Του Μανόλη Μπαδογιάννη, λογιστή
Στην αρχη πιστευεις οτι εχεις να προσφερεις να βοηθησεις και να βλεπεις τους αλλους να μεγαλωνουν,να προκοβουν.
Εισαι διπλα στον επιχειρηματια πελατη σου παντα, ζεις τον πονο και το προβλημα του,ελπιζεις ευχεσαι,στενοχωριεσαι.
Αγχωνεσαι πολυ κι έχεις απολυτα δίκιο, εχεις ευθυνες μεγαλες και σου φορτωνει και το δημοσιο κι αλλες τοσες.
Και να φανταστει κανεις οτι ουτε κατοχυρωμενο επαγγελμα ειναι, ουτε ποτε κι απο κανενα σωστα αμοιβομενο.
Στον αντιποδα εισαι ο τελευταιος τροχος της αμαξας, ο μπακαλης του μαγαζιου κι ο τελευταιος που θα πληρωθει.
Εχεις ομως τις ευθυνες, εχεις το πρωτο λογο σε καθε προβλημα και λαθος.
Εισαι παντα ο αποδιοπομπαιος τραγος.
Εισαι το πιο φτηνο προιον και το βασικο οικονομικο θυμα σε καθε πτωχευση ή γενικα κλεισιμο της επιχειρησης.
Γενικα, εισαι αυτος που παντα πληρωνει τη νυφη.
Τ’ αποτελεσματα θαυμαστα. Καθε χρονο εχουμε θανατους ακομα και νεων συναδελφων που τους προδοσε η καρδια ή που η ψυχοσωματικη τους ταλαιπωρια εγινε αρρωστια.
Ο καταλογος ειναι μακρυς και γνωστος. Δε σηκωνει αμφισβητηση.
Α, και κατι αλλο. Έχουμε καταγγελιες απο συναδελφους καθημερινα αυξανομενες. Όχι, οχι για φεσια, αυτα ειναι δεδομενα και μεγαλα… Καταγγελιες για απειλες ακομα και για τη ζωη μας, εκβιασμους και ξανα απειλες.
Συναδελφοι λογιστες, πρεπει κατι να γινει, κατι να κανουμε!