Του Σ. Κούλογλου
Είναι πλέον φανερό ότι η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να προστατεύσει την χώρα από τον σοβαρό νεοναζιστικό κίνδυνο. Δεν θέλει, γιατί ένα τμήμα της ΝΔ θεωρεί τους φιλοχτιλερικούς ξαδελφάκια με κάποιες παραξενιές. Και δεν μπορεί γιατί είναι παντελώς ανίκανη να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις που ξεκινάει με στόμφο, απασχολημένη με το μόνο πράγμα που το Μαξίμου ξέρει να κάνει καλά: το επικοινωνιακό σόου.
Ένα παρόμοιο σόου στήθηκε για την σύλληψη της ηγεσίας της εγκληματικής ομάδας, πιστή απομίμηση των ανάλογων συλλήψεων της 17ης Νοέμβρη. Όμως από κει και μετά επικράτησε χάος. Ούτε ένας από τους συνήθως λαλίστατους βουλευτές της ΝΔ δεν βγήκε να υπερασπιστεί την επιχείρηση εξάρθρωσης των νεοναζί, με μοναδική, ίσως, πρωτοκλασάτη εξαίρεση τον Μ. Βορίδη, που γνωρίζει την ψυχολογία τους και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο για να τους διαλύσει κανείς: αρκούσαν μερικοί μήνες στη φυλακή, για να αρχίσουν να δίνουν ο ένας τον άλλο.
Η πιθανότητα αυτή αναιρείται με την αιφνιδιαστική απελευθέρωση των Κασιαδιάρη και ΣΙΑ, που φρόντισαν αμέσως, με το που αφέθηκαν ελεύθεροι, να τραμπουκίσουν ξανά. Όταν ο Σακκάς έμεινε 30 μήνες προφυλακισμένος χωρίς δίκη και ο Γαβαλάς 18 για χρέη προς το δημόσιο, η απελευθέρωση των στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης αποτελεί πρόκληση στο δημόσιο αίσθημα και πράσινο φως για την συνέχιση της δράσης τους.
Το έδαφος είχαν καλλιεργήσει διαπλεκόμενοι κάθε είδους, συστημικοί μέχρι παρακρατικοί και ακροδεξιοί σύμβουλοι του Σαμαρά, που όπως ο Φ. Κρανιδιώτης δήλωναν ανοιχτά ότι δεν πρόκειται να σχολιάσουν την σύλληψη της Χρυσής Αυγής και προτιμούν να κρατούν τις “σφαίρες” τους για τον πραγματικό εχθρό, την αριστερά! Την επομένη της σύλληψης, από τον Τράγκα μέχρι συστημικούς δημοσιογράφους που σχετίζονται με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, διάφοροι επώνυμοι άρχισαν να διατυπώνουν επιφυλάξεις για το αν έστεκε το κατηγορητήριο εναντίον της συμμορίας, λες και βρισκόμαστε στην Ελβετία. Λες και η ισόβια καταδίκη του Γιωτόπουλου ή των Πυρήνων της Φωτιάς δεν στηρίχθηκαν σε ανάλογα στοιχεία με αυτά εναντίον των συλληφθέντων της Χρυσής Αυγής.
Η πιο θλιβερή περίπτωση ήταν όμως η αρθρογραφία διαφόρων πρώην αριστερών σε έντυπα και site, που υποστηρίζουν τις πολιτικές λιτότητας και φοβήθηκαν φαίνεται ότι η εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής θα αφαιρούσε τον φόβο ως παράγοντα καταστολής και αδρανοποίησης των πολιτών. Μια τέτοια περίπτωση ήταν το άρθρο του Δ.Ψυχογιού στο Athens Voice που αναρωτιόταν μήπως παραβιάζονται οι αρχές του “κράτους δικαίου” από την σύλληψη της Χρυσής Αυγής, καθώς-αντιγράφω- “οι απαντήσεις του κράτους δικαίου δεν μπορεί να είναι ασύμμετρες προς τα αδικήματα, δεν μπορεί να μη στηρίζονται σε στοιχεία. Δεν αρκούν οι πολιτικές καταγγελίες του κάθε «αντιφασίστα» για να κινηθεί η δικαιοσύνη συλλαμβάνοντας βουλευτές, ούτε καν μια δολοφονία: θα έπρεπε να συλληφθεί ο Κώστας Μητσοτάκης όταν σκοτώθηκε ο Τεμπονέρας;“. Και όμως! γίνεται να βρίσκεται κανείς πιο δεξιά και από τον Σαμαρά.
Η ομάδα του τελευταίου τα έκανε θάλασσα και σε αυτή την υπόθεση και είναι σε πλήρη σύγχιση. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν όλα αυτά που υπονόμευσαν το κλίμα προέρχονταν από ανικανότητα ή ήταν σαμποτάζ από τους νοσταλγούς των προοπτικών συνεργασίας της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή; Είναι δυνατόν να διαρρέουν συνεχώς απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές υποκλοπές που δεν προσφέρουν πρόσθετα επιβαρυντικά στοιχεία ή , πολύ χειρότερο τα ονόματα των μαρτύρων που έχουν ζητήσει προστασία για να καταθέσουν εναντίον των νεοναζί; Στην κυβέρνηση υπήρχαν επιφυλάξεις για την “νύχτα των κρυστάλλων του Δένδια” με τις αιφνιδιαστικές συλλήψεις και φαίνεται ότι αυτό έπαιξε επίσης τον ρόλο του.
Ο Α. Σαμαράς “πούλησε” χθες τις συλλήψεις στις ΗΠΑ, αλλά τι πρόκειται να δηλώσει σήμερα που απελευθερώθηκαν πανηγυρικά; Αν ο Μιχαλολιάκος κριθεί προφυλακιστέος, ίσως σωθούν τα προσχήματα. Αν κριθεί και αυτός λιγότερο επικίνδυνος από τον τελευταίο φοροφυγά ή διαδηλωτή, τότε η κυβέρνηση δεν θα έχει απλά τελειώσει: θα έχει καταστήσει την Χρυσή Αυγή κεντρικό παράγοντα των πολιτικών εξελίξεων.