Μιχαήλ Κόρακας (1797-1882)
Η πρώτη επαναστατική πράξη του Μιχαήλ Καρούζου από την Πόμπια της Μεσαράς όπως ήταν το πραγματικό του όνομα (ονομάστηκε Κόρακας από τον τρόπο που έπεφτε πάνω στους Τούρκους) ήταν η δολοφονία του αγά Αλήκου, που δρούσε στην περιοχή. Αμέσως μετά βγήκε χαΐνης στο βουνό και η επαναστατική του δράση διήρκεσε μέχρι το τέλος της ζωής του. Στην επανάσταση του 1821 πολέμησε υπό τον Μιχαήλ Κουρμούλη και στην συνέχεια συγκρότησε δικά του πολεμικά σώματα, ενώ το 1826 πολέμησε μαζί με τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην πολιορκία της Ακρόπολης. Στην μεγάλη επανάσταση του 1866-69 ήταν γενικός αρχηγός των 12 ανατολικών επαρχιών, αξίωμα που διατήρησε και στην επόμενη επανάσταση του 1878, της οποίας ήταν και πάλι η ψυχή
Δημήτρης Τσικριτζής (1839-1897)
Έζησε χαΐνης στο δάσος του Ρούβα μη δεχόμενος την λήξη της επανάστασης του 1869. Η ανδρεία του τον κατέταξε στους αρχηγούς των τεσσάρων τελευταίων Κρητικών Επαναστάσεων (1858-1897). Από την ηλικία των 17 ετών εντάχθηκε στην έφιππη ομάδα των πολεμιστών του Κόρακα. Σκοτώθηκε στην επανάσταση του 1897 στις Αρχάνες πριν την απελευθέρωση της Κρήτης.
Κριάρης Κωνσταντίνος
Καταγόταν από το Κουστογέρακο Σελίνου. Γεννήθηκε το 1798. Συμμετείχε στην επανάσταση του 1821 ως οπλαρχηγός του χωριού του υπό τις διαταγές του αδελφού του Ιωάννη μέχρι το τέλος αυτού του αγώνα το 1830. Έλαβε μέρος στην επανάσταση του 1841 ως οπλαρχηγός Σελίνου. Κατέφυγε χαΐνης στα βουνά όταν τον στοχοποίησε ο Μουσταφά Ναϊλή πασάς και έμεινε χαΐνης έως το 1858. Κατόπιν κατέβηκε και είχε την φρούρηση μαζί με 600 άνδρες της περιοχής στα Χανιά μεταξύ Μπουτσουναρίων και Τσικαλαριών.
Κατά την επανάσταση του 1866-69, ως αρχηγός Σελίνου έλαβε μέρος στις σπουδαιότερες μάχες του νομού. Τον Αύγουστο του 1866 επιτέθηκε κατά των Τούρκων της Καντάνου (Κάντανος, πρόσεχε τώρα) και των Τουρκοκρητικών που είχαν συγκεντρωθεί εκεί και τους ανάγκασε να αποχωρήσουν από την περιοχή.
Ένα μήνα αργότερα, το Σεπτέμβριο, έλαβε μέρος στις μάχες κατά των Τούρκων της Κυδωνίας τον δε Οκτώβριο και Νοέμβριο κατά των Τούρκων του Αποκόρωνα. Τον Ιανουάριο του 1867 πήγε στα Σφακιά όπου μαζί με ντόπιους οπλαρχηγούς πολέμησε τους Τούρκους που είχαν εκστρατεύσει κατά της επαρχίας Σφακίων.
Τον Δεκέμβρη του 1869 έτρεξε στην επαρχία Σελίνου εναντίον των εχθρικών δυνάμεων που κινούνταν κατά του Σελίνου. Εκεί τραυματίσθηκε, αιχμαλωτίσθηκε, φυλακίσθηκε σα Χανιά όπου μετά από εννέα μήνες με την επέμβαση των πρόξενων των Μεγάλων Δυνάμεων που είχαν έδρα τους την πόλη, αποφυλακίσθηκε.
Έφυγε στην Αθήνα και 80 χρονών επέστρεψε ως αρχηγός Σελίνου και πολέμησε γενναία στις μάχες του Πλατανιά (13 Φεβρουαρίου και Μάρτιος 1878) Πέθανα στις 6 Ιουνίου 1884 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στην Αθήνα
Λεράτος Κωνσταντής
Γεννήθηκε στο χωριό Βορίζια Καινουργίου περί τα τέλη του 18ου αιώνα. Ηταν προεπαναστατικός χαΐνης που είχε το λημέρι του στο διπλανό δάσος του Ρούβα γιατί ο Δερβίς αγάς είχε σκοτώσει τον πατέρα του. Χαΐνεψε τότε με τον αδελφό του Φραγκιά και δρούσαν έκτοτε μαζί. Δρούσε επίσης και σε συνεργασία με το συγχωριανό του χαΐνη Φραγκιά Φραγκιαδάκη και την ομόθυμη υποστήριξη του Μεσαρίτη κρυφοχριστιανού Μιχαήλ Κουρμούλη.
Τρομοκρατούσε συνεχώς με ενέδρες τους άγριους γενίτσαρους των περιοχών γύρω από τον Ψηλορείτη. Εξόντωσε τον Δερβίς αγά στη θέση «Πλάι της Μηλιάς» στη Νίδα, στα 1800 ο οποίος είχε σκοτώσει τον πατέρα του, προσπάθησε να σφάξει τον αδελφό του Φραγκιά και είχε προσβάλει την αδελφή τους. Τα ίχνη τους όμως των δύο αδελφών χάνονται απότομα λιγο πριν την επανάσταση του 1821. Αρκετοί ιστορικοί ισχυρίζονται ότι εξοντώθηκαν από τους Τουρκους σε ενέδρα, άλλοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι εκπατρίστηκαν στην Σύρο αφήνοντας μάλιστα και απογόνους.
Συνεχίζεται