Του Άρη Μπερζοβίτη | Την Κυριακή το πρωί στον Άγιο Νικόλαο Χαλέπας στα Χανιά, η οικογένεια, οι συγγενείς και οι φίλοι του Γιάννη Κλωνιζάκη θα τελέσουν το 40ήμερο μνημόσυνο του. Ήταν Τρίτη του Πάσχα όταν μετά από δύο χρόνια μάχης με την επάρατη νόσο ο Γιάννης Κλωνιζάκης, αγωνιστής της δημοκρατίας, στενός φίλος και συνεργάτης του Αλέκου Παναγούλη, πρώην Δήμαρχος και Αντινομάρχης στα Χανιά, «έφυγε» για το τελευταίο του ταξίδι σε ηλικία 74 ετών.
Άντεξε τα βασανιστήρια του ΕΑΤ/ΕΣΑ, τα 5 χρόνια φυλάκισης, αλλά νικήθηκε από τον καρκίνο. Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του στάθηκε παληκάρι. Δυστυχώς την ασθένεια αυτή κανείς δεν μπορεί να την νικήσει. Όσο δυνατός και δραστήριος αν υπήρξε πριν.
Είχα την τύχη να είμαι κοντά του, μια και πριν από περίπου 40 χρόνια είχε παντρευτεί την μεγαλύτερη αδελφή μου. Μου είχε διηγηθεί πολλές ιστορίες για το πώς κάνανε την αντίσταση στη διάρκεια της χούντας. Πως προετοιμάζανε με τον Αλέκο Παναγούλη, τον Λευτέρη Βερυβάκη, τον Στάθη Γιώτα, τον Αρτέμη Κλωνιζάκη και άλλους συναγωνιστές τους την απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Πως απέτυχαν στην προσπάθεια τους, πως τους πιάσανε. Για τα βασανιστήρια του απέφευγε να μιλάει. Από τα χρόνια της φυλακής έφερνε στη μνήμη του μόνο τα διάφορα ευτράπελα με τους συγκρατούμενους του.
Τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης πολιτεύτηκε με την ΕΚ-ΝΔ και την μετέπειτα ΕΔΗΚ χωρίς να εκλεγεί. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο Αλέκος Παναγούλης οριακά είχε καταφέρει τότε να εκλεγεί βουλευτής στη Β΄ Αθηνών. Το 1978 εκλέγεται δήμαρχος στα Χανιά μέχρι το 1982. Αν και ήταν πετυχημένος ως δήμαρχος, εντούτοις στις εκλογές που ακολούθησαν δεν επανεκλέχθηκε, γιατί δεν υποστηρίχθηκε από κανένα κόμμα. Τα κόμματα του ζητούσαν δήλωση προσχώρησης για να τον εκλέξουν δήμαρχο, βουλευτή ή να τον κάνουν υπουργό. «Δεν ξεπούλησα τις ιδέες μου και τα ιδανικά μου τον καιρό που με βασάνιζαν οι δήμιοι, δεν θα τις ξεπουλήσω και τώρα για οποιαδήποτε θέση», απαντούσε εκείνος. Μόνο ο Στάθης και η κυρά Αθηνά Παναγούλη κατέβαιναν στα Χανιά να τον υποστηρίξουν.
Ως δήμαρχος στα Χανιά δεν ασχολήθηκε μόνο με έργα υποδομής. Χριστούγεννα και Πάσχα σκεφτόταν πάντα και τους άπορους της πόλης. Με ένα του τηλεφώνημα κρητικοί επιχειρηματίες ντόπιοι και μη του έστελναν προϊόντα ή χρήματα για να οργανώσει το εορταστικό τραπέζι των απόρων. Όλοι αθόρυβα και ανιδιοτελώς, χωρίς να διαφημίζεται κανείς ως χορηγός, χωρίς και ο ίδιος να προβάλλει επικοινωνιακά την όλη δράση, όπως γίνεται σήμερα κατά κόρον από πολιτικούς και επιχειρηματίες. Έργο ζωής σε όλη του τη θητεία ήταν το δημοτικό γηροκομείο. Το ανακαίνισε, το μεγάλωσε, το εξόπλισε με τη συμπαράσταση ακόμη και των Κρητών της Αμερικής. Δεν υπήρξε μέρα που να μη περάσει να δει τα γερόντια, να ελέγξει το φαγητό τους, να πιει καφέ και να κουβεντιάσει μαζί τους. Στις παρατηρήσεις φίλων: «Πάλι με το γηροκομείο ασχολείσαι;», τους απαντούσε χαριτολογώντας: «Πού ξέρετε; Μπορεί κι εμείς κάποια στιγμή να χρειαστούμε τις υπηρεσίες του…».
Σελίδες ολόκληρες χρειάζονται για να περιγράψει κανείς το υψηλό ήθος του Γιάννη Κλωνιζάκη. Πράος, ασυμβίβαστος, άνθρωπος της προσφοράς, καλός οικογενειάρχης, αγαπητός και σεβαστός από την τοπική και όχι μόνο κοινωνία, μα πάνω απ’ όλα έντιμος και ντόμπρος, είναι μερικά από τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τη ζωή του. Οι παρακαταθήκες που άφησε οδηγούν σήμερα τα παιδιά του Μάρκο (καθηγητή βιοϊατρικής τεχνολογίας στο πανεπιστήμιο του «Λίνκολν» στο Λονδίνο) και Μιλτιάδη (πολιτικό μηχανικό στα Χανιά).
Η θλίψη ανείπωτη για όλους όσους τον γνώριζαν. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει!
