Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης

«και ώσπερ επί γης εν τη εκκλησία λειτουργόν αυτόν κατέστησας, ούτω και εν τω ουρανίω θυσιαστηρίω ανάδειξον αυτόν, Κύριε» (Ευχή εξοδίου Ακολουθίας). Όντως, ανεδείχθη εν κόσμω, και επί σειρά ετών, αντάξιος λειτουργός, ποιμένας και διδάσκαλος ο προ ημερών μεταστάς εξ ημών μακάριος και αλησμόνητος Πρωτοπρεσβύτερος π. Ανδρέας Κτενιαδάκης. Μια σεμνή, φλογερή, εργατική και ευεργετική προς πάντας ψυχή.

Τον εγνώρισα από τα παιδικά μας χρόνια όντες στην ίδια ενορία Αγίου Ιωάννου Χανίων. Προπορεύτηκα στην Ιερατική Σχολή Κρήτης λόγω ηλικίας και αργότερα ανταμώσαμε στην Αγία Ιερωσύνη… ετέλειωσε την Παιδαγωγική Ακαδημία, εργάσθηκε επί έτη ως πετυχημένος διδάσκαλος και μετά εισήχθη στο Πανεπιστήμιο διορισθείς αργότερον Θεολόγος Καθηγητής. Θα χειροτονηθεί ιερεύς και θα αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στο πολύπλευρο έργο του εκλεκτού εφημερίου. Θα αναπτύξει πλούσια λειτουργική και κοινωνική δράση. Θα εργάζεται υπερανθρώπως. Θα αναστήσει ναούς και ψυχές.

Θα κατεβαίνει τακτικά στα Χανιά και θα μου δίνει χαρά η επίσκεψή του. Μπορεί να ερχότανε για ολιγοήμερες διακοπές, όμως τακτικά λειτουργούσε και στην πόλη μας και σε χωριά.

Καλόκαρδος και ανοιχτόκαρδος ανάπαυε τον καθένα μας, είχε δε κοντά του την χαρισματική πρεσβυτέρα την κ. Λαμπρινή. Θα καμαρώσουν επαξίως τα δυό τους παιδιά τον Νεκτάριο και την Αθηνά, κοινωνικά καταξιωμένα και με μεγάλη προσφορά.

Μα, πάντα ο ουρανός δεν είναι ασυνέφιαστος. Έτσι και στον αγαπημένο μας π. Ανδρέα άρχισαν να φαίνονται. Άλλα έφευγαν, άλλα παρέμειναν. Και, το ίδιο τρομερό η επάρατη αρρώστια, που σιγά άρχισε να τον κατατρώγει. Σεισμός στο σπίτι με την είδηση και σε όλους μας που τον αγαπούσαμε και τακτικά συνομιλούσαμε. Εκείνος όρθιος μπροστά στον επιδρομέα. Προσευχή, γιατροί, φάρμακα, μα εκείνος προχωρούσε ακάθεκτα και ανελέητα. Και έτσι επήλθε η φοβερά ώρα του θανάτου. Ακούμε τα λόγια από τους ύμνους του αποχωρισμού, που δίνομε τον τελευταίον ασπασμόν: «Ορώντες με άφωνον και άπνουν προκείμενον, κλαύσατε πάντε επ’ εμοί αδελφοί και φίλοι, συγγενείς και γνωστοί. Την γαρ χθες ημέραν με’ υμών ελάλουν, και άφνω επήλθε μοι η φοβερά ώρα του θανάτου…». Τον κλαίγαμε κρυφά κάθε μέρα που του τηλεφωνούσαμε. Ήλπιζε, όμως άλλα ήθελε ο Θεός. Τον ήθελε κοντά Του να τον ανταμείψει για όσα αυτοθυσιαστικά προσέφερε στην ενορία Αγίας Παρασκευής Μενεμένης Θεσσαλονίκης, την οποίαν ανέδειξε πρότυπον ποιμαντικής διακονίας. Δούλευε, νοιαζότανε υπερβολικά, άψογος λειτουργός. Κι όσες φορές σκεπτότανε τον θάνατον, που όλοι πρέπει να τον σκεπτόμαστε, θυμότανε τα λόγια του Αγίου Αποστόλου του Ιακώβου: «Ποία η ζωή υμών; Ατμίς γαρ έσται η προ ολίγον φαινομένη, έπειτα δε και αφανιζομένη» (Ιακ. 4,14) Και του αποστόλου Παύλου «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. 9,27)

Ο π. Ανδρέας μας ήταν έτοιμος και για τα δύο, κάτι που λείπει από τους πλείστους από εμάς κληρικούς και λαϊκούς. Ο μακαριστός αδελφός εισήλθε ήδη στην χαράν του Κυρίου (Ματθ. 25,21) ως καλός εργάτης Του.
Αγαπημένε μας π. Ανδρέα: Η εκδημία σου μας πλήγωσε. Η ενορία σου ορφάνεψε. Η οικογένειά σου σπαραξικάρδια σ’ αποζητά. Ειλικρινά ορφανέψαμε. Εσύ χαίρεσαι στον ουρανό, εμείς πονάμε εδώ στη γη. Με την παρρησία που έχεις προς τον Θεόν, προσεύχου για μας, για την χειμαζομένη Εκκλησία, για την Ενορία σου και να χαίρεσαι δίπλα στην Αγία Παρασκευή, που τόσο την αγάπησες και επί σειρά ετών πιστά την διακόνησες. Πάντα στην σκέψη μας και στην ζωήν μας. Πάντα συντροφευτής στα δύσκολα μονοπάτια της ζωής μας.