές τράπεζες. Σε αυτά τα ύψη παρέμειναν (9 δις το χρόνο σε ευρώ) οι τόκοι και την δεκαετία του 2000, μέχρι το ξέσπασμα της νέας παγκόσμιας κρίσης το 2008 που τίναξε το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους στα ουράνια. Δεύτερο, γιατί το χρέος το έχουμε ήδη πληρώσει. Σύμφωνα με τα στοιχεία του προϋπολογισμού του 2015 που κατατέθηκε στη Βουλή, το σύνολο των χρημάτων (σε ευρώ) που έχει πληρώσει το ελληνικό δημόσιο την τελευταία εικοσαετία είναι 334 δις ευρώ σε χρεολύσια και 210 δις ευρώ σε τόκους. Δηλαδή το χρέος, που υπολογίζεται λίγο κάτω από τα 350 δις, έχει πληρωθεί και με το παραπάνω.
Τρίτο, γιατί χρειαζόμαστε όλα αυτά τα αμύθητα χρήματα που καταλήγουν στους τοκογλύφους για τις πραγματικές ανάγκες των απλών ανθρώπων: για μισθούς, συντάξεις, φάρμακα, δημιουργία θέσεων εργασίας, παραγωγή. Μόνο στη μνημονιακή πενταετία 2010-2014 τα λεφτά που πήγαν σε τοκοχρεολύσια φτάνουν τα 174 δις ευρώ, σχεδόν όσο είναι το σημερινό ΑΕΠ! Μόνο για τόκους στην ίδια περίοδο το ποσό φτάνει τα 54 δις ευρώ, σχεδόν όσο ένας ολόκληρος προϋπολογισμός. Σε όσους ρωτάνε «που θα τα βρείτε τα λεφτά» η απάντηση είναι απλή και πεντακάθαρη: Πρώτο, θα διαγράψουμε το χρέος, δεν θα τα δώσουμε στους τοκογλύφους. Δεύτερο, θα φορολογήσουμε τους πλούσιους. Η Ελλάδα της μεγαλύτερης ανεργίας στην Ευρώπη είχε το 2013 τον δεύτερο ταχύτερα αυξανόμενο πληθυσμό «Ultra High Net Worth”, (στα ελληνικά βαθύπλουτων): Από 405 άτομα το 2012 αυξήθηκαν σε 505 το 2013 και το ίδιο διάστημα ο πλούτος τους ανέβηκε από τα 50 στα 60 δις δολάρια! Άρα η κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο είναι μονόδρομος. Μάλιστα, η διαγραφή του χρέους αναγκαστικά σημαίνει ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με το ευρώ. Απλά πράγματα.
Η ΕΕ ποτέ δεν ήταν των λαών ήταν πάντα του κεφαλαίου, είτε τις δεκαετίες του ’50-‘60 όταν ακολουθούσε κεϋνσιανές πολιτικές, είτε από την δεκαετία του΄’90 και μετά ακολουθώντας τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού. Η ΕΕ ήταν πάντα η Ευρώπη του ιμπεριαλισμού, του πολέμου και της καταστροφής. Πως γίνεται να ξεχάσουμε ότι όταν συγκροτήθηκε η ΕΟΚ οι χώρες αυτές είχαν ακόμα τον μισό πλανήτη σε αποικίες! Αλλά και όταν το 1999 βομβάρδιζαν στη Σερβία ή σήμερα στη Μέση Ανατολή, τον ίδιο ρόλο παίζουν. Και όπως αποδεικνύει και η σχέση της ΕΕ με την Ευρωπαϊκή Ακροδεξιά και με την ασυλία που εξακολουθεί να παρέχει στην Χρυσή Αυγή και σε κάθε φασίστα, ήταν πάντα του ρατσισμού είτε όταν χρησιμοποιούσε τους μετανάστες σαν πολίτες β’ κατηγορίας για φθηνό εργατικό δυναμικό την δεκαετία του ‘50 και του ’60, είτε αργότερα κλείνοντας τα σύνορα και χτίζοντας ξανά στρατόπεδα συγκέντρωσης στην «Ευρώπη-Φρούριο» του 21ου αιώνα. Όσο για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μόνο μηχανισμός εκβιασμών είναι, για να αναγκάζει κυβερνήσεις να υποτάσσονται στις απαιτήσεις των τραπεζιτών.
Εργατικός έλεγχος
Εργαλείο για όλες αυτές τις αλλαγές είναι ο εργατικός έλεγχος, ο οποίος δεν αφορά μόνο τις τράπεζες αλλά είναι η άμεση απάντηση στα προβλήματα που γεννάει η κρίση, στα κλεισίματα των εργοστασίων και των επιχειρήσεων. Εργατικός έλεγχος σημαίνει ότι μπορούμε να βάλουμε μπρος εμείς τις μηχανές για να παράγουμε αδιαφορώντας για το ύψος της κερδοφορίας, με διπλό όφελος: Αφενός οι δουλειές δεν θα χαθούν, αφετέρου παράγονται χρήσιμα πράγματα που έχει ανάγκη η κοινωνία. Στα ναυπηγεία αυτό μπορεί να σημαίνει ένα πρόγραμμα για κατασκευή τραίνων που να ξαναζωντανέψουν το σιδηρόδρομο και ασφαλών πλοίων που θα ενώνουν σταθερά και τακτικά όλα τα νησιά με την ηπειρωτική χώρα. Στη φαρμακοβιομηχανία θα σήμαινε τεράστια ελάφρυνση για το ΕΣΥ με την στροφή στην παραγωγή φαρμάκων που έχουν ανάγκη τα νοσοκομεία και οι ασφαλισμένοι -αντί όπως συμβαίνει σήμερα, να παράγουν άχρηστα φάρμακα που εξάγονται στο εξωτερικό γιατί έτσι εξασφαλίζει περισσότερα κέρδη ο κάθε Λαυρεντιάδης. Σε αντίθεση με την απατηλή κοινοτοπία και προπαγάνδα της «ψωροκώσταινας» και του εξαρτημένου ελληνικού ιμπεριαλισμού ζούμε σε μια χώρα με αναπτυγμένες παραγωγικές δυνάμεις και μια πεπειραμένη και εξειδικευμένη εργατική τάξη. Φτάνει ο έλεγχος να περάσει από τα χέρια μιας χούφτας άπληστων τραπεζιτών, βιομήχανων και εφοπλιστών στα δικά της χέρια.
Όλα είναι ανοιχτά. Για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Άρα οργανώνουμε τους αγώνες μας, συντονιζόμαστε στους χώρους δουλειάς μας και κάνουμε τη μεγάλη έφοδο. Δύσκολη υπόθεση; Ασφαλώς! Αλλά όχι ακατόρθωτη.
Εμπρός, λοιπόν. Επίθεση!
