Με οργή, ισχυρές δόσεις εμπάθειας και κατηγορίες περί σεχταρισμού αντιδρούν στελέχη και ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ στην απόφαση των διοργανωτών του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να τους αποκλείσει από τη φετινή διοργάνωση.
Τα βασικά επιχείρημα σου είναι ότι μια παράταξη που έδωσε αγώνες για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών, που ύψωσε το ανάστημά της απέναντι στο ρατσισμό και το φασισμό, δεν μπορεί να αποκλείεται από ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ.
Κανείς δεν αμφισβητεί την μέχρι σήμερα πορεία σου. Σου αξίζουν συγχαρητήρια για τους αγώνες που έδωσες. Μόνο που οι κοινωνικοί αγώνες – σύντροφε συριζαίε – είναι σαν τα ομόλογα: οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις επόμενες.
Εξάλλου, ακόμη και αν δεχθούμε ότι παραμένεις ενεργός στη μάχη για την κοινωνική δικαιοσύνη (και δεν έχουμε κανένα λόγο να το αμφισβητούμε) αν είσαι αριστερός γνωρίζεις πολύ καλά ότι χωρίς οικονομική δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει κανενός άλλου είδους δικαιοσύνη.
Η πολιτική που ενέκρινες θα συνεχίσει να μετατρέπει τη χώρα σε αποικία χρέους. Χιλιάδες ακόμη άνθρωποι θα αυτοκτονήσουν λόγω της ψήφου σου. Πολλά παιδιά θα λιποθυμήσουν από την πείνα τις πρωινές ώρες του σχολείου και χιλιάδες ακόμη νέοι θα μεταναστεύσουν.
Η ζωή των ξένων μεταναστών θα παραμείνει φρικτή όσες κουβέρτες και αν τους μοιράσεις. Γιατί στην τελική ανάλυση κάθε μετανάστης δεν είναι παρά ένας εργάτης και όσο επιδεινώνεις τη θέση του τελευταίου Έλληνα εργάτη τόσο χειρότερη κάνεις τη θέση του ξένου εργαζόμενου, που δεν έχει ούτε τα στοιχειώδη μέσα προστασίας από την αυθαιρεσία της εργοδοσίας.
Αν σήμερα διαμαρτύρεσαι γιατί σε αποκλείουν από κινηματικές διαδικασίες σκέψου αν έλεγες το ίδιο και όταν οι διαδηλωτές στην επέτειο του Πολυτεχνείου απέκλειαν τα μπλοκ της ΠΑΣΠ και του ΠΑΣΟΚ. Και αυτοί, ξέρεις, μπορούν να επικαλεστούν ένδοξο παρελθόν κοινωνικών αγώνων (η πολιτική μάλιστα του ΠΑΣΟΚ για τους μετανάστες ενδέχεται να ήταν καλύτερη από αυτή του ΣΥΡΙΖΑ). Ο κόσμος όμως γνώριζε ότι αυτό το κόμμα με τις κοινωνικές ευαισθησίες, πραγματοποιούσε ταυτόχρονα μια κοινωνική γενοκτονία.
Φυσικά μπορεί να έχεις δίκιο σε όσα λες. Μπορεί η θατσερική πολιτική της ΤΙΝΑ (there is no alternative) που προωθείς να είναι η μοναδική λύση. Μπορεί τα μνημόνια να είναι ευλογία για τον τόπο, όπως έλεγε ο Πάγκαλος ή αναγκαίο κακό, όπως υπονοεί ο Τσίπρας. Αυτά θα τα κρίνει η ιστορία.
Ούτε για μια στιγμή όμως μην σκεφτείς ότι είμαστε μαζί σε κάποια μάχη. Η απόφασή σου να στηρίξεις μια κυβέρνηση που φέρνει το σκληρότερο πακέτο λιτότητας στην ελληνική ιστορία, η ανοχή σου στην φιλοϊσραηλινή πολιτική Τσίπρα αλλά και η κρυφή περηφάνια που σου προκαλούν οι κοινές φωτογραφίσεις με τον Ομπάμα (λίγο πριν βομβαρδίσει ένα ακόμη νοσοκομείο στο Αφγανιστάν) μας φέρνουν σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Μπορείς να εξαπολύεις όσες κατηγορίες περί σεχταρισμού θέλεις αλλά αυτή είναι απλώς η τελευταία σου ελπίδα να αισθάνεσαι αριστερός. Σεχταρισμός (δυστυχώς) υπάρχει, αλλά περιορίζεται στο εσωτερικό ομάδων με κοινές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες – στην περίπτωση που εξετάζουμε στην αριστερά.
Μνημονιακή αριστερά όμως δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει ποτέ, γιατί αποτελεί αντίφαση εν τοις όροις.
Άρης Χατζηστεφάνου