Του Γιάννη Αγγελάκη
Όταν ήμουν παιδί ονειρευόμουν να έχω ένα πιστό σύντροφο ρομπότ που να μιλάει και να μ’ ακολουθεί όπου πηγαίνω, όπως o R2-D2 στο Star Wars.
Αγόραζα αυτοκινητάκια που έμοιαζαν με τον “Κ.Ι.Τ.T.”, το αμάξι του μαύρου ιππότη της ασφάλτου, ένα ρομποτικό αυτόνομο αυτοκίνητο με τεχνητή νοημοσύνη στο οποίο o πρωταγωνιστής Michael Knight επικοινωνούσε μαζί του μέσω του ηλεκτρονικού ρολογιού του, αυτό υπάκουε και έδινε απαντήσεις με βρετανική προφορά και φλεγματικό χιούμορ. Μαζί, ήταν cool και ανίκητοι.
Mαγεύτηκα από τη noir ατμοσφαίρα, τα όνειρα των ανδροειδών σε μια τεχνολογική μητρόπολη, τον έρωτα μεταξύ ρομπότ και ανθρώπου στον δυστοπικό κόσμο του Bladerunner.
Φοβήθηκα με τον “Εξολοθρευτή”, τη μηχανή που ήρθε από το μέλλον, που δεν αισθανόταν λύπη ή φόβο και που δε θα σταματούσε σε τίποτα μέχρι να εκπληρώσει την εντολή που έλαβε για να σκοτώσει, και συγκινήθηκα με τον “Εξολοθρευτή 2” το ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη που εξελίσσεται, αποκτά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, και εκπληρώνει την εντολή να υπηρετεί και...
Αυτό το άρθρο είναι μόνο για συνδρομητές
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, γίνετε συνδρομητής και στηρίξτε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία.



