Το πώς μοιράζεσαι τον δημοσιο χώρο με τους συμπολίτες σου δείχνει και το επίπεδο του πολιτισμού σου. Και δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε πολλούς απολίτιστους που με μονο όπλο το θράσσος κάνουν αυτό που επιθυμούν αδιαφορώντας για την ενόχληση που προκαλούν στους άλλους με τους οποίους βρίσκονται μαζί.
Ένα τέτοιο παράδειγμα, τώρα που φτάσαμε και στο καλοκαίρι, είναι και το παιχνίδι με τις ρακέτες.
Βλέπετε, κάποιοι πάνε στις παραλίες για να ηρεμήσουν και να απολαύσουν τον ήχο της θάλασσας κι άλλοι πανε για να ασκηθούν. Τώρα, υπάρχουν σπορ και σπορ. Υπάρχει το τρέξιμο, ας πούμε, που δεν ενοχλεί κανενα, υπάρχει και το τένις.
Το τένις στην παραλια μπορεί να το παίξεις με ένα μικρό πλαστικο ανάλαφρο μπαλάκι, μπορεί ομως να παιξεις και με μπαλάκι του τένις. Κάποιοι παιζουν χτυπώντας την μπάλα απαλα και άλλοι την έχουν δει επαγγελματίες και χτυπούν την μπάλα του τένις με όλη τους τη δύναμη. Και υπάρχουν και κάποιοι που χτυπούν τη μπάλα του τένις με όλη τους τη δύναμη σε πολυσύχναστες στενές παραλίες αδιαφορωντας για τους κινδύνους που αυτό δημιουργει για τους υπόλοιπους χρήστες της παραλίας.
Βεβαιως, ας μην υπερβάλλουμε, ουδείς έχει πεθάνει από χτύπημα με μπάλα του τένις, αν και ένα γερο χτύπημα μπορεί να πονέσει, όμως δε χρειαζεται κάποιος να πεθάνει για να χαλάσει μία μέρα χαλάρωσης στην παραλια. Γιατί χαλάει η μέρα του λουόμενου, οταν εκεί που έχει πάει να χαλαρώσει ακούει διαρκώς το χτύπημα της μπάλας και βρίσκεται σε συνεχή επιφυλακη για κάποιο χτύπημα που μπορεί να φάει από κάποια αδέσποτη μπαλιά.
Προφανως και είναι θέμα πολιτισμου και έχει ατομική ευθύνη όποιος ειναι τόσο γρόθος για να αδιαφορεί για αυτούς με τους οποίους μοιράζεται μια παραλία όμως είναι και θέμα πολιτείας που θα πρέπει να θέσει ορια.
Το γεγονός πως σε κάποιους αρέσει στην παραλια να χτυπάνε με όλη τους τη δύναμη μπάλες του τένις δε σημαίνει ότι αυτό πρέπει να αρέσει σε όλους που βρίσκονται σε μία παραλία. Πρέπει να γίνονται σεβαστά και τα δικαιωματα αυτών που πάνε για να ηρεμήσουν.
Καλό θα είναι λοιπόν να τεθούν όρια. Με ορισμό συγκεκριμένων παραλιών όπου θα επιτρέπεται το συγκεκριμενο παιχνιδι και προϋποθέσεων. Και απαγόρευση του παιχνιδιού σε απομονωμένες παραλίες ιδιαίτερου φυσικου κάλους. Ας πούμε, ο παράδεισος του Κεδρόδασους δεν ειναι Αγιά Μαρίνα ή Αγιοι Απόστολοι. Άνθρωποι κάνουν μεγάλες αποστάσεις για να φτάσουν στο συγκεκριμένο προορισμό για να απολαύσουν το πανέμορφο τοπίο και την κρυστάλλινη θάλασσα, όχι για να ακούνε τον θόρυβο από μπαλάκια του τένις που χτυπάνε με δύναμη σε ρακέτες.
Oι παραλίες είναι για όλους, και γι’ αυτό πρέπει να υπάρχουν όρια ώστε τα δικαιώματα όλων να γίνονται σεβαστά.
