Του Γιάννη Αγγελάκη
H “Bάση της Σούδας” είναι άλλο ένα κομμάτι ενός παγκόσμιου δικτύου με πάνω από 800 αμερικάνικες βάσεις σε 80 διαφορετικές χώρες. Η πλειοψηφία αυτών των βάσεων δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Στην συντριπτική πλειοψηφία αυτών, εξαιτίας των ιδαίτερων συνθηκών κατά τις οποίες συνάπτονται οι Συμφωνίες, επικρατει ειδικό καθεστώς στη λειτουργία τους.
Αν και οι ΗΠΑ έχουν εγκαταστήσει πάνω από 800 βάσεις σε όλο τον κόσμο (άλλοι ανεβάζουν αυτό τον αριθμό στις 900 ή και περισσότερες), δεν υπάρχει καμία ξένη βάση σε αμερικάνικο έδαφος. Η αμέσως επόμενη χώρα σε αριθμό στρατιωτικών βάσεων σε ξένες χώρες είναι η Ρωσία με 8, ακολούθως η Μεγάλη Βρετανία με 7, και η Γαλλία με 5. [1]
Συνολικά όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου έχουν μόλις 30 βάσεις σε ξένες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν το 95% των στρατιωτικών βάσεων σε ξένες χώρες παγκοσμίως. [2] Μέσω του δικτύου αυτού είναι ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν να επιβάλλουν την τάξη ασκώντας ένα μονοπώλιο στη βία.
Οι ΗΠΑ έχουν αναπτύξει το μεγαλύτερο δίκτυο βάσεων σε ξένες χώρες από οποιαδήποτε άλλη αυτοκρατορία στην ιστορία του ανθρώπινου γένους. Παρόλα αυτά, πολλοί λίγοι έχουν δώσει τη σημασία που θα έπρεπε στο εύρος του ελέγχου που ασκούν οι ΗΠΑ μέσω των στρατιωτικών βάσεών τους.
Η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό βάσεων των ΗΠΑ στο έδαφός της είναι η Γερμανία (174), με δεύτερη την Ιαπωνία (113), και ακολούθως τη Νότια Κορέα (83). [3]
Η Βάση της Σούδας ανήκει στην γεωγραφικά ορισμένη Ευρωπαϊκή διοίκηση (USEUCOM)
Βάσεις υπάρχουν από την Αρούμπα έως την Αυστραλία και τις Φιλιπίννες, το Μπαχρέιν, τη Βουλγαρία, τη Κολομβία, την Κένυα και το Κατάρ, το Ιράκ αλλά και την Ιταλία και την Ισπανία και βεβαίως την Ελλάδα.
Το κόστος ετησίως μόνο για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων στο εξωτερικό φθάνει τα 86 δις δολλάρια. Μαζί με το κόστος της παρουσίας στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ τα χρήματα που δαπανούν οι ΗΠΑ ξεπερνά το αστρονομικό ποσό των 156 δισσεκατομυρίων δολλαρίων. [4]
Άλλοι πάλι, ανεβάζουν το κόστος μόνο για τη συντήρηση και λειτουργία βάσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό πολύ υψηλότερα, στα 170 δις δολλάρια [5]
Το 2015 ο συνολικός προϋπολογισμός για την άμυνα έφτασε τα 601 δις δολλάρια, που είναι όσο το συνολικό ποσό που ξοδεύουν οι 7 επόμενες χώρες του κόσμου με τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς για την άμυνα. Το μεγαλύτερο ποσό αυτών των 601 δις δολλαρίων πηγαίνει για τη λειτουργία, τον εκσυγχρονισμό και τον εξοπλισμό των βάσεών, στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό. Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο για τη λειτουργία αυτού του τεράστιου δικτύου ξοδεύτηκαν το 2015 περίπου 200 δις δολλάρια. [6]
Όπως σημειώνει και ο Chalmers Johnson, συγγραφέας του βιβλίου “The Sorrows of Empire: Militarilsm, Secrecy and the End of the Republic”:
«Αν και η λογική λέει ότι αυτό το δίκτυο βάσεων μας κάνει πιο ασφαλείς, έχω φθάσει στο αντίθετο συμπέρασμα: Με μία πλειάδα τρόπων οι βάσεις, μας κάνουν λιγότερο ασφαλείς, βλάπτοντας τους πάντες, από το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ και τις οικογένειές τους έως τους κάτοικους των περιοχών όπου εδρεύουν, αλλά και αυτούς τους φορολογούμενους στις ΗΠΑ που πληρώνουν τα υπέρογκα κόστη για τη συντήρησή τους… Είμαστε πλέον μία χώρα στρατιωτικών βάσεων που επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο» [7,8].
"google ad"
Προχωρούν μάλιστα ένα βήμα παραπέρα και τονίζουν ότι η ισχύς της αμερικάνικης οικονομίας κτίστηκε πάνω στην παρουσία των στρατιωτικών βάσεων. Δίχως αυτές, η πιθανή αλλαγή της σχέσης κυριαρχίας και η δημιουργία νέων σφαιρών επιρροής θα επέφερε σημαντική αναστάτωση που θα επηρέαζε άμεσα την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Συμπεραίνουν ότι, αν οι ΗΠΑ δεν αποδεχθούν αυτό τον ρόλο, κάποιος άλλος θα αναλάβει να καλύψει το κενό εξουσίας και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ χειρότερα για όλο τον πλανήτη. Για αυτό λοιπόν, καταλήγουν ότι, η διασφάλιση των συμφερόντων των ΗΠΑ, ταυτίζονται με την ασφάλεια όλου του κόσμου και την “ειρήνη”.
Όμως υπάρχουν και αυτοί που διαφωνούν.
Αν και οι ΗΠΑ επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι η ύπαρξη των βάσεων «διασφαλίζει την ειρήνη» και ότι αποτελούν «σύμβολα της δέσμευσης των ΗΠΑ προς τους συμμάχους και φίλους της», η αλήθεια είναι ότι αυτό που πετυχαίνουν οι βάσεις είναι να διασφαλίζουν ότι τίποτα δε θα θέσει σε αμφισβήτηση του στάτους κβο.
Βεβαίως, πολέμοι μεταξύ μεγάλων εθνικών στρατών δε συμβαίνουν πλέον με την ίδια συχνότητα όπως μέχρι και πριν 50 χρόνια όμως αυτό οφείλεται στο ότι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, δε χρειάζονται ένοπλες συρράξεις για την αρπαγή του πλούτου άλλων χωρών.
Αυτό αποτυπώνεται και στα στοιχεία:
Πριν 200 χρόνια οι πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη ήταν 3 φορές πιο πλούσιες από τις πιο φτωχές. Τη δεκαετία του ’60 το χάσμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, οι πλουσιότερες χώρες ήταν 35 φορές πιο πλούσιες από τις πιο φτωχές. Σήμερα, την εποχή του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, οι πλουσιότερες χώρες είναι 80 φορές πιο πλούσιες από τις πιο φτωχές.
Σήμερα, ο πλούτος 300 ανθρώπών αντιστοιχεί στον πλούτο 3.000.000.000 ανθρώπων και τo 1% του κόσμου έχει συγκεντρώσει άνω του 50% του παραγόμενου πλούτου. Το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού συσσωρεύει μεν το 50% του πλούτου αλλά συγκεντρώνει συγχρόνως και τη συντριπτική πλειοψηφία των χρεών όλου του κόσμου.
Το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μόλις 1% του παγκόσμιου πλούτου.
Δίχως να έχει γίνει κάποιος μεγάλος πόλεμος. Με την “ειρήνη”.
Αυτό που παλιότερα οι χώρες πετύχαιναν με έναν πόλεμο ή με δημιουργία αποικιοκρατικών καθεστώτων σήμερα το κατορθώνουν πιο οικονομικά με τους φόρους, την υπερεκμετάλλευση, με μνημόνια κατανόησης ή με μια διεθνή εμπορική συμφωνία.
Χαρακτηριστικά είναι και τα εξής δεδομένα:
Από το 1987 και μετά υπάρχει μια μεγάλη μείωση όχι στον αριθμό των πολεμικών συρράξεων παγκοσμίως [9, 10], αλλά στον αριθμό των νεκρών από πολεμικές συρράξεις.
Την τελευταία δεκαετία οι θάνατοι από πολέμους έφθασαν τους 55.000 ανά έτος, περίπου οι μισοί θάνατοι σε σχέση με τη δεκαετία του 90’ (100.000 ανά έτος), το ένα τρίτο σε σχέση με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου (180.000 θάνατοι ανά έτος στην περίοδο μεταξύ 1950 έως 1989) και το ένα εκατοστό σε σχέση με τους θανάτους την περιόδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν συνυπολογίσουμε την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει τετραπλασιαστεί τον τελευταίο αιώνα, η μείωση του ποσοστού του αριθμού των θανάτων είναι ακόμα μεγαλύτερη. [11, 12, 13]
Έτσι έχουμε την εξής πραγματικότητα:
Οι πλούσιες χώρες δίνουν κάθε χρόνο 130 δις δολλάρια στις φτωχές χώρες. Όμως κάθε χρόνο, πολυεθνικές με βάση τις χώρες της Δύσης δεν πληρώνουν φόρους στις φτωχές χώρες αξίας 900 δις δολλαρίων. Kάθε χρόνο οι φτωχές χώρες αναγκάζονται να πληρώνουν 600 δις δολλάρια στις πλούσιες χώρες για χρέη από δάνεια που έχουν πληρώσει πολλές φορές. Επίσης, οι φτωχές χώρες χάνουν περίπου 500 δις δολλάρια από εμπορικές συμφωνίες που αναγκάζονται να υπογράψουν ενάντια στα συμφέροντά τους.
Η πορεία της κατάστασης του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού σε σχέση με το υπόλοιπο 99% είναι αντιστρόφως ανάλογη. Όσο πιο πλούσιοι γίνονται οι λίγοι, τόσο πιο φτωχοί γίνονται οι πολλοί.
Συνολικά, οι φτωχές χώρες δίνουν κάθε χρόνο πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολλάρια στις πλούσιες χώρες.
Οπότε, θα είναι αλήθεια αν πούμε ότι αν και οι νεκροί από πολέμους μειώνονται, ο κόσμος μας γίνεται όλο και λιγότερο ειρηνικός. Η φτώχια και οι ακραίες οικονομικές ανισότητες αλλά και ο αριθμός των πολέμων που δε μειώνεται σκιαγραφούν έναν πλανήτη βίαιο, όχι ειρηνικό, παρά τις διαφορετικές οπτικές. [15,16]
H πραγματικότητα της βίας αντικατοπτρίζεται και στον αριθμό των προσφύγων, όπου το 2015 για 4η συνεχή χρονιά καταγράφηκε ιστορικό ρεκόρ στους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, λόγω πολέμων, συγκρούσεων ή διώξεων. Συνολικά, 65,3 εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από τις εστίες τους το 2015, δηλαδή, 24 άνθρωποι κάθε λεπτό, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων που έχει καταγραφεί στη σύγχρονη ιστορία. [17]
Συγκριτικά, το 2005, οι άνθρωποι που έφυγαν από τις εστίες τους δεν ξεπερνούσαν τους 37,5 εκατομμύρια ενώ χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι το 2014 μόλις 126,800 πρόσφυγες κατάφεραν να επιστρέψουν στις πατρίδες, ο μικρότερος αριθμός τα τελευταία 31 χρόνια. [18]
Την ίδια στιγμή, μπορεί επισήμως οι ΗΠΑ να συμμετείχαν μέχρι πρόσφατα μόλις σε 6 πόλεμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη, Πακιστάν, Σομαλία, Συρία), αλλά το 2015, οι ΗΠΑ είχαν εμπλοκή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε 135 διαφορετικές χώρες του κόσμου, είτε με συμμετοχή σε μάχες με ειδικές δυνάμεις (SOF), σε ειδικές αποστολές, για την εκπαίδευση ξένων δυνάμεων. Η αύξηση της εμπλοκής των ΗΠΑ σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε διαφορετικές χώρες του πλανήτη ήρθε σταδιακά μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Οι πιο πολλές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται στα πλαίσια του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία”. [19, 20]
Ο κόσμος της Pax Americana (Αμερικάνικης Ειρήνης), που διασφαλίζεται μέσω της στρατιωτικοποίησης του πλανήτη από τις βάσεις, είναι ένας κόσμος νεοφιλελεύθερης επεκτατικότητας και υπερεκμετάλλευσης και είναι ο πιο άνισος κόσμος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η βία δεν σταμάτησε να υπάρχει: διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες, εσωτερικεύεται, κανονικοποιείται, γίνεται φυσική και αναπόδραστη.
Μείωση των νεκρών, κατακόρυφη αύξηση των ποσών που δίνονται για στρατιωτικούς εξοπλισμούς
Η ακραία στρατιωτικοποίηση του πλανήτη είναι φανερή και στα εξής στοιχεία:
Ο στρατός των ΗΠΑ ξοδεύει 80% περισσότερα χρήματα σε σχέση με πριν μία δεκαετία. Το ποσό που ξοδεύει σήμερα ξεπερνά τα 601 δισσεκατομύρια δολλάρια ετησίως (άλλοι ανεβάζουν το ποσό στα 675 δις δολλάρια ή και στα 773 δις δολάρια), ποσό 30% μεγαλύτερο σε σχέση με αυτά που ξόδευαν οι ΗΠΑ την περιόδο του Ψυχρού Πολέμου και περίπου 50% σε σχέση με τα 312 δισεκατομμύρια δολλάρια που ξόδευε πριν την περίοδο της 11ης Σεπτεμβρίου. [21]
Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι 6 από τις 10 μεγαλύτερες βιομηχανίες όπλων στον κόσμο έχουν την έδρα τους στις ΗΠΑ ενώ οι ΗΠΑ είναι ο μεγαλύτερος έμπορος όπλων αφού οι εταιρείες με έδρα τις ΗΠΑ ελέγχουν το 78,1% της παγκόσμιας αγοράς. Μεταξύ των χωρών που ξοδεύουν τα μεγαλύτερα ποσά για όπλα είναι η Σαουδική Αραβία, η Ινδία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος και το Πακιστάν. [22,23]
Παρά την οικονομική κρίση, τα κόστη για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς αυξήθηκαν κατακόρυφα. Οι ΗΠΑ ξοδεύουν περίπου το 50% του παγκόσμιου προϋπολογισμού σε εξοπλισμούς. [24]
Υπάρχει μια αυξημένη εξάρτηση της αμερικάνικης οικονομίας από τη βιομηχανία του πολέμου.
Η μεγαλύτερη αύξηση στα κόστη για στρατιωτικούς εξοπλισμούς στην ιστορία των ΗΠΑ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά παρατηρείται την περίοδο μετά το 1998, δηλαδή μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, εν καιρώ “ειρήνης”. [25]
To γράφημα δείχνει τους δείκτες ανάπτυξης στις αποστολές στρατιωτικών εμπορευμάτων σε σχέση με τους αντίστοιχους δείκτες στις αποστολές μη βιομηχανικών εμπορευμάτων από το 2000 και μετά. Σύμφωνα με τους Times, αυτό που φανερώνεται είναι η μεγάλη αύξηση στους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς από το 1998 και μετά. Η οικονομία των ΗΠΑ εξαρτάται όλο και παραπάνω από τις στρατιωτικές δαπάνες.
Αυτό που αποδεικνύεται είναι ότι οι ΗΠΑ είναι μια οικονομία εξαρτημένη από τον πόλεμο και τις στρατιωτικές βιομηχανίες.
Στο επίκεντρο αυτής της στρατιωτικοποίησης και τροφοδότης αυτής της οικονομίας πολέμου είναι το παγκόσμιο δίκτυο βάσεων.
Το κόστος για τη διατήρηση όλων αυτών των βάσεων και εγκαταστάσεων είναι δυσθεώρατο. Όμως τα κέρδη που παράγονται για τις στρατιωτικές βιομηχανίες και εργολάβους όπως η βιομηχανία DynCorp και η Halliburton είναι ασύλληπτα.
Το κόστος μόνο για τη διατήρηση του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ φθάνει τα 55 δισεκατομμύρια δολλάρια (στοιχεία 2011), ποσό πολύ μεγαλύτερο από τα 35 δισεκατομμύρια δολλάρια ανά έτος την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. [26]
Μόνο για την ανανέωση του πυρηνικού της οπλοστασίου οι ΗΠΑ θα ξοδέψουν 500 δις δολλάρια τα επόμενα 20 χρόνια. [27]
Και μπορεί οι νεκροί από εμπόλεμες συρράξεις να είναι λιγότεροι, όμως οι χώρες συνεχίζουν να καταστρέφονται. Τα συμβόλαια που δίνονται, για την ανοικοδόμηση χώρων, όσο και σε χώρες από όπου εκκινούν οι μηχανές του πολέμου για να καταστρέψουν, δημιουργούν υπερκέρδη.
Ο πολιτισμός του πόλεμου – που τμήμα του είναι και ο συνεχής εκσυγχρονισμός της στρατιωτικής μηχανής – είναι μια μεγάλη μπίζνα.
Υπερκέρδη για τις βιομηχανίες, υποβάθμιση για τις τοπικές κοινότητες
Από αυτά τα υπερκέρδη τίποτα δεν καταλήγει στις κοινότητες που εξωθούνται σε συμβίωση με τις βάσεις.
Είναι γεγονός ότι σε κάποιες υποβαθμισμένες και φτωχές περιοχές του πλανήτη παρουσιάζεται κάποια βραχυπρόθεσμη ανάπτυξη, λ.χ., από τις θέσεις εργασίες που παραδικά δημιουργούνται κατά την κατασκευή νέων εγκαταστάσεων. Όμως μακροπρόθεσμα, σπάνια δημιουργούνται συνθήκες υγιούς ανάπτυξης των τοπικών οικονομιών. Αντιθέτως, αυτό που παρατηρείται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είναι η ανάπτυξη παρασιτικών μορφών οικονομίας, από το εμπόριο λευκής σάρκας, ως το παρεμπόριο και τη διακίνηση ναρκωτικών. [28, 29, 30, 31, 32]
Σε σύγκριση με άλλες μορφές οικονομικής δραστηριότητας, η δημιουργία βάσεων είναι μια σπάταλη χρήση γης, στην οποία γη βρίσκουν δουλειά λίγοι άνθρωποι με το κόστος για τη συντήρησή τους να είναι δυσβάστακτο, από το οποίο κόστος ελάχιστα καταλήγουν στην τοπική οικονομία.
Έρευνες όπως αυτή του Ινστιτούτου Brookings αλλά και του think tank RAND Corporation, αποδεικνύουν ότι όταν κλείνουν οι βάσεις τα αρνητικά αποτελέσματα είναι ελάχιστα και για συγκεκριμένες μόνο ομάδες του πληθυσμού (όπως το πολιτικό προσωπικό των βάσεων). Μάλιστα στην πλειοψηφία των περιπτώσεων παρουσιάζονται θετικές επιπτώσεις άμεσα αφού δημιουργείται πραγματική και υγιής οικονομική ανάπτυξη με τη δημιουργία σπιτιών, δομών ή και με την προώθηση άλλων περισσότερων αποδοτικών χρήσεων γης μέσω επενδύσεων. [33, 34, 35]
Στην ουσία, αν αποδεικνύει κάτι η ύπαρξη ενός τέτοιας κλίμακας δικτύου βάσεων στον κόσμο, είναι ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία διαρκή στρατιωτική ετοιμότητα με μία οικονομία εξαρτημένη για την επιβίωσή της από τη δυνατότητα να ελέγχει στρατηγικά σημεία για τα συμφέροντά της και να εμπλέκεται σε πολεμικές συρράξεις, εφόσον είναι αναγκαίο. Και αυτό, μικρή σχέση έχει με τη δημοκρατία ή την ασφάλεια.
Η δημιουργία των βάσεων συνήθως καθορίζεται σε ανώμαλες δημοκρατικά περιόδους που παράγουν ειδικά καθεστώτα λειτουργίας τους, με το προσωπικό, πολιτικό και στρατιωτικό, να απολαμβάνει αποικιοκρατικού τύπου προνόμια. Αποδεικνύεται, από πολλές απόψεις, ότι η ύπαρξή τους δεν εμβαθύνει, δεν υποστηρίζει αλλά υποσκάπτει τη δημοκρατική λειτουργία στον πυρήνα της.
Η μειωμένη δημοκρατική λειτουργία, αυτή που διαμορφώνει ειδικά καθεστώτα για τις βάσεις παράγει ατιμωρησία νομικά κατωχυρωμένη. Η δράση δεν έχει συνέπειες, κι αυτό αναπόφευκτα οδηγεί και σε περιβαλλοντικά ατυχήματα ή και εγκλήματα. Κυρίαρχο άλλωστε στοιχείο του πολιτισμού του πολέμου είναι η απόκρυψη.
Όπως αποδεικνύει σειρά ερευνών, οι βάσεις προκαλούν μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή στις τοπικές κοινότητες κυρίως εκ της ίδιας της λειτουργίας τους αλλά και εξαιτίας διαρροών, ατυχημάτων και σε κάποιες περιπτώσεις εξαιτίας και της σκόπιμης απόρριψης επικίνδυνων αποβλήτων. Όταν συμβαίνουν, πρόκειται για εγκλήματα δίχως τιμωρία. [36, 37, 38]
Όπως είπε και ο Gary Vest, βοηθός αναπληρωτή του Υφυπουργού Άμυνας των ΗΠΑ για θέματα περιβαλλοντικής Ασφάλειας:
“δεν υπάρχει καμία αμερικάνικη βάση στον κόσμο που δεν έχει κάποιου είδους μόλυνση, είτε στο νερό, είτε στο έδαφος. Αυτό είναι δεδομένο. Θα έλεγα ότι μόλυνση υπάρχει παντού” [39]
Gary Vest, βοηθός αναπληρωτή του Υφυπουργού Άμυνας των ΗΠΑ για θέματα περιβαλλοντικής Ασφάλειας, 1993-2001
Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε τα στοιχεία τόσο πιο πολύ γίνεται φανερό ότι η πραγματικότητα των Χανίων δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρογραφία μιας γενικότερης πραγματικότητας που ισχύει σε πολλές γωνιές του πλανήτη όπου και υπάρχουν στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ.
Είναι μία πραγματικότητα που δε μας διασφαλίζει από κινδύνους αλλά μετατρέπει τον τόπο μας σε πολεμικό κέντρο. Είμαστε τμήμα μίας παγκόσμιας εμπόλεμης ζώνης.
Βεβαίως, δε ζούμε μόνοι μας στον κόσμο αλλά το ζήτημα δε θα έπρεπε να είναι να τον αλλάξουμε;
Διαβάστε ολόκληρη την έρευνα:
Βάσεις της Σούδας, ένας κίνδυνος για την ελευθερία – Η ιστορία, το καθεστώς, ο ρόλος τους
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. David Vine, The United States probably has more foreign military bases than any other people, nation, or empire in history, “The Nation” – Louis Jacobson, Ron Paul says U.S. has military personnel in 130 countries and 900 overseas bases, politifact.com
2. Ann Wright, Challenging US overseas military bases, consortiumnews.com
3. Annalisa Merelli, These are all the countries where the US has a military presence, qz.com
4. US spending over $150 billion annually on overseas military bases, mintpressnews.com
5. David Vine, Picking up a $170 billion tab, The Huffington Post
6. David Vine, The United States probably has more foreign military bases than any other people, nation, or empire in history, “The Nation”
7. Skye Bould and Jeremy Bender, Here’s how the U.S. military spends its billions, businessinsider.com
8. David Vine, Base Nation: How U.S. Military Bases Abroad Harm America and the World, Metropolitan Books, 2015
9. Sudden rise in the number of wars, uu.se
10. Kathryn Hadley, Alarming increase in wars, historytoday.com
11. Joshua S. Goldstein, Think again: War, foreignpolicy.com
12. Neil Conan, War and Violence on the Decline in Modern Times, npr.org
13. Steven Pinker and Andrew Mack, The World is not falling apart, Slate, slate.com
14. Max Roser, War and Peace after 1945, ourworldindata.org
15. Ben Chu, Global income inequality is indeed falling – but we still should be wary, The Independent
16. Branko Milanovic, Global inequality: A new approach for the age of globalization, Financial Times
17. UNHCR, Global Trends 2015, Figures at a Glance, unhcr.org
18. UNHCR, Global forced displacement hits record high, unhcr.org
19. UNHCR, Worldwide diplacement hits record high as was and persecution increase, unhcr.org
20. Timothy McGrath, The US is now involved in 134 wars, mintpressnews.com
21. Nick Turse, How many wars is really the U.S. fighting?, The Nation
22. A better, not fatter defence budget, The New York Times – Kimberly Amadeo, S. Military Budget: Components, Challenges, Growth, useconomy.about.com
23. Samuel Weighley, 10 companies profiting most from war, USA Today
24. Gilbert Mercier, Global War Economy: The Empire of US Military Industrial Complex, newsjunkiepost.com
25. Anup Shap, World Military Spending, globalissues.org
26. Chuck Spinney, Defence Dependency, nation.time.com
27. USA spending more on nukes now than during Cold War, rt.com
28. Center for Nonproliferation Studies, U.S. Nuclear Weapons Budget: An Overview, nti.org
29. David Vine, The United States probably has more foreign military bases than any other people, nation, or empire in history, “The Nation”
30. S. Soldiers involved in drug smuggling ring, abcnews.go.com
31. United States: Adress role of U.S. military fuelling global sex trafficking, equalitynow.org
32. Samuel Black, After 12 years of war, labor abuses rampant on US bases in Afghanistan, america.aljazeera.com
33. Jessica Schulberg, The American government is funding human trafficking, newrepublic.com
34. Dan Lamothe, The U.S. military’s long, uncomfortable history with prostitution gets new attention, The Washington Post
35. Sydney J. Freedberg, Closing bases can be good for business, Brookings scholars say, breakingdefense.com
36. Ken Gepfert, Ignore the Doomsayers: Base closing can be good, The Wall Street Journal – Alfredo R. Paloyo, Colin Vance, Matthias Vorell, The Regional Economic Effects of Military Base Realignments and Closures in Germany, Ruhr Economic Papers #181
37. RAND Corporation, The Effects of Military Bases Closures on Local Comminities, rand.org
38. David Vine, The United States probably has more foreign military bases than any other people, nation, or empire in history, “The Nation”
39. Franklin Fisher, Study finds high pollution levels at most U.S. bases in S. Korea, Stars and Stripes
40. S. Military Base and Toxic Waste Dumping in the Philippines, library.ecc-platform.org
41. David Armstrong, Toxic impract spreads far pollution at US bases worldwide, armstrongjournalism.com