Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ
Νομίζω ότι ήρθε ο καιρός ύστερα από 7 χρόνια σκληρών μνημονίων, να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα και η σκληρή εμπειρία, πρέπει να λειτουργήσει σαν απόσταγμα σκέψης και κατανόησης από την πλευρά της εργατικής τάξης, της νεολαίας, αλλά και ολόκληρου του ελληνικού λαού.
Ακούγονται φωνές ότι η Ε.Ε. μπορεί κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να γίνει το σπίτι των λαών, με ανθρώπινο πρόσωπο, χωρίς ανεργία, δωρεάν υγεία, κατοικία, αξιοπρεπείς συντάξεις – μισθούς κ.λπ., είναι ουτοπία.
Έχει γίνει κατανοητό σε μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού ότι η ευρωπαϊκή ένωση σημαίνει συνεχόμενα μνημόνια, λιτότητα και εξαθλίωση.
Έχει περάσει πολύς καιρός που ζούμε στην επικράτεια μας και ψάχνουμε το βηματισμό μας, στα χρόνια της «υπομονής» μιας βάρβαρης – σκληρής και υποταγμένης αδράνειας, νέοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, εργάτες, ξενιτεμένοι. Οι πολλοί, οι αόρατοι, οι ηττημένοι της «εθνικής συμφιλίωσης» έγιναν επικίνδυνοι. Αυτοί που τα θέλησαν όλα πίσω. Η τροπή και το αποτέλεσμα που πήραν τα γεγονότα όλα αυτά τα χρόνια της «υπομονής» άφησαν πίσω τα δικά τους πολιτικά ίχνη.
Η εμπειρία μας όλα αυτά τα χρόνια, μας έδειξε ότι το οικοδόμημα που εδράζεται η Ε.Ε. δεν μπορεί να διορθωθεί και να πάψει να είναι κτήμα των καπιταλιστών και των τοκογλύφων, αλλά είναι και θα συνεχίσει να είναι δομημένη στην υπηρεσία του κέρδους και του καπιταλισμού.
Ας πούμε την αλήθεια και να ξεκαθαρίσουμε τα πράγμα. Ποτέ η Ευρώπη δεν ήταν δημοκρατική, και όλων αυτών των ιδεατών αξιών. Η Ευρώπη ήταν και συνεχίζει να είναι του σκοταδισμού, του μεσαίωνα, της πυράς, των σταυροφοριών, των ιμπεριαλιστικών – επεκτατικών πολέμων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών και της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
7 χρόνια μετά διαδηλώσεις, απεργίες, θάνατοι, φυλακισμένοι πρόσφυγες, καταλήψεις υπό την απειλή εκκένωσης. Το καπιταλιστικό σύστημα τα έδωσε όλα για το «λαό» ως εκεί μπορούσε και «μάτωσε» για τον «λαό» γιατί ένα βήμα ακόμα θα ήταν καταστροφή. Τόσο χρειάστηκε. Η τάξις απεκατεστάθη. Οι πολλοί ηττήθηκαν. Οι αόρατοι όμως είναι παντού. Στις άδικες καταδίκες με οσμή τρομολαγνείας. Στους πλειστηριασμούς σπιτιών. Σε αυτούς που ξενιτεύονται. Σε αυτούς που ψάχνουν ένα νεύμα για να προχωρήσουν. Στις ανεστραμμένες λέξεις. Όπου ρήξη υποταγή.
Προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίει το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού. Η κρίση είναι παγκόσμια βαθιά καπιταλιστική απλά «έσκασε» στην Ελλάδα ως πιο αδύνατος κρίκος της καπιταλιστικής αλυσίδας.
Για όλους αυτούς του λόγους η Αριστερά πρέπει να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας στο κόσμο της εργασίας, στους ανέργους, τους νέους και τον ελληνικό λαό…
…γιατί η Αριστερά δεν συγκρίνεται… διακρίνεται…