Του Κανάκη Ι. Γερωνυμάκη
Στην εποχή μας ο κόσμος έγινε σπάταλος. Μόλις εκαταφέραμε να έχομε δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και δεύτερο παντελόνι, επιστέψαμε πως εγίναμε υστερόπλουτοι και δεν προπαθούμε να μεζέψομε καλά τα εισοδήματα της περιουσίας μας, μα και δεν καταδεχόμαστε να κάνομε ένα μεροκάματο, όσο και αν το έχομε ανάγκη.
Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, αμέσως μετά την απελευθέρωση, κάπου – κάπυ ερχότανε στην Κοινότητα κανένα δεκαχίλιαρο από το «Πρόγραμμα Πρόνοια – Εργασία» για να φτιάξομε κανένα δρόμο στο χωριό μα ή καμιά δεξαμενή, τότ που δεν γινόντουσαν γεωτρήσεις και είχαμε λειψυδρία στις ξερικές περιοχές. Και δουλεύαμε με 11 δραχμές το μεροκάματο και παίρναμε μιάμιση οκά ψωμί. Δεν είχαμε καλύτερο τρόπο να αξιοποιήσομε την ημέρα, μα κάναμε και έργο υποδομής για το χωριό μας.
Μα ακόμα μια καλή απασχόληση ήτανε το «κουκολόι». Όταν αφήνανε οι άνθρωποι τις ελιές τους μαζεμένες (τρυγημένες όπως λένε οι Κύπριοι) κάπου ένας καρπός τους διέφευγε πάνω στο δέντρο, κάπου όταν τις ραβδίζανε μερικοί καρποί πετάγονταν μακριά από το δέντρο και δεν τους προσέχανε να τους μαζέψουνε και αυτές ψάχναμε να βρούμε ως κουκολόι.
Ακόμα πηγαίναμε για χόρτα και για βολβούς τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι γυεύαμε «σκαλιστούς χοχλιούς» (τους βρίσκαμε εκεί που κρύβονταν κάτω από τις πέτρες). Το μεροκάματο ήτανε τότε περιζήτητο, μα όταν εθεωρήσαμε ευατούς «νεόπλουτους» δεν το καταδεχόμαστε.
Όμως και τώρα που τα οικονομικά μας έχουν συρρικνωθεί, δεν καταδεχόμαστε να κάνομε χειροναχτική δουλειά. Μεμψιμοιρούμε για ανέχεια και ανεργία. Θα θάλαμε να μας διορίσουνε σε μια καλή δουλειά όχι όμως να ασχολούμαστε χειρωναχτικά. Προτιμούμε την ανέχειά μας. Δεν μπορεί όμως η κρατική μηχανή και οι κοινωνικές ανάγκες να απορροφήσουνε όσους θα θέλανε να εργαστούνε ως γραφείς. Εύκολα και αδικαιολόγητα εθεωρήσαμε εαυτούς νεόπλουτους μα δεν θέλομε, τώρα στην κρίση, να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.