Υπάρχουν αντιθέσεις (και) εντός των κεφαλαιοκρατών; Είναι εφικτό πλατύ λαϊκό μέτωπο; Πώς;…

Του Κώστα Ντουντουλάκη *

Απλά, πολύ απλά, υπάρχουν εθνοκαπιταλιστές και διεθνοκαπιταλιστές. Για όσους ενδιαφέρει η μαρξιστική ορολογία, οι πρώτοι είναι η “εθνική αστική τάξη”, οι δεύτεροι η “κομπραδόρικη,πολυεθνικών συμφερόντων αστική τάξη”.

Η πρώτη, ενίοτε, είναι προσωρινός σύμμαχος εθνικοαπελευθερωτικών ή εθνικοανεξαρτησιακών κινημάτων (πχ Μάο με Κουομιτάγκ του Τσαγκ Κάι Σεκ αρχικά, μετά υπήρξε φυσικά διαπάλη, ποιος ποιον…) Άλλες φορές,παλιότερα, σε ιμπεριαλιστικές κυρίως χώρες,η εθνική αστική τάξη στήριξε και φασιστικά καθεστώτα.

Τώρα είναι πολύ εξασθενημένη σε σχέση με τότε.

Κυρίαρχος είναι ο επελαύνων διεθνοφασισμός τον οποίο προωθεί το παγκοσμιοποιημένο, τραπεζοχρηματιστηριακό και το κλεφτοκαπιταλιστικό-κομπραδόρικο μεγάλο και κυρίαρχο τμήμα του κεφαλαίου, όπως αναλύει πολύ τεκμηριωμένα και ο Φωτόπουλος της “Περιεκτικής Δημοκρατίας”…

Στην Ελλάδα, το μεγάλο τμήμα του Κεφαλαίου, η συντριπτική πλειοψηφία της αστικής τάξης, είναι παρασιτικό, κομπιναδόρικο κεφάλαιο (“κλεφτοκαπιταλιστικό” κατά τον γνωστό μαρξιστή αναλυτή Τζέιμς Πέτρας) απόλυτα εξαρτημένο από τον διεθνοκαπιταλισμό.

Στην Ελλάδα οι όποιες κι όσες εθνικοανεξαρτησιακές αριστερές, αστικοδημοκρατικές, δημοκρατικές πατριωτικές κλπ δυνάμεις, όλοι, ενταγμένοι και ανένταχτοι, όσοι ελευθερα, έντιμα κι απροκατάληπτα σκεπτόμενοι πολίτες, έχουμε απόλυτο συμφέρον να συσπειρωθούμε γύρω από ένα κοινά αποδεχτό πρόγραμμα άμεσου στόχου κατάκτησης εθνικής ανεξαρτησίας, όσο περισσότερης είναι δυνατό να υπάρξει στις σημερινές συνθήκες και γνήσιας λαϊκής κυριαρχίας.

Κυριαρχίας όχι “μιας τάξης” και μέσω υποτιθέμενων, ανεξέλεγκτων από τον λαό μας αντιπροσώπων της, αλλά Κυριαρχίας της Λαϊκής Πλειοψηφίας.

Μιας πλατιάς, ισχυρότατης, μεγάλης πλειοψηφίας, που φυσικά δεν είναι η αστική τάξη και εύπορα μεσοαστικά στρώματα, αλλά κυρίως εργατοϋπαλληλικά,αγροτικά στρώματα, άνεργοι και καταστρεφόμενοι μικρομεσαίοι, για όσους κοντόφθαλμους, στενοκέφαλους “αριστερο”λογούντες αντιπαραθέτουν ηλίθια ή προβοκατόρικα κούφιες κι απόλυτα ακίνδυνες σήμερα για την εξουσία αερολογίες μιας αποδειγμένα περιθωριακής, εντελώς ανίσχυρης, γραφικής και διασπαστικής φραστικής “ταξικότητας” απέναντι στην ανάγκη ενός πολύ πλατιού, ελπιδοφόρου και νικηφόρου λαϊκού μετώπου,εκφραστή των άμεσων επιτακτικά αναγκαίων συμφερόντων και στόχων της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.

Μέσα σε αυτό το πλατύ, πανίσχυρο, μαχητικό λαϊκό μέτωπο επιβάλλεται πάσει θυσία, να βρεθούν πλάι πλάι όλες οι πληττόμενες, ανυπότακτες γνήσια δημοκρατικές-αντιμνημονιακές και εθνικοανεξαρτησιακές, αριστερές,κομμουνιστικές, οικολογικές και πατριωτικοαστικές δυνάμεις με άμεσο στόχο μια Ελλάδα που ο λαός της κυρίαρχος και όχι οποιαδήποτε ξένα κέντρα, θα αποφασίζει για τα πάντα με όσο πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες είναι δυνατό, με αιρετούς-διαρκώς ελεγχόμενους και ανακλητούς αντιπροσώπους σε όλα τα επίπεδα διοίκησης και θεσμών.

Όταν κάποτε γίνει αυτό δυνατό, τότε θα πάψει φυσικά να υπάρχει η ανάγκη μετώπου για αυτούς τους στόχους και κάθε κοινωνική ή πολιτική δύναμη θα προσπαθεί μέσω των κατακτημένων γνήσια δημοκρατικών θεσμών να πείσει για τούτη ή την άλλη πρόταση πολιτικής κατεύθυνσης.

Αυτά χωρίς πολυλογίες και πολυσέλιδες αναλύσεις που ελάχιστοι διαβάζουν κι ακόμα λιγότεροι συμμερίζονται εξολοκλήρου.

Τι πιο απλό, ελπιδοφόρο ξεκάθαρο, έντιμο, ενωτικό όσο και επιγραμματικά περιεκτικό;

Ίσως γι’ αυτό και ανέφικτο δυστυχώς ως τώρα μιας και ανάμεσα στις εν δυνάμει συνιστώσες αυτού του μετώπου, τον λόγο έχουν διαρκώς, καταιγιστικά, βαρετά, απογοητευτικά, ένα σωρό φλυαρούντες ακατάσχετα, δυνάμεις, ομαδούλες, πρόσωπα που είτε θεωρούν την oμάδα τους μόνη συνεπή δύναμη είτε φλυαρούν συνεχώς με περισπούδαστες αναλύσεις που ανάμεσα σε πολλά σωστά, κάνουν στο δια ταύτα την τρίχα τριχιά, ανάγουν το δευτερεύον σε πρωτεύον, μπερδεύουν αποκαρδιωτικά την τακτική με την στρατηγική, την φράση με την ουσία, την ενότητα με την περιχαράκωση…