Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος I.J.F
Αριστερά δεν νοείται να μην επιδιώκει την πραγμάτωση της δικαιοσύνης μέσα στο πλαίσιο της προόδου. Η ανάγκη της δικαιοσύνης είναι ριζωμένη στις αριστερές καρδιές. Η αριστερά παραμένει δεμένη με την ιδέα της προόδου. Γι’ αυτό θεωρώ με τα νέα δεδομένα που επικρατούν στην Ευρώπη πως η πρόκληση για τη σύγχρονη αριστερά είναι η ενίσχυση και η εμβάθυνση της δημοκρατίας.
Υπάρχει μια τάξη ανθρώπων, οι οποίοι έχουν το ταλέντο να εισχωρούν και να διαπρέπουν στην αυλή του εκάστοτε, πλουτίζοντας σε βάρος όλων των υπολοίπων, δεν κυβερνούν πάντα οι ίδιοι, αλλά οπωσδήποτε γυρίζουν τον τροχό της πολιτικής ζωής.
Ποια είναι η τακτική τους και πως καταφέρνουν να επιβιώσουν όταν τα πάντα γκρεμίζονται και αλλάζουν;
Πως πλουτίζουν χωρίς να παράγουν τίποτα;
Το πρώτο πράγμα που κάνουν αυτοί οι κηφήνες, είναι να ταχθούν στο πλευρό των αδικημένων και των δυστυχούντων όπου και αν είναι το καθεστώς, αυτοί θα κάνουν αντιπολίτευση, μόλις ο κόσμος αρχίσει να διαμαρτύρεται.
Είναι αυτό το παλαιότερο σύστημα το απίστευτα ανίκανο, το «ΛΑΔΟΡΗΜΕΝΟ» της Ελλάδας της Μεταπολίτευσης.
Οι πιο ζωηροί θα ηγηθούν της διαμαρτυρίας, ενώ ο πιο χαρισματικός από αυτούς θα γίνει ο αρχηγός τους και το πρώτο πράγμα που θα κάνει θα είναι να μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις. Υπόσχεται δημοκρατία στους καταπιεσμένους, που διψούν για ελευθερία, σηκώνει το λάβαρο της επανάστασης, γκρεμίζει επαύλεις και παλάτια και ο λαός τον λατρεύει, του δίνει εξουσία και πανηγυρίζει.
Οι νέοι θεσμοί θα είναι αναμφίβολα πιο δημοκρατικοί, οι πολίτες θα αποκτήσουν περισσότερα δικαιώματα, θα ελέγχουν την εξουσία, θα απολαμβάνουν ισονομία… αλλά οι κηφήνες είναι ακόμα εδώ…
Πριν από 5 χρόνια, αντικρίσαμε μπροστά μας έναν πανύψηλο τοίχο. Δεν είχε σηκωθεί μέσα σε μια νύχτα ο τοίχος εκείνος, επί δεκαετίες τον χρίζαμε, προσθέτοντας άλλος ένα λιθαράκι, άλλος ένα φορτηγό από τούβλα, κάποιοι οι πιο αθώοι κάνοντας απλώς τα στραβά μάτια, ζώντας μες στα ιδιωτικά τους συννεφάκια.
Κάποιοι είπαν πως θα γκρέμιζαν τον τοίχο. Είχαν τσαγανό, τι διάλο εκλεγμένοι αρχηγοί μας ήταν; Αντί να μπουν οι ίδιοι μπροστά, να θυσιάσουν τους εαυτούς τους, τους κολλητούς και τους πελάτες τους, πήραν τους πιο αδύναμους, τους πιο γερούς, τους πιο εύκαιρους, και τους μετέτρεψαν σε πολιορκητικούς κριούς. Ο τοίχος όχι απλώς δεν έπεσε, αλλά ούτε καν έτριξε.
«Στις κυψέλες των μελισσών, ο κηφήνας εξοντώνεται αμέσως μόλις επιτελέσει το έργο του. Η βασίλισσα δεν τον ανέχεται στο πλευρό της και οι άλλες μέλισσες δεν σκοπεύουν να εργάζονται για να ταΐζουν τους χαραμοφάηδες…»
Ο λαός που έχει καταταλαιπωρηθεί από το προηγούμενο καταπιεστικό καθεστώς, τώρα αξιοποιεί στο έπακρο τις νέες συνθήκες. Πέφτει με τα μούτρα στο μέλι. Εύκολα θα συνηθίσει σε μια εύκολη ζωή, χωρίς υποχρεώσεις και γεμάτη δώρα και χάδια και όσο πιο σπάταλη γίνεται η εξουσία, τόσο πιο λαίμαργος γίνεται ο λαός.
Ο ηγέτης απολαμβάνει τη δόξα, οι κηφήνες τρωγοπίνουν χωρίς να εργάζονται και ο λαός κάνει ότι του καπνίσει ανενόχλητος, χωρίς να αναρωτιέται από πού στην ευχή προέρχονται τα αγαθά που απολαμβάνει, ώσπου το λουλούδι δεν έχει άλλη γύρη να δώσει, μαραίνεται και πεθαίνει. Ο ηγέτης δεν έχει πια καραμέλες να δώσει στον λαό, και οι κηφήνες δεν έχουν λουλούδια να τρυγήσουν.
Ο ηγέτης τότε τα βρίσκει δύσκολα ή θα ομολογήσει πως το μέλι σώθηκε, άρα ότι εξαπάτησε τον λαό ή θα επιχειρήσει να μειώσει τις παροχές για να εξοικονομήσει χρήματα για τις ανάγκες της χώρας. Έτσι κι αλλιώς ο λαός θα εξοργιστεί μαζί του θεωρώντας τον εχθρό της Δημοκρατίας, εφόσον έχει ταυτίσει τη Δημοκρατία με την αφθονία, τα προνόμια και την ανέμελη ζωή… «τότε ο κυρίαρχος λαός, άρχισε να αναζητά… ένα νέο ηγέτη, αρνούμενος να αντιμετωπίσει κατάματα τις δικές του ευθύνες»