Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω και πολλά για τα πολιτικά της Ισπανίας αλλά επειδή βλέπω ότι οι πάντες ασχολούνται από το πρωί με την επιτυχία του PODEMOS στις περιφερειακές ισπανικές εκλογές, σκέφτηκα ότι δεν είναι σωστό να μείνω πίσω.
Το παραδέχομαι. Είμαι ένας σκλάβος της επικαιρότητας.
Θα γράψω λοιπόν αυτά τα λίγα που έχω καταλάβει για το PODEMOS και σας παρακαλώ όπου κάνω λάθος να με διορθώσετε.
Υπάρχουν πολλοί που συγκρίνουν τον Πάμπλο Ιγκλέσιας με τον Αλέξη Τσίπρα κι όχι άδικα, αφού είναι το ίδιο νέος, ωραίος (;) και πολιτικά άφθαρτος. Επίσης είναι – διστακτικά – υπέρ του ευρώ και χρησιμοποιεί την ίδια (δημιουργική) ασάφεια όσον αφορά σε καυτά θέματα που απασχολούν την ισπανική κοινή γνώμη.
Συγκρίνουν επίσης το PODEMOS με το ΣΥΡΙΖΑ αλλά αυτό δεν μου φαίνεται και πολύ σωστό, αφού το PODEMOS γεννήθηκε στις ισπανικές πλατείες, ενώ οι ελληνικές πλατείες το μόνο που κατάφεραν ήταν να κάνουν πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά και να βάλουν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή.
Επιπλέον, το PODEMOS πριν γίνει κόμμα ήταν κίνημα, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει να κατεβάσει στο δρόμο ούτε 20.000 άτομα.
Κάποιοι λένε ότι το PODEMOS εμφανίζει ομοιότητες με το Ποτάμι επειδή έχει κλέψει ιδέες από δεξιά κι αριστερά ή ίσως επειδή ο Πάμπλο Ιγκλέσιας ήταν παρουσιαστής γνωστής τηλεοπτικής εκπομπής – όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης – αλλά κι αυτό θεωρώ πως παραείναι αυστηρό, ειδικά τώρα πια που έχουμε καταλάβει όλοι τί ρόλο παίζει το Ποτάμι και γιατί δημιουργήθηκε.
Σίγουρα πάντως δεν έπεσαν μέσα όσοι έλεγαν ότι οι Ισπανοί, βλέποντας την πορεία της ελληνικής διαπραγμάτευσης, γύρισαν την πλάτη στο PODEMOS, φοβούμενοι μήπως η μαμά Γερμανία τούς κάνει τα ίδια. Οι χθεσινές εκλογές τούς διέψευσαν πανηγυρικά.
Πού είναι σήμερα όλοι αυτοί που μιλούσαν για κατάρρευση των ποσοστών του PODEMOS; Μα στα κανάλια και τις εφημερίδες φυσικά. Μιλώντας και γράφοντας σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Οι Ισπανοί δεν είναι Έλληνες. Η πρόσφατη – κι όχι μόνο – ιστορία τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Έχουν τα δικά τους θέματα να λύσουν κι εμείς τα δικά μας.
Βέβαια, η μνημονιακή μας πορεία είναι κοινή, αφού η ανεργία στην Ισπανία είναι 24%, εκατοντάδες άνθρωποι ξεσπιτώνονται καθημερινά, ενώ αρκετά εκατομμύρια εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί κι όλα αυτά σε μία χώρα με πληθυσμό όχι 11 αλλά 47 εκατομμυρίων.
Πάντως, προς το παρόν, δε φαίνεται να έχουν μπει στη λογική ανάθεσης που μπήκαμε εμείς.
Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο για την Ισπανία αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, το Βερολίνο δε θα αφήσει την Ισπανία να πέσει τόσο εύκολα στα χέρια του Ιγκλέσιας.
Θα είναι όμως πολύ θετικό για εμάς αν από Δεκέμβρη έχει να πολεμάει σε δύο μέτωπα.
Θεωρώ και θέλω να ελπίζω ότι αυτό θα συμβεί.
Έρχεται και η ώρα του Ραχόι. Τικ τακ.
by To Skouliki Tom
(Ανήθικο δίδαγμα: Πολύ μπλεγμένα τα πράγματα με τα πολιτικά της Ισπανίας. Και πολύ δύσκολο να τα παρακολουθήσεις μέσω των σαπισμένων ελληνικών ΜΜΕ. Πρέπει να φρεσκάρω επειγόντως τα ισπανικά μου. Η ελπίδα έρχεται!)
Το ρολόι μετράει αντίστροφα στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges