Του Ιωάννη Κουρουτάκη
Η Ισπανία έχει βγάλει κατά καιρούς μεγάλους, πολύ μεγάλους τραγουδιστές (τροβαδούρους), άνδρες και γυναίκες. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για δύο υπέροχους τενόρους, με τεράστιες επιτυχίες ο καθένας στο ενεργητικό του, παγκόσμιας φήμης, πάμπλουτους, αλλά δυστυχώς αλληλομισούμενους. Ο ένας δεν χώνευε τον άλλο, και σε κάθε ευκαιρία κατηγορούσε με βαρείς χαρακτηρισμούς ο ένας τον άλλο. Πολλοί προσπάθησαν να τους συνετίσουν. Μάταια όμως. Οι προσπάθειές τους πήγαιναν χαμένες. Αυτοί το χαβά τους.
Τα ονόματά τους πασίγνωστα. Τα μεγαλύτερα θέατρα του κόσμου τους διεκδικούσαν, τους ακριβοπλήρωναν για να δώσουν συναυλίες, και εκείνοι απολάμβαναν την φήμη τους, τα πλούτη τους, τα μεγαλεία τους αλλά και το… μίσος τους.
Ο Ντομίνγκο και ο Χοσέ Καρέρας. Αυτά είναι τα ονόματα των δύο πολυταλαντούχων και πολυδιαφημισμένων Ισπανών τενόρων που μαζί με τον επίσης διάσημο Ιταλό τενόρο Παβαρότι, δημιούργησαν την δική τους ιστορία στην παγκόσμια μουσική σκηνή.
Έλα όμως που ο πόνος, η αρρώστια και τα επακόλουθά τους κτυπούν πότε τον ένα και πότε τον άλλο χωρίς διακρίσεις. Έτσι ο μεγάλος Χοσά Καρέρας αρρώστησε βαριά. Προσεβλήθη από λευχαιμία και σιγά σιγά ξόδευσε την τεράστια περιουσία του σε γιατρούς, φάρμακα, μεταγγίσεις αίματος, υπερατλαντικά ταξίδια στα καλύτερα και ακριβότερα θεραπευτικά κέντρα του πλανήτη. Μάταια όμως. Η αρρώστια δεν υποχωρούσε, και τώρα ο Χοσέ Καρέρας πιο φτωχός παρά ποτέ εκλιπαρούσε για λίγη βοήθεια.
Τότε κάποιος γνωστός του, του υπέδειξε, κάποιο άσυλο – θεραπευτήριο στη Μαδρίτη, ειδικό γι’ αυτή την αρρώστια, που για να σε πάρουν έπρεπε να έχεις βασιλικό μέσο. Ποιόν να πρωτοπάρουν.
Στην απελπισία του ο Καρέρας, πήγε, έκανε τη σχετική αίτηση, και ω! του θαύματος. Σαν να τον περίμεναν, τον πήραν αμέσως, τον άρχισαν στις κατάλληλες θεραπείες και μετά πάροδο δύο περίπου χρόνων, η τρομερή αρρώστια υποχώρησε.
Θεραπευμένος πλέον ο μεγάλος τενόρος επανηύρε την περίφημη φωνή του (δεύτερο θαύμα) και επανήλθε στην ενεργό δράση, και επανέκτησε την τεράστια περιουσία του.
Τότε σκέφτηκε να γίνει δωρητής οργάνων στο άσυλο που τον έκανε καλά. Τον δέχτηκαν με μεγάλη χαρά και τότε απεκαλύφθη ότι ο κύριος μέτοχος του ασύλου ήταν ο μισητός αντίπαλός του ο Ντομίνγκο. Κύριε των δυνάμεων ανεφώνησε ο Χοσέ Καρέρας και ανελύθη σε δάκρυα μετανοίας.
Χειμώνας ήταν. Νύχτα κατασκότεινη, το κρύο τσουχτερό, χιονόνερο έριχνε αλλά στο μεγαλύτερο θέατρο της Μαδρίτης, ο μεγάλος τενόρος Ντομίνγκο έδιδε ρεσιτάλ τραγουδιού. Το θέατρο ασφυκτικά γεμάτο, η παράσταση στο κρισιμότερο σημείο της, όταν προς μεγάλη έκπληξη του κοινού, κάνει την εμφάνισή του ο Καρέρας. Η παράσταση σταματά και ενώ το πλήθος κρατάει την αναπνοή του, ο Καρέρας ανεβαίνει στη σκηνή, ζητάει συγγνώμη από τον Ντομίνγκο, γονατίζει και αρχίζει να του φιλά τα παπούτσια του, ζητώντας και ξαναζητώντας συγγνώμη, ενώ οι θεατές όρθιοι τους αποθεώνουν. Ο Ντομίνγκο σκύβει, τον σηκώνει πάνω, τον αγκαλιάζει και συγκινημένος τον καταφιλά.
Έτσι οι δύο μέχρι πρότινος άσπονδοι εχθροί, γίνονται οι καλύτεροι φίλοι.
Μετά από κάμποσο καιρό ένας δημοσιογράφος, ειρωνικά λέγει στον Ντομίνγκο: «καλά ξαφνικά εσένα, σ’ έπιασαν οι μεγάλες καλοσύνες» Και ο Ντομίνγκο απαντά: «Μα θα ήταν άδικο, τελείως μα τελείως άδικο, να χαθεί μια τέτοια φωνή»!!!
