Κύριε Διευθυντά
Μπορεί διαβάζοντας κανείς τον τίτλο της παρούσης μου, να εκπλαγεί ή να με ταυτίσει με τον παραμυθά Άντερσεν. Και εδώ που τα λέμε, μόνο σαν παραμύθι (εφιαλτικό) μπορώ να χαρακτηριστούν, εν έτη 2012 μετά Χριστό, αυτά που μετέδωσε προ δύο ημερών το κανάλι «Άλφα»: Πώς λόγω της πρωτοφανούς μνημονιακής κρίσης κόσμος και κοσμάκης έχει αρχίσει να αγοράζει το ψωμί με τη φέτα!!! 
Έζησα όπως και πολλοί αναγνώστες και συμπολίτες μας, τα τραγικά κατοχικά χρόνια, που και τη φέτα το ψωμί ακόμα λειβόμαστε . Θα μου πείτε, μήπως κατοχή δεν έχουμε και τώρα; Κι ακούγεται σαν πρόκληση το κείμενο του «πάτερ ημών» εκεί που λέει: «τον άρτον ημών τον επιούσιον, δος ημίν σήμερον και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμε τοις οφειλέταις ημών». Αυτό βεβαίως το τελευταίο δηλ. «άφίεμε τοις οφειλέταις ημών», αν το δούμε σε σχέση με το ποιοι είναι οι οφειλέτες αυτοί, πρέπει να τους συγχωρούμε και πολύ περισσότερο να τους δίνουμε τις ψήφους μας; Αφού εξαιτίας τους πολλοί εξ ημών, έχουν φτάσει να αγοράζουν το ψωμί με τη φέτα!!! Δεν θυμίζει μεσαίωνα αυτό; Τότε που λιμοκτονούσε ο κόσμος, ενώ οι άρχοντες είχαν μπόλικο το ψωμί στα λουκούλλεια γεύματά τους. Ονόμαζαν μάλιστα το ψωμί παντεσπάνι, κάτι που νομίζω σημαίνει ισπανικό ψωμί. Και εννοείται πως ήταν το ψωμί που τρωγόταν στα βασιλικά ανάκτορα και στα γεύματα των Ισπανών αριστοκρατών, των προσφωνούμενων «Δον».
Όμως για να ‘ρθουμε στο σήμερα, είναι τερατώδες να μην επαληθεύεται γενικώς ο λόγος «Βγάζει το ψωμί του, με τον ιδρώτα του προσώπου του». Υπάρχει μεγαλύτερο δικαίωμα από το να τρώει ο άνθρωπος το ψωμί που κερδίζει με τον κόπο του; Σα να λέμε… στερείται το νερό!! Δηλαδή χάνει το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια, που βεβαίως κανείς νομοθέτης και τίποτα δεν δικαιούνται να του στερήσει! Τότε πως φτάσανε πολλοί από μας, να αγοράζουν το ψωμί με τη φέτα; Κι αν τύχει και στερούνται το αντίτιμο αυτής της φέτας, τι γίνεται; Θάνατος απ ασιτία (παράγεται από έλλειψη σίτου, δηλαδή ψωμιού), ή εγκληματικότητα, πορνεία, ζητιανιά κι ότι ταπεινωτικό μπορούμε να αναφέρουμε… Υπό αυτάς τα συνθήκας, ποιοι εγκληματούν; Ποιες πορνεύονται; Ποιοι ζητιανεύουν; Όχι βέβαια πως ο γράφων – και κάθε νοήμων – δίνει γενικώς άφεση σ’ αυτά τα θύματα της κοινωνικής μας τραγωδίας. Όμως ας σκεφτούμε τη νέκρα της αγοράς εργασίας, τους νόμους – λαιμητόμους που μας επιβάλλουν οι εταίροι μας (ωραίοι εταίροι) τις κοινωνικές μας ανισότητες, το καπιταλιστικό μας σύστημα εν τέλει! Πέρα για πέρα απάνθρωπο. Και τα τραγικά, έως απειλητικά ερωτήματα που αναδύονται από την κοινωνική μας πραγματικότητα, ποια είναι; Θα διεκδικήσει μια των ημερών – δεν ξέρω πως- κάθε άνθρωπος «τον άρτόν του τον επιούσιον»; Θα είναι στα ειρηνικά πλαίσια αυτή η διεκδίκηση; Μπορεί το ψωμί αντί να βουτηχτεί στο λάδι, ας πούμε, να βραχεί με άλλο έγχρωμο υγρό; Όλες οι πιθανότητες είναι στο τραπέζι. Και μετά από αυτή την τρομακτική μας καθημερινότητα, έχουμε την κυβερνητική τριανδρία που θριαμβολογεί δια στόματος του Σαμαρά, πως «πάμε για ανάπτυξη»! Περιττών βεβαίως το ερώτημα: Δεν ντρέπονται; Όπως και αγωνιώδες το ερώτημα: Πόσο θ’ αντέξουμε; Ή μάλλον πόσο θα αντέξουν οι πληθυσμοί που δεν τους χορταίνει η μια και μοναδική … φέτα το ψωμί; Πρέπει να ξέρουμε πως το πιο άγριο και ανήμερο έμβιο όν, είναι ο πεινασμένος άνθρωπος! Που μπορεί να καταλήξει ακόμη και στον κανιβαλισμό, πράγμα που ‘χει συμβεί πολλές φορές.
Με τιμή
Αντώνης Χαρχαλάκης
Συγγραφέας-ερευνητής-ποιητής
