Του Χρήστου Γιαννούλη

Συλλογίζεται το μέλλον της κεντροαριστεράς και συμμερίζεται τα οράματα των ομογάλακτων του για μία σύγχρονη χώρα που θα υπηρετεί δημοκρατικές αξίες. Ταυτόχρονα υπηρετεί την πιο αναποτελεσματική και αυταρχικά ακροδεξιά κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά και τον βοηθό του Ευάγγελο Βενιζέλο.

Διχασμός προσωπικότητας; Όχι απόλυτα,  αφού η σύγχρονη ιστορία έχει να προσφέρει παραδείγματα τύπου Γεωργαλά. Με εμφανή σημάδια γενιτσαρισμού, απόλυτα κατανοητά όταν οι ανάγκες της ματαιοδοξίας υπερνικούν την συνέπεια στις ιδέες.

Πριν από λίγες ημέρες η Κυβέρνηση Σαμαρά αποφάσισε να εκδικηθεί τους απολυμένους της ΕΡΤ, «κλέβοντας» χρόνια από τον υπολογισμό της αποζημίωσης τους. Κάποιος που εργάστηκε για 25 χρόνια, θα αποζημιωθεί παράνομα για μόλις 9, διαστρέφοντας, με τον δικτατορικό τρόπο που εθίστηκαν να κυβερνούν, την εργατική νομοθεσία. (είναι το ίδιο πρόσωπο που εντυπωσίασε το ακροατήριο του και τις πολιτικές ασημαντότητες που τον πιστεύουν  όταν μίλησε για γενναιόδωρες αποζημιώσεις στους 2600 απολυμένους της ΕΡΤ )
Ταυτόχρονα, δεν αποδίδουνε εντελώς παράνομα δεδουλευμένα πολλών μηνών. Με αστείες δικαιολογίες και προσχηματικές φαντασιώσεις.

Ο Υφυπουργός Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης  διαρρήγνυε τα ιμάτια του πριν από λίγους μήνες για την πλήρη αποζημίωση των εργαζομένων της ΕΡΤ χωρίς ρεβανσισμό και εκδικητικότητα. Ήταν  μία προσπάθεια να εμφανιστεί ως δημοκρατικά μετριοπαθές αντίβαρο στην βαρβαρότητα του μαύρου.  Όταν μάλιστα τον περικύκλωσαν στην Βουλή οι ομογάλακτοι του, Βορίδης και κάποιοι άλλοι που δεν γνώριζε κατ όψη, κομπορρημονούσε ότι θα παραιτηθεί αν τον εκθέσουν.
Τι απέγινε άραγε αυτή η πολιτική δέσμευση;  Πασπαλίστηκε με άχνη ζάχαρη όπως αυτή που κάλυψε τα οικονομικά εγκλήματα του εκσυγχρονισμού; Δίνοντας την δυνατότητα στους πρωταγωνιστές του να επιστρέψουν από την πίσω πόρτα της αναγκαιότητας της κεντροαριστεράς;
Τι διαφορετικό θα έκανε ο «διαχρονικός» Γεωργαλάς της ιστορίας μας;  Τι συνδέει τη δεξαμενή των ανέξοδων λόγων και της προοδευτικής ρητορείας με την δεξαμενή της σαδιστικής, ακροδεξιάς και δικτατορικής πολιτικής πρακτικής στις τελικές αποφάσεις;  Ο Ελιτισμός της παντοδυναμίας και της λογικής ότι η εξουσία είναι ατρόμητη. Και πως μπορεί να γίνουν τα πάντα στο όνομα της μεθυστικής της επιρροής. Ποιος θα θυμάται ότι άλλο είπα, άλλο σκεφτόμουν, άλλο εννοούσα και κάτι πολύ διαφορετικό τελικά υλοποίησα; Ποιος θα αναζητήσει την πίστη του στην αλήθεια και την πολιτική εντιμότητα; Ο Βορίδης; Ο Τζαμτζής;  Ο Άδωνις Γεωργιάδης; Ποιος θα τον κρίνει και με ποιο κώδικα αξιών και συνέπειας;  ΚΑΝΕΙΣ. Αρκεί στο τέλος της ημέρας, να είναι αρεστός στο περιβάλλον του Μαξίμου, της Χαριλάου Τρικούπη, της Μιχαλακοπούλου ή οποιουδήποτε άλλου ευυπόληπτου κέντρου.

Είναι τραγικά λίγος ο πολιτικός που αναζητά «φουστάνια» να κρυφτεί και να μεταθέσει τις ευθύνες του, τις αδυναμίες ή την ανεπάρκεια του. Κρυψώνες υπάρχουν πολλές. Πότε ο Γκίκας, πότε ο Στουρνάρας, τώρα ο Βρούτσης ή το απρόσωπο γενικό λογιστήριο. Πριν λίγους μήνες ήταν το κτίριο και τα ΜΑΤ που αργούσαν να αναλάβουν δράση.

Είναι τραγικά λίγος ο πολιτικός που φοβάται την αλήθεια.  Στην περίπτωση των εργαζομένων της ΕΡΤ κύριε Παντελή Καψή είστε ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος. Και αν όπως λένε οι κακές γλώσσες μετά τις αποζημιώσεις, τακτοποιήσετε απευθείας στην ΝΕΡΙΤ τους απασχολήσιμους της ΔΤ, θα είστε τραγικά και ιστορικά διπλά εκτεθειμένος. Μπορεί τώρα να μην σας ενοχλεί. Όπως δεν απασχολούσε και τον Γεωργαλά την εποχή της παντοδυναμίας του.