της Πέπης Ρηγοπούλου
Με αφορμή την 8η Ελληνογερμανική Συνέλευση που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην Κρήτη αρχές Νοεμβρίου, οι αντιδράσεις συλλόγων και ατόμων που δεν ξεχνούν τις ναζιστικές θηριωδίες και αγωνίζονται για να εξοφληθούν οι γερμανικές κατοχικές οφειλές και αποζημιώσεις είναι καθολικές.
Αυτό εκφράστηκε και στο πρόσφατο ψήφισμα του 3ου συνεδρίου για το ολοκαύτωμα στη Βιάννο. Πρόκειται για ένα γεγονός που δηλώνουν ότι προσβάλλει τη μνήμη, την αξιοπρέπεια και τα σπαράγματα ανεξαρτησίας της χώρας μας.
Εναν θεσμό νεοαποικιακού τύπου, συνομήλικο και σύμφυτο με τη δανειακή σύμβαση στο πλαίσιο της ελληνογερμανικής συνεργασίας που έχει δηλωμένο στόχο την «αναμόρφωση» της χώρας μας από τη Γερμανία σε τομείς όπως η υγεία, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η παιδεία κ.ά., σε μια προσπάθεια διαγραφής του παρελθόντος.
Σύμφωνα με ένα κοινό στην Κρήτη αίσθημα που συνοψίζει έξοχα ο Δημήτρης Μπελαντής σε κείμενό του στην εφ. «Νέα Κρήτη», οι «φίλοι» Γερμανοί και οι συμφιλιωμένοι μαζί τους Ελληνες που φιλοδοξούν να υλοποιήσουν και τη συνέλευση αυτή, διακονούν στόχους τελείως διαφορετικούς από αυτούς που δηλώνουν.
Πραγματικοί αλλά ανομολόγητοι στόχοι τους είναι η καταγραφή όσων πλουτοπαραγωγικών πηγών της «εποπτευόμενης» πατρίδας μας έχουν ακόμη ξεφύγει από τον πλήρη έλεγχο των επικυριάρχων και η επακόλουθη λεηλασία τους.
Με δεδομένο μάλιστα ότι κάθε αναφορά τους στα κατοχικά εγκλήματα των χιτλερικών απουσιάζει από τον λόγο τους, απώτερος στόχος τους είναι η πλαστογραφία ή/και η ολοσχερής διαγραφή της τραυματικής μνήμης του ελληνικού λαού, αναφορικά με τα εγκλήματα των οποίων υπήρξε θύμα στην Κατοχή.
Ας μην ξεχνάμε ότι, τότε στην Κατοχή, όπως και τώρα, στη νέα προσπάθεια κατοχής υπό το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης, ο φόρος αίματος της Ελλάδας ήταν και είναι ο πιο υψηλός.
Με τις σκέψεις αυτές τίθεται και πάλι το ζήτημα της μνήμης, ατομικής και συλλογικής, που είναι σώμα και πνεύμα και ψυχή. Αναπόσπαστο κομμάτι της είναι και τα τραύματα που σφραγίζουν την ιστορία των ατόμων και των λαών.
Και όρος για να στερεωθεί η πραγματική φιλία είναι οι λαοί να θυμούνται τις ώρες που πλησίασαν και εμπνεύσθηκαν αμοιβαία, αλλά και τις εγκληματικές στιγμές, όπου ο ένας έβλαψε τον άλλο. Γι’ αυτό μιλά η αρχαία τραγωδία, γι’ αυτό μιλούν οι μάρτυρες κάθε νέας τραγωδίας που βιώνει ο λαός μας, οι άλλοι λαοί.
Και αυτή είναι η πεποίθηση των Γερμανών, φίλων μας πραγματικών χωρίς εισαγωγικά, που έσπευσαν μία ακόμη φορά να είναι κοντά μας στο πρόσφατο συνέδριο της Βιάννου για τις γερμανικές οφειλές.
Σε αυτούς αφιερώνονται αυτές οι σκέψεις και στο δύσκολο έργο τους.
εφσυν 4.10.2018