Του Γεράσιμου Χολέβα
Είναι πολλοί αυτοί που γνωρίζουν (και θυμούνται) την πολιτική πορεία του πρώην συγκυβερνήτη του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Αναφερόμαστε στον κύριο Πάνο Καμμένο.
Ακόμα, όμως, κι αν δεν γνώριζε κανείς τίποτα για τις πολιτικές του επιλογές, φτάνει αυτό που είπε στη σημερινή τηλεοπτική του συνέντευξη στο STAR.
Ο Πάνος Καμμένος, που από το…. υψηλού πολιτικού πνεύματος «στα τέσσερα εσείς» ψήφισε μνημόνιο (όρθιος και περήφανος…), χρησιμοποίησε σήμερα ένα «επιχείρημα» που ξεπερνάει τα όρια της πολιτικής:
«Αν η Κεντροαριστερά είναι η κυρία Κουντουρά, που ο πατέρας της έγραψε τον ύμνο (φίλος μου ο στρατηγός, τον ήξερα) για την 21η Απριλίου, το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», τότε τους καλωσορίζω στη νέα Αριστερά».
Η θέση μας απέναντι στην όποια Κεντροαριστερά, όπως και στη («νέα» ή «παλιά») «Αριστερά» του κυρίου Τσίπρα, είναι δεδομένη κι έχει καταγραφεί πολλές φορές. Όσο για τη θέση μας για τη χούντα (η «21η Απριλίου» σύμφωνα με τον Π. Καμμένο) τι να πούμε; Θα ήταν αστείο να γράψουμε ακόμα και μισή λέξη παραπάνω.
Εδώ το θέμα είναι αλλού και είναι συγκεκριμένο:
Ο Π. Καμμένος συνεργάστηκε με την «Αριστερά» και την Κεντροαριστερά που εκπροσωπεί ο Αλ. Τσίπρας (τον οποίο στην ίδια συνέντευξη δήλωσε πως «αγαπάει») και είχε χρόνια στο κόμμα του την Ελ. Κουντουρά.
Τώρα …θυμήθηκε τι έκανε και τι δεν έκανε ο πατέρας της;
Ακόμα, όμως, κι αν το μάθαινε σήμερα, αυτό που είπε δεν είναι επιχείρημα. Είναι η ριζωμένη αντίληψη των φασιστοειδών του μετεμφυλιακού κράτους που αντιμετώπιζαν με «οικογενειακή ευθύνη» ολόκληρες οικογένειες και γενιές.
Η όποια κυρία Κουντουρά κρίνεται για τις πολιτικές της πράξεις, όπως ο καθένας που συμμετέχει στην πολιτική ζωή και στο δημόσιο λόγο. Ας την κρίνουν αυτή που την ψήφισαν, είτε ως υποψήφια της Νέας Δημοκρατίας, είτε ως υποψήφια των ΑΝΕΛ, ας την κρίνουν και ως υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (την ίδια ακριβώς πορεία είχε και ο Π. Καμμένος). Ας την κρίνει και ο ίδιος ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ με πολιτικούς όρους. Το «επιχείρημα» του (το οποίο τώρα …θυμήθηκε), όμως, δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική. Είναι ένα «επιχείρημα» που προκαλεί ένα και μόνο πράγμα: Αηδία!