Όταν η επιστήμη έκανε στην άκρη την ηθική και χρησιμοποίησε για πειραματόζωα τους πιο αδύναμους από εμάς.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ένα σωρό άνθρωποι έχουν αγνοήσει ακόμη και τους πιο κοινούς ηθικούς κανόνες, και τα μορφωμένα, τα αξιοσέβαστα μέλη αυτής της κοινωνίας δεν αποτελούν κάποιου είδους εξαίρεση. Και ανάμεσα σε αυτά τα “αξιοσέβαστα” μέλη, θα βρει κανείς και πολλούς γιατρούς, ψυχολόγους, και κάθε λογής επιστήμονες.
Στο όνομα της επιστήμης, της προόδου αλλά και μάλλον της ματαιοδοξίας έχουν διαπραχθεί μερικά απ’ τα πιο σκληρά εγκλήματα όπως αυτά τα πειράματα που ακολουθούν:
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΤΟΥ “ΜΙΚΡΟΥ ΑΛΜΠΕΡΤ”
Το πείραμα του “Μικρού Άλμπερτ” ήταν ένα πείραμα πάνω στην συμπεριφορική ψυχολογία που μπορεί για εκείνα τα χρόνια να είχε κάποιο νόημα από κλινική και ερευνητική σκοπιά, αλλά βλέποντας το σήμερα, και κυρίως κρίνοντάς το ηθικά, είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικό. Και σίγουρα αρκετά κακοποιητικό για την ψυχή ενός ανθρώπου.
Αυτό το πείραμα διεξήχθη το 1920 από τον Τζον Γουάτσον και τη Ρόζαλι Ρέινερ, οι οποίοι ενθουσιασμένοι από το πείραμα του Παβλόφ, σκέφτηκαν να κάνουν κάτι αντίστοιχο πάνω σε ένα μωρό εννιά μηνών. Και το έκαναν με τον εξής τρόπο: τοποθετούσαν το μωρό πάνω σε ένα στρώμα και του επέτρεπαν να παίζει μόνο με έναν λευκό αρουραίο. Κάποια στιγμή, πίσω από την πλάτη του παιδιού, ένα σφυρί χτυπούσε μια ατσάλινη ράβδο κάθε φορά που το βρέφος άγγιζε τον αρουραίο. Αυτό επαναλήφθηκε αρκετές φορές έως ότου το παιδί να αρχίσει να κλαίει και να εκδηλώνει φόβο στον ήχο του σφυριού πάνω στο ατσάλι. Στη συνέχεια, παρουσιαζόταν μπροστά στο παιδί ο λευκός αρουραίος, που όμως επειδή πια τον είχε συνδυάσει με αυτόν τον ήχο, και μόνο η θέα του, του προκαλούσε το ίδιο κλάμα, τον ίδιο φόβο και την ίδια αγωνία.
Ίδιες αντιδράσεις θα εμφανίζονταν και στη θέα πολλών άλλων τριχωτών ζώων και αντικειμένων, όπως ενός κουνελιού, ενός σκύλου, ακόμη και μίας μάσκας του Άγιου Βασίλη.
Οι ψυχολόγοι σταμάτησαν να χρησιμοποιούν τον “μικρό Άλμπερτ” ως “πειραματόζωο” μετά από λίγους μήνες, χωρίς να δώσουν καμία συνέχεια σε αυτό το πείραμα. Εντούτοις, επειδή ποτέ δεν έγινε καμία προσπάθεια από τους ψυχολόγους να απευαισθητοποίησουν το παιδί από αυτόν τον ήχο και απ’ αυτήν την εμπειρία, κανείς δεν έμαθε αν επηρεάστηκε μόνιμα ή όχι από αυτή τη διαδικασία. Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για το τι συνέβη μετά στο βρέφος.
Στο μέλλον, τουλάχιστον δύο άτομα θα ταυτοποιούνταν ως ο “Μικρός Άλμπερτ”, αλλά υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες για το αν πράγματι ένας απ’ αυτούς μπορεί όντως να ήταν το μωρό-πειραματόζωο.
Η ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΨΕΥΔΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ
Αυτό το πείραμα ήταν μια απερίσκεπτη τεχνική που εισήγαγαν Αμερικανοί ψυχίατροι και ψυχολόγοι με το πρόσχημα της νόμιμης θεραπείας. Αυτή η μεθοδολογία περιλαμβάνει την πρόκληση διάφορων αναμνήσεων κακοποίησης, τραύματος και φόβου, καθώς και φρικτών εμπειριών, μέσω της ύπνωσης και διαφόρων άλλων τρόπων πειθούς. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι αναμνήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από κατασκευάσματα, τελικά ο ασθενής αρχίζει να πιστεύει ότι είναι αληθινές.
Ένα από τα πιο διάσημα περιστατικά της “Εμφύτευσης Ψευδών Αναμνήσεων” αφορούσε μια γυναίκα από το Ουισκόνσιν ονόματι Ναντίν Κουλ. Το 1986, υποβλήθηκε σε ψυχιατρική θεραπεία για να αντιμετωπίσει ένα τραυματικό περιστατικό που αφορούσε την κόρη της. Τελικά, θα πίστευε ότι η ίδια ήταν μέρος μιας σατανιστικής λατρείας, ότι είχε δεχτεί επίθεση και ότι είχε δει τη δολοφονία ενός παιδικού της φίλου. Κατέληξε επίσης στο συμπέρασμα ότι είχε κακοποιηθεί ως παιδί και ότι είχε 120 διαφορετικές ταυτότητες! Σύμφωνα με μία απ’ αυτές ήταν άγγελος και σύμφωνα με μία άλλη ζώο.
Κάποια στιγμή η Κουλ θα συνειδητοποιούσε ότι οι αναμνήσεις της εμφυτεύτηκαν από τον ψυχίατρό της, τον οποίο στη συνέχεια θα μήνυε επιτυχώς. Αν και η εμπειρία της είναι σπάνια, δεν είναι και η μοναδική.
ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ 731
Ο Ιάπωνας γιατρός Σίρο Ίσι ήταν και διοικητής της Μονάδας 731 κατά τη διάρκεια του B’ Σινο-Ιαπωνικού Πολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πολύ πριν ο περιβόητος “Άγγελος του Θανάτου”, ο Δρ Γιόζεφ Μένγκελε, ενταχθεί στο ναζιστικό κόμμα, ο Ίσι και οι συνεργάτες του διέπραξαν ανείπωτες φρικαλεότητες εναντίον της ανθρωπότητας.
Με επίκεντρο τον βιολογικό και χημικό πόλεμο, αυτή η μονάδα βρισκόταν στην κατεχόμενη Κίνα και κρατούσε έως και 400 αιχμαλώτους κάθε φορά. Πραγματοποίησε φρικτά πειράματα σε ανθρώπους και ήταν υπεύθυνη για εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους. Το βιβλίο του Σέλντον Χάρις, “Factories of Death” τους υπολογίζει γύρω στους 200.000 ενώ το βιβλίο του Ντάνιελ Μπάρενμπλατ, “A Plague Upon Humanity” ανεβάζει τον αριθμό στις 580.000 θανάτους!
Τα θύματα της Μονάδας 731 πέθαιναν μέσα στον πόνο και τον τρόμο. Χιλιάδες εκτέθηκαν σε διάφορες αρρώστιες όπως τη χολέρα ενώ άλλοι σε ουσίες όπως ο άνθρακας. Ο ακρωτηριασμός, οι περίεργες ανατομικές μεταμοσχεύσεις και η ανατομία πάνω σε ζωντανούς ανθρώπους πραγματοποιούνταν συχνά και συνήθως χωρίς αναισθησία.
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Ίσι δεν καταδικάστηκε ποτέ για αυτές τις φρικαλεότητες. Μπορεί και αυτός και οι συνεργάτες του να συνελήφθησαν από τις αμερικανικές δυνάμεις, αλλά ερχόμενοι σε συμφωνία μαζί τους να τους παραδώσουν τα αποτελέσματα όλων των ερευνών τους, κέρδισαν την ελευθερία τους -και την αμνηστία τους.
Ο Ίσι πέθανε το 1959 από φυσικά αίτια.
LSD ΣΕ ΠΑΙΔΙΑ
Κατά τη διάρκεια της ζωής της, η Δρ Λορέτα Μπέντερ θεωρούταν ως μια από τις πλέον πρωτοπόρες ψυχιάτρους στους τομείς του αυτισμού και της σχιζοφρένειας. Σήμερα όμως, ξαναβλέποντας τις μεθόδους της που περιελάμβαναν ηλεκτροσόκ και τεράστιες δόσεις LSD σε παιδιά, μάλλον θα τη χαρακτηρίζαμε ως μία επιστήμονα που κατέφευγε σε ανήθικες και εξωφρενικές πρακτικές.
Ένας από τους ασθενείς της είχε περιγράψει την εμπειρία που έζησε μαζί της όταν ήταν έξι ετών:
Το 1944 η μητέρα μου κλείστηκε σε ένα ψυχιατρείο λίγο καιρό πριν γεννηθώ, με αποτέλεσμα εγώ να είμαι υπότροφος του κράτους. Μια ψυχίατρος στο νοσοκομείο Bellevue της Νέας Υόρκης, η Δρ Μπέντερ, μόλις είχε ξεκινήσει τη διαβόητη σειρά πειραμάτων της με θεραπεία σοκ σε παιδιά και χρειαζόταν περισσότερα “πειραματόζωα”. Έτσι, διαγνώστηκα ως “ασθενής με παιδική σχιζοφρένεια”, με πήραν από τους θετούς γονείς μου και μου έκαναν 20 θεραπείες με ηλεκτροσόκ. Με έσυραν στο διάδρομο μέσα στα κλάματα, ενώ με ένα μαντήλι είχαν κλείσει το στόμα μου για να μην δαγκώνω τη γλώσσα μου.
Όταν ξύπνησα μετά τη θεραπεία δεν ήξερα ούτε πού βρισκόμουν ούτε ποιος ήμουν. Μετά από τέσσερις μήνες από το περιστατικό, με επέστρεψαν στην ανάδοχη οικογένειά μου. Η θεραπεία με ηλεκτροσόκ με είχε αλλάξει από ένα ντροπαλό αγοράκι που του άρεσε να κάθεται σε μια γωνία και να διαβάζει σε ένα τρομαγμένο παιδί που ήθελε μόνο την ανάδοχη μητέρα του και έκλαιγε. Δεν μπορούσα να θυμηθώ τους δασκάλους μου. Δεν μπορούσα να θυμηθώ το μικρό αγόρι που μου είπαν ότι ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Δεν μπορούσα καν να προσανατολιστώ στη γειτονιά μου.
Η κοινωνική λειτουργός που με επισκεπτόταν κάθε μήνα είπε στους ανάδοχους γονείς μου ότι η απώλεια μνήμης ήταν σύμπτωμα της ψυχικής μου ασθένειας. Λίγους μήνες αργότερα, με έστειλαν σε ένα κρατικό νοσοκομείο για να περάσω εκεί τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής μου.
Η Δρ Μπέντερ χρησιμοποιούσε επίσης και LSD προκειμένου να “κάνει καλά” τους ασθενείς της, χορηγώντας το φάρμακο σε μεγάλες ποσότητες καθημερινά, ακόμη και για έξι εβδομάδες, σε παιδιά και εφήβους.
Ποτέ κανένας από τους συναδέλφους της δεν αμφισβήτησε τις προσπάθειές της ούτε έθεσε κάποιες ηθικές ανησυχίες. Στην πραγματικότητα, οι μέθοδοί της ήταν σύμφωνες με τις συνήθειες και τα πολιτισμικά πρότυπα της εποχής της.
Πέθανε ήσυχα το 1987, χωρίς ποτέ να καταδικαστεί για κάτι.