Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
«Για κείνους
που δεν έχουν πείρα
είναι γλυκός ο πόλεμος
για όποιον όμως έχει πείρα
τον αποστρέφεται
με όλη την καρδιά του
όταν πλησιάζει»
(Πίνδαρος)
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας φέρνει ζωντανά στην μακραίωνη ιστορία μας.
Ιστορία: μεσουρανίσματα στην Τέχνη και στα Γράμματα. Ένδοξοι πόλεμοι με το αξιότιμο ότι αυτοί δεν ήταν επιθετικοί όπως οι στυγνοί δανειστές και «εταίροι» μας και οι εξ Ανατολών «φίλοι» μας και «σύμμαχοι» μας, αλλά αξιοπρεπείς και αμυντικοί για την προάσπιση των εθνικών μας εδαφών. Και το «παράδοξο» για τους εξ Ανατολών είναι ότι κατά τις αναχαιτίσεις κανείς απ’ αυτούς δεν σκοτώθηκε, παρά μόνο δικοί μας! Αυτό λέει πολλά, που τα κρύβουν οι δικοί μας…
28η Οκτωβρίου: εορτάζομε το αθάνατο έπος πάνω στα βουνά της «φίλης» μας Αλβανίας, που οι ξένοι, που πάντα θέλουν μικρή και εξαρτώμενη την Ελλάδα, την μεγάλωσαν παραχωρώντας της την Ελληνικότατη Βόρειο Ήπειρο, που σήμερα στενάζει και διώκεται με πρώτον τον Αρχιεπίσκοπον Αλβανίας κ. Αναστάσιον.
Όσοι έζησαν τα τρόπαια του Ελληνικού Στρατού πάνω στα βουνά της Αλβανίας αισθάνθηκαν περήφανοι και μια Εθνική καύχηση και μήνυμα το τι μπορεί να επιτύχει ο Έλληνας όταν υπερασπίζεται την Πατρίδα του: Πίστη, Τιμή, Ελευθερία, Γλώσσα, Οικογένεια, Ήθη και Έθιμα, Ιδανικά και Αξιοπρέπεια.
Όλα αυτά, και τόσα άλλα συναφή, συνθέτουν την έννοια της Πατρίδας, που περιλαμβάνει σε ενιαίο σύνολο ομογένειας το στοιχείο που λέγεται «ΕΘΝΟΣ», αν και με την σημερινή πανσπερμία καταντήσαμε μια «πολυεθνική»χώρα με τον ορατό κίνδυνο της αλλοτριώσεως και της ταφής όλων των παραπάνω στοιχείων του Ελληνικού Έθνους.
Ξένοι κύκλοι, ξένα διευθυντήρια μέσα από την μέγγενη της «παγκοσμιοποίησης» και «παν-κυβέρνησης» τα μικρά και πτωχεύσαντα κράτη, όπως και η Ελλάδα, κυβερνούν και καθορίζουν την μοίρα του τόπου μας και των συνανθρώπων μας.
Φέρνουν τους λαούς όπως σε μεγάλο και αγιάτρευτο βαθμό χρεοκοπίας και αιωνίου δανεισμού εμάς, ώστε δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Δεν κυβερνούν οι άρχοντές «μας», αλλά η τρόικα. Γινήκαμε πειθήνια όργανά της και οι ισόβιοι υποτελείς της. Τρώμε την μια καρπαζιά μετά την άλλη με μόνο θύμα τον φτωχό λαό, που καθημερινά των ξεζουμίζουν κι από πάνω τον κοροϊδεύουν. Κι κείνος όπως κι οι άρχοντες «του» σκύβουν ραγιαδίστικα το κεφάλι τους και τρώνε αλύπητα μαστιγώματα. Και μετά έρχονται ως ουρανόσταλτοι «σωτήρες» να μας σώσουν!. Αυτά και τόσα άλλα βλέπουν οι ανά την υφήλιο κάτοικοι και μας περιγελούν. Κατά τα άλλα «ζήτω το όχι». Κατά τα άλλα «πανηγυρικοί λόγοι». Κατά τα άλλα «μηνύματα των πολιτικών αρχηγών», κατά τα άλλα παρελάσεις!!!
Τότε, 28 Οκτωβρίου 1940, είπαμε το ιστορικό «Όχι», τώρα μπορούμε να το πούμε στα ξένα αφεντικά μας; Μπορούμε πια να σηκώσουμε ως υποτελείς το κεφάλι μας σ’ αυτούς τους οποίους ζητιανεύομε;
Πώς αλήθεια κατάντησαν μια υπερήφανη και ξακουστή Ελλάδα του «Όχι» σε έναν περίλυπο διεθνή ζητιάνο!.