Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση με τη μουσικοθεατρική παράσταση αφιερωμένη στα 100 χρόνια ΚΚΕ , με τίτλο «100 χρόνια ΚΚΕ: Την πιο όμορφη θάλασσα δεν την έχουμε ταξιδέψει ακόμα…», που οργάνωσε η Τομεακή Επιτροπή Χανίων του ΚΚΕ στο θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης».
Η εκδήλωση άνοιξε με ομιλία από το γραμματέα της ΤΕ Χανίων Αλέκο Μαρινάκη. Ακολούθησε η μουσικοθεατρική παράσταση, με σενάριο και σκηνοθεσία του Λευτέρη Χαρωνίτη, που συγκίνησε το κατάμεστο θέατρο.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκε ο δήμαρχος Χανίων Τάσος Βάμβουκας και πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι από τους δήμους Χανίων, Πλατανιά, Αποκόρωνα.
Σε σχετικό δελτίο τύπου αναφέρονται τα εξής:
Η παράσταση αυτή ήταν αφορμή εκατοντάδες άνθρωποι, ιδιαίτερα η νέα γενιά, να μάθουν πολλές πτυχές της ιστορίας του Κόμματος, να συνδέσουν προσωπικές ιστορίες της οικογένειας τους με τη μεγάλη εικόνα των αγώνων και θυσιών στην 100χρονη πορεία του.
Συντελεστές της παράστασης είναι περισσότεροι από πενήντα πανελλαδικά καταξιωμένοι επαγγελματίες καλλιτέχνες του θεάτρου, ερασιτέχνες ηθοποιοί και τεχνικοί, η θεατρική ομάδα Ηρακλείου της ΚΝΕ καθώς και πολλά μέλη και φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Το θέμα της παράστασης ήταν το έπος της 100χρονης ιστορίας του Κόμματος, της ιστορίας της ίδιας της εργατικής τάξης, του λαού. Τα υλικά που το συνέθεσαν είναι τα ιστορικά γεγονότα, μνήμες εξόριστων, φυλακισμένων αγωνιστών, ποιήματα και τραγούδια του εργατικού – λαϊκού κινήματος, που δίνονται μέσα από απαγγελίες, αφηγήσεις και κινηματογραφικές παρεμβάσεις. Η φόρμα της παράστασης δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτήν του επικού αφηγηματικού λαϊκού θεάτρου που επεδίωξε να φωτίσει και τα συμπεράσματα στρατηγικής που βγαίνουν μέσα από το καμίνι της ταξικής πάλης, να εκλαϊκεύσει το ίδιο το Πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Στην ομιλία του ο Αλέκος Μαρινάκης ανέφερε:
-
ΚΚΕ τρία κόκκινα γράμματα –
πολύ πονέσαμε, σύντροφοι,
πολύ ξαγρυπνήσαμε
πολύ μακριά κοιτάξαμε
από κανέναν δεν το δανειστήκαμε το κόκκινο.
– δικό μας αίμα·
τρία κόκκινα γράμματα
σεμνή υπογραφή του λαού μας
στις λεωφόρους του μέλλοντος –
ο δρόμος φεύγει γρήγορα
η Ιστορία δε γυρίζει πίσω.
Με αυτούς τους στοίχους του Γιάννη Ρίτσου επιλέξαμε ν ανοίξουμε την αποψινή βραδιά,
Αγαπητοί φίλοι και φίλες
σύντροφοι και συντρόφισσες .
Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια σας καλωσορίζουμε απόψε στην Μουσικοθεατρική παράσταση , προς τιμή των 100 χρόνων του ΚΚΕ, σήμερα εδώ στα Χανιά.
Στο πλαίσιο του εορτασμού των εκατοστών γενεθλίων του Κόμματος επιδιώκουμε να συναντηθούμε με ανθρώπους, που ενδιαφέρονται όχι μόνο για τη λαμπρή ιστορία του Κόμματός μας, αλλά πολύ περισσότερο για τους αγώνες που δίνουμε.
Και σε αυτή την υπόθεση είναι διαχρονικά ξεχωριστή η συμβολή ανθρώπων της ποίησης, της λογοτεχνίας, του θεάτρου, των εικαστικών τεχνών.
Το ΚΚΕ παλεύοντας για τα πιο προωθημένα ιδανικά της ανθρωπότητας, έναν αιώνα τώρα, παραμένει πάντα νέο και ικανό να συγκινήσει τους ανθρώπους της Τέχνης, σε όλες τις στιγμές και με όλες τις μορφές της πάλης, ακόμα και σε φάσεις που τα πράγματα μοιάζουν ακίνητα. Γιατί ο καλλιτέχνης που εμπνέεται από τον αγώνα του λαού, δημιουργεί για να αλλάξουν όλα.
Δημιουργεί απέναντι στο κυρίαρχο δόγμα της αστικής αισθητικής, ότι η στράτευση είναι καταστροφική για την τέχνη, ειδικά όταν αυτή τολμά να θίξει την ιερότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος, καλώντας στην ανατροπή του.
«Ταπεινό χαρακτηρίζεται ό,τι είναι ωφέλιμο για τους ταπεινωμένους», παρατηρούσε εξαιρετικά εύστοχα ο Μπρεχτ.
Το Κόμμα μας, όπως ξέρετε, από τη γέννησή του είχε σταθερό προσανατολισμό στη μορφωτική, πολιτιστική, αισθητική καλλιέργεια της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, ακόμη και σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, στις εξορίες και τις φυλακές.
Από το 1924 ως το 1974 μέσα στις φυλακές και τις εξορίες,δόθηκε ένας πρωτοφανής αγώνας να μορφωθούν οι έγκλειστοι και οι εκτοπισμένοι,με την καθοδήγηση του ΚΚΕ. Η μόρφωση μέσα σε αυτές τις συνθήκες ταυτίστηκε σε στάση ζωής,μέσω της οποίας ο άνθρωπος συνειδητοποιείται κι αγωνίζεται να αλλάξει το υπάρχον κοινωνικό σύστημα προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.
2)Κι αυτό είναι το αξιοθαύμαστο και το συγκλονιστικό: ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι ή εξόριστοι αγωνιστές, παρά τις τεράστιες δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν, μέσα σε αυτούς τους χώρους και τον αναγκαστικό περιορισμό τους, όχι απλά κατόρθωσαν να επιβιώσουν αλλά να μετασχηματίσουν τις απάνθρωπες και εξαιρετικά επώδυνες συνθήκες της ζωής τους , σε συνθήκες δημιουργίας, ψυχικής και πνευματικής καλλιέργειας.
Ακόμη κι ένα βήμα πριν το θάνατο δεν εγκατέλειπαν την προσπάθειά τους να μορφωθούν.
Το Θέατρο είναι μία από τις βασικές πολιτιστικές δράσεις των πολιτικών κρατουμένων και εξόριστων και όχι μόνο αυτών. Συναντάμε το Θέατρο του βουνού από τους αγωνιστές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Της Ελεύθερης Ελλάδας. Αργότερα το αντιδικτατορικό θέατρο . Μέσα απ αυτό λέγονται όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με άλλο τρόπο.
Μέσα απ αυτό εκφράζονται τα οράματα, οι πόθοι και τα πάθη ενός λαού που δε σκύβει το κεφάλι. Που αντιστέκεται. Που δε σταματά να ονειρεύεται. Που αρνείται να ενσωματωθεί σ ένα απάνθρωπο και εξαιρετικά εκμεταλλευτικό κοινωνικό σύστημα . Η πνευματική καλλιέργεια, λοιπόν, δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά πολύτιμο και αναντικατάστατο εφόδιο για να ανταποκριθεί και να ηγηθεί η κοινωνική πρωτοπορία στην πάλη με την αστική τάξη, τόσο σήμερα, όσο και αύριο.
Στη μνήμη όλων αυτών των αγωνιστών που μας ενέπνευσαν και μας καθοδήγησαν με τη στάση ζωής τους ,κατά την εκατοντάχρονη πορεία του κόμματός μας, με θέατρο και τραγούδι σκεφτήκαμε να τους τιμήσουμε. Μέσα απ το θέατρο και το τραγούδι επιλέξαμε να σας πούμε τη « δική μας ιστορία » που δεν είναι άλλη παρά ένα κομμάτι της ένδοξης και πολυτάραχης ιστορίας του λαού μας.
Τιμάμε ,απόψε, καθέναν και καθεμιά που στάθηκαν όρθιοι αυτά τα 100 χρόνια. Απ΄τα δικά τους χέρια πήραμε και κρατήσαμε γερά τη σκυτάλη. Πήγαμε κόντρα στο ρεύμα κι έτσι βγήκαμε πιο δυνατοί ,κερδίζοντας νέους μαχητές και συναγωνιστές. Σήμερα που κάθε λέξη του κόμματός μας επιβεβαιώνεται από την ίδια τη ζωή, είμαστε περήφανοι γιατί στα δύσκολα δεν κάναμε πίσω. Είμαστε περήφανοι γιατί δεν υπογράψαμε «δήλωση μετανοίας» στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης
Ο πλαστουργός της νέας ζωής.
Εγώ είμαι τέκνο της ανάγκης
Κι ώριμο τέκνο της οργής.
Έτσι όριζε ο Βάρναλης το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Και πράγματι, «τέκνο της ανάγκης» είναι το κόμμα μας που με τη μέχρι τώρα πορεία του, δικαίωσε την αποστολή του, δικαιώνει την προοπτική του. Το ΚΚΕ στέκεται με σεβασμό αλλά και με θάρρος απέναντι στην ιστορία του. Τη μελετά ξανά. Αναλύει όλα τα δεδομένα. Βγάζει συμπεράσματα. Κάνει γενναία αυτοκριτική. Οπλισμένοι από την πείρα και τα συμπεράσματα του χθες, εγκαινιάζουμε τον νέο αιώνα στην ιστορία του ΚΚΕ βάζοντας τον πήχη ακόμα πιο ψηλά.
Για να κερδίσουμε τη μάχη για έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων, στο μπόι των ανθρώπων.Είμαστε η σπορά που άφησαν οι ζευγάδες. Συνεχίζουμε!!!
Κάτω από τις ίδιες σημαίες του μαρξισμού-λενινισμού. Του προλεταριακού διεθνισμού. Πιο έμπειροι, πιο εξοπλισμένοι, πιο έτοιμοι. Τώρα είναι δικός μας αυτός ο δρόμος και θα τον διαβούμε μέχρι τέλους. Με τη φιλοδοξία και το δικό μας χέρι να βάλει αυτή τη σεμνή υπογραφή στις λεωφόρους του μέλλοντος.
Τολμηρά κι ανατρεπτικά. Γιατί είμαστε σίγουροι ότι όλα θα αλλάξουν. Αυτό που σήμερα μοιάζει ακίνητο, θα κινηθεί. Αυτοί που σήμερα σιωπούν, θα μιλήσουν . Θα μιλήσουν και θα βροντοφωνάξουν:
Αυτός ο σάπιος κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει!!!
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,
Ξέρουμε καλά πως για να φωτίσουμε αυτόν τον δρόμο, πρέπει να βγάλουμε από τη μέση ένα-ένα τα εμπόδια πού βάζει στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας , το κυρίαρχο σύστημα με όλα τα επιτελεία του.
Να αχρηστέψουμε ένα από τα πιο ύπουλα αστικά επιχειρήματα ότι «ο καπιταλισμός στην Ελλάδα δε δουλεύει καλά». Χρειάζεται κάποιες διορθώσεις-μεταρρυθμίσεις – όπως μας λένε για να ξεγελάνε το λαό. Για να γίνει η Ελλάδα, δήθεν, μια «κανονική χώρα» με έναν «κανονικό» καπιταλισμό.
Θέλουν να κρύψουν ότι αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, παντού, σ όλες τις χώρες, γεννάει τα ίδια αποτελέσματα: Φτώχεια, ανεργία, κρίσεις, πολέμους για τους πολλούς και αμύθητα κέρδη κι ευημερία για μια χούφτα παράσιτα. Και η Ελλάδα της φτώχειας και της αδικίας, δεν είναι « ιδιαιτερότητα», όπως μας λένε αλλά μικρογραφία του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου. Η πραγματικότητα είναι ότι και στις… «κανονικές» χώρες, απ τη μια είναι οι εκμεταλλευτές κι απ την άλλη οι εκμεταλλευόμενοι. Από τη μια είναι αυτοί που παράγουν όλο τον πλούτο με το μυαλό και τα χέρια τους και από την άλλη είναι αυτοί που αρπάζουν όλο τον πλούτο χωρίς να εργάζονται.
Ο «ανθρώπινος» καπιταλισμός που όλο προσεγγίζουν μα ποτέ δε φτάνουν είναι το δικό τους παραμύθι που μας το διηγούνται πολύ τα τελευταία χρόνια.
Οι εκμεταλλευτές είναι ελεύθεροι να κάνουν ότι θέλουν και αναγνωρίζουν ένα μόνο δίκαιο και μία ελευθερία: Το ιερό και απαραβίαστο της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας τους. Την ελευθερία να εκμεταλλεύονται την εργατική δύναμη χωρίς όρια, να καρπώνονται όλο τον πλούτο. Να σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα βάλει χέρι σε νέες αγορές και εδάφη, ακόμα και με πολέμους με θύματα λαούς ολόκληρους.
Απ την άλλη όμως ,είμαστε ΕΜΕΙΣ. Όλοι εμείς …αλήθεια, πόσο ελεύθεροι είμαστε;
Πόσο ελεύθερος νιώθει ο άνεργος, ο μισθωτός, ο συνταξιούχος ή ένας μικρομεσαίος καταστηματάρχης, αγρότης, ένας νέος εργαζόμενος ή φοιτητής μιας λαϊκής οικογένειας ;
Πόσο ελεύθερος μπορεί να νιώθει ο καθένας από εμάς, όταν το σύστημα τον συμβουλεύει να ρίξει κι άλλο τις απαιτήσεις του, να δεχθεί ακόμα χειρότερους όρους δουλειάς από τους προηγούμενους, να κόβει και να ξανακόβει κομμάτια απ τη ζωή του, κομμάτια απ τα όνειρά του διότι είναι γι αυτόν πλέον απαγορευτικά…
Αυτός ο δρόμος που ακολουθούμε, είναι ο μόνος ρεαλιστικός.
Ο δικός τους ρεαλισμός είναι η σημερινή γενιά να ζει με όρους χειρότερους απ την προηγούμενη. Να βαφτίζει τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των πατεράδων μας «παθογένειες» και «υπερβολές» που μας οδήγησαν και στην κρίση.
Ο δικός μας ρεαλισμός είναι ο ρεαλισμός των σύγχρονων αναγκών του λαού μας που μπορούν να ικανοποιηθούν. Είναι ο ρεαλισμός της συλλογικής δράσης που «τσαλακώνει» τη λογική του «μικρότερου κακού», των μειωμένων απαιτήσεων. Σε αυτόν το δρόμο, η φωνή μας αποκτά δύναμη. Η συντροφικότητα στην πορεία αυτού του δρόμου, τσακίζει τη μοναξιά και τη θλίψη του ατομικισμού. Κι αυτόν το δρόμο , και μπορούμε, και αναγκαίο γίνεται ολοένα και περισσότερο, να τον περπατήσουμε μαζί.
Γιατί, όπως λέει κι ο Ναζίμ Χικμέτ, «Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.. τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
Αγαπητοί, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, δυο λόγια σχετικά με την παράσταση :
Η αποψινή θεατρική παράσταση αποτελεί ένα δύσκολο εγχείρημα εφόσον επιχειρεί να χωρέσει την 100χρονη ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ μέσα σε αυτήν. Είναι μεγάλη ευθύνη και απαιτεί πολλή δουλειά. Όμως τα υλικά είναι σίγουρα : οι δεκάδες επαγγελματίες κι ερασιτέχνες συντελεστές, άνθρωποι υψηλού καλλιτεχνικού κύρους. Κι εμείς είμαστε σίγουροι ότι έβαλαν πολύ μεράκι και κόπο σε αυτό το εγχείρημά τους. Τους ευχαριστούμε όλους από καρδιάς.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον σκηνοθέτη Λευτέρη Χαρωνίτη για την καθοριστική συμβολή του στην παράσταση αυτή που θα παρακολουθήσουμε με μεγάλο ενδιαφέρον, αμέσως τώρα.
Ευχαριστούμε όλους εσάς που βρίσκεστε ετούτη τη βραδιά μαζί μας ώστε να μοιραστούμε σκέψεις, εικόνες και συναισθήματα. Να νοσταλγήσουμε ή να στοχαστούμε. Να τραγουδήσουμε ή και να κλάψουμε μαζί. Να συνυπάρξουμε ,με έναν τρόπο, στον ιστορικό περίπατο που μας επιφυλάσσει να βρεθούμε η αποψινή παράσταση. Ας περπατήσουμε, λοιπόν!
Γεια σας και καλή αντάμωση στους αγώνες που έρχονται!»
