Της Ελένης Σωτηρίου
Υποψήφιας ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ

Υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για να τελειώνουμε με αυτούς που μας κυβερνούν και οι εκλογές είναι μια τέτοια σημαντική στιγμή και ευκαιρία. Κάθε μέρα που περνάει, κάτι από το παρόν και το μέλλον της χώρας διαλύεται κι εμείς πρέπει να συνηθίσουμε στη βαρβαρότητα. Δε χρειάζονται πολλά λόγια.
Οι εικόνες  της πραγματικής Ελλάδα δεν έχουν καμιά σχέση με το success story του Σαμαρά, το πρωτογενές πλεόνασμα, την έξοδο στις αγορές, την δήθεν ανάκαμψη που κατασκευάζουν κάθε βράδυ τα δελτία ειδήσεων που πια λειτουργούν ως γραφείο τύπου της κυβέρνησης. Αλλά και η εικόνα του ελληνικού λαού δεν είναι αυτή ενός λαού χωρίς αξιοπρέπεια, ανθρωπιά, ελπίδα, χωρίς ανάστημα και εθνική περηφάνεια. Ετσι μάς θέλουν, μα έτσι δε θα γίνουμε.

Μπορούν να σταματήσουν όλα αυτά; Αυτό είναι το ζήτημα. Σίγουρα όχι αν οι αξιωματούχοι της τρόικας συνεχίζουν να περιφέρονται στα υπουργεία και να δίνουν εντολές. Σίγουρα όχι με το σάπιο πολιτικό σύστημα που κυβέρνησε τόσα χρόνια τη χώρα για να μακροημερεύουν οι καναλάρχες, οι εργολάβοι, οι τράπεζες. Σίγουρα όχι με τους κάθε λογής σωτήρες. Είτε γνώριμους, σαν τον Γιώργο Παπανδρέου που επέστρεψε ξανά, είτε δήθεν άφθαρτους σαν το Ποτάμι, είτε με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα τα επιλύσει όλα ως «διά μαγείας». Εμείς δεν κοροϊδεύουμε για να κλέψουμε ψήφους. Εδώ που μάς έφεραν, χρειάζεται ένας ολόκληρος λαός με τον αγώνα του για να μπορέσει να σταθεί ξανά η χώρα στα πόδια της. Η ευκαιρία μας να κυβερνήσουμε είναι κομμάτι αυτού του αγώνα. Και το πρόγραμμά μας είναι οι στόχοι, οι πόθοι, τα αιτήματα των μεγάλων «όχι» που φωνάξαμε τα τελευταία χρόνια. Στις Πλατείες, στο κίνημα αλληλεγγύης, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες των εργαζομένων.

Να στηριχτούμε λοιπόν στις δικές μας δυνάμεις. Αυτή είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην είμαστε για πάντα με τη θηλιά των δανείων. Για να μην είμαστε μια αποικία της Γερμανικής Ευρώπης. Για να κυβερνιέται αυτός ο τόπος από τις ανάγκες αλλά κυρίως με τη συμμετοχή του λαού του και όχι με τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα μνημόνια που αποφασίζουν «νύχτα» στο κοινοβούλιο. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν δε θα είναι μονάχα ένα φρένο στην ανθρωπιστική κρίση αλλά και μια νίκη της Δημοκρατίας. Και αυτό δεν είναι ένα ακόμα σύνθημα. Είναι στόχος και προϋπόθεση επιβίωσης, του καθένα μας ξεχωριστά, της κοινωνίας ολόκληρης, της πατρίδας μας ως ιστορία, ως παρόν και μέλλον.

Αυτός ο τόπος πρέπει και μπορεί να ζωντανέψει ξανά. Είναι αδιανόητο σε μια χώρα με τόσες δυνατότητες να μην παράγουμε παρά ελάχιστα για να κερδίζουν έτσι οι ξένες πολυεθνικές από τις εισαγωγές. Να μη στηρίζεται η αγροτική παραγωγή και να ερημώνει η ύπαιθρος. Αντί να χτίζουμε ένα άλλο πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης, που να στηρίζει και να στηρίζεται στους κατοίκους, να ψάχνουμε μεγαλοεπενδυτές, ξεπουλώντας κοψοχρονιά ό,τι έχει απομείνει από τη φύση μας και το δημόσιο πλούτο.

Όλα αυτά είναι η εικόνα μιας ευρωπαϊκής χώρας το 2014. Αυτή είναι η Ευρώπη που εδώ και χρόνια φτιάχνουν. Η Ευρώπη που λειτουργεί για την ισχυρή Γερμανία, διαλύοντας τις χώρες του Νότου. Η Ευρώπη των μνημονίων, των εκατομμυρίων φτωχών, άνεργων, άστεγων. Η Ευρώπη που είναι κρυμμένη πίσω από κάθε αρνητική εξέλιξη για τους λαούς σε όλο τον κόσμο, όπως τελευταία στην Ουκρανία. Η Ευρώπη με την ακροδεξιά να δυναμώνει. Με αυτή την κατάσταση, έχουν πραγματικά μεγάλο θράσος όταν κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «δε θέλει την Ευρώπη». Γιατί να θέλουμε αυτή την Ευρώπη; Διχασμένη ανάμεσα σε πλούσιες χώρες και χώρες σκουπίδια. Διχασμένη ανάμεσα στον πιο μεγάλο πλούτο και την πιο μεγάλη φτώχεια σε κάθε ξεχωριστή χώρα. Διχασμένη ανάμεσα στις διάφορες επιλογές και τις συμμαχίες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Διχασμένη με τους εθνικισμούς να δυναμώνουν. Διχασμένη ανάμεσα στους πολίτες και τις τράπεζες, τους μηχανισμούς και τα ανεξέλεγκτα όργανά της. Αγωνιζόμαστε λοιπόν όχι μόνο για μια άλλη Ελλάδα αλλά και για μια άλλη Ευρώπη.

Το μήνυμα λοιπόν πρέπει να δοθεί απ’ όλους μας. Σε κάθε δήμο και περιφέρεια. Σε όλη την Ευρώπη όπου οι λαοί της κοιτάζουν προς τα εδώ αναζητώντας ένα παράδειγμα αξιοπρέπειας και αλλαγής. Μπορούμε.