Ο 16χρονος έφηβος Αλέξανδρος, ήταν ένας ακόμα άνθρωπος που αυτοκτόνησε από το νοσοκομείο Χανίων. Δίχως να εξετάζουμε τα αίτια, τα οποία αναμφίβολα πρέπει να ήταν σημαντικά για να οδηγήσουν ένα νέο παιδί σε αυτή την πράξη, καλό είναι να υπενθυμίσουμε ότι αυτή δεν είναι η πρώτη αυτοκτονία που έχει συμβεί στο νοσοκομείο Χανίων με αυτόν τον τρόπο, αλλά η τέταρτη.
Στις 20 Ιανουαρίου του 2011 60χρονος αυτοκτόνησε πηδώντας από τον 4ο όροφο του Νοσοκομείου Χανίων.
Στις 29 Μαϊου του 2012 ένας ένας 42χρονος άνθρωπος πήδηξε από τον 5ο όροφο του Νοσοκομείου Χανίων και πέθανε.
Στις 3 Φεβρουαρίου του 2015 μία 32χρονη γυναίκα που νοσηλευόταν με νευρική ανορεξία στην Παθολογική Κλίνική του Νοσοκομείου Χανίων αυτοκτόνησε πηδώντας στο κενό από τον 3ο όροφο.
Πριν λίγες ημέρες και πιο συγκεκριμένα στις 10 Ιουνίου του 2015 ο 16χρονος μαθητής πήδηξε από τον 5ο όροφο του νοσοκομείου Χανίων στο κενό και πέθανε.
Είναι εμφανές ότι εδώ προκύπτει ένα σημαντικό ζήτημα ασφάλειας. Και είναι σημαντικό γιατί σε περιόδους κρίσης χώροι όπως νοσοκομεία όπου η ψυχολογική κατάσταση ασθενών αλλά και επισκεπτών δεν είναι καλή, η αυτοκτονία γίνεται πιο πιθανή. 4 αυτοκτονίες με τον ίδιο τρόπο, πηδώντας στο κενό, θα έπρεπε να είχε οδηγήσει ήδη στη λήψη κάποιων βασικών μέτρων.
Δεν ξέρουμε ποια είναι η λύση, αν πρέπει να τοποθετηθούν κάγκελα ή οτιδήποτε άλλο που να αποτρέπει τους ανθρώπους από το να πηδούν από τα μπαλκόνια του νοσοκομείου, όμως κάτι πρέπει να γίνει. Tο νοσοκομείο Χανίων πρέπει να είναι ένας τόπος που οι ανθρώποι πηγαίνουν για να γιατρευτούν και να βρούνε λύσεις. Κι η αυτοκτονία δεν είναι μια απ’ αυτές τις λύσεις.