Του Γιώργου Αμπαδιωτάκη
Δεν πρέπει να έχειυπάρξει άλλη περίπτωση στα χρονικά της πρόσφατης ιστορίας της Ελλάδας όπου κόμμα το οποίο γιγαντώθηκε από τον ελληνικό λαό με σκοπό να ανατρέψει πολιτικές και να εκφράσει τη βούλησή του, η οποία απουσίαζε παντελώς από ένα πολιτικό σύστημα υποταγμένο στα κελεύσματα των ξένων, μετατράπηκε τόσο γρήγορα όχι απλά σε πειθήνιο εκφραστή της ξένης βούλησης αλλά αθέτησε και τόσο κραυγαλέα τη βούληση του λαού ο οποίος τον ανέδειξε.
Πρώτα ήταν το δημοψήφισμα στο οποίο ο ελληνικός λαός με συντριπτικό ποσοστό ζήτησε την μη συνέχιση της εφαρμογής των προγραμμάτων λιτότητας, ακολούθησαν πολλές ακόμη περιπτώσεις όπου οι υποσχέσεις δεν τηρήθηκαν για να φτάσουμε σήμερα στο Μακεδονικό. Σε κάθε περίπτωση, κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ αθετεί τις υποσχέσεις και δε σέβεται τη βούληση του λαού γίνεται αποδέκτης των ευσήμων των ξένων ηγετών για τη “θαραλλέα στάση”, λες και το θάρρος ταυτίζεται με την λειψή δημοκρατική λειτουργία.
Όλα αυτά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου μετά από δέκα χρόνια διαρκούς εφαρμογής προγραμμάτων λιτότητας, πάντα με τα εύσημα των “συμμάχων” μας, μετα από δέκα χρόνια που οι Έλληνες πίνουν το “πικρό φάρμακο”, που είναι αναγκαίο όπως είχε πει η κ. Μέρκελ, η Ελλάδα βιώνει συνθήκες που παραπέμπουν σε περίοδο κατοχής. Κατοχή με μια κυβέρνηση Αριστεράς που δέχεται διαρκώς εύσημα;
Στην κλασσική εικόνα από όπου προέκυψε η έκφραση “his master’s voice” βλέπουμε έναν σκύλο όπου προσηλωμένος έχει στήσει αυτί για να ακούσει από ένα γραμμόφωνο. Η ιστορία έχει ως εξής. Ο Francis Barraud, ένας Άγγλος ζωγράφος έγινε ο ιδιοκτήτης του σκύλου του αδελφού του που είχε πεθάνει. Μαζί έγινε αποδέκτης και ενός φωνογράφου όπου υπήρχε καταγεγραμμένη η φωνή του αδελφού. Ο σκύλος, όταν άκουγε τη φωνή του νεκρού αφεντικού του αντιδρούσε σαν αυτός να ήταν εκεί. Έτσι αποτυπώθηκε η εικόνα και ο τίτλος “his master’s voice”.
Βεβαίως, η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ακούει από ένα γραμμόφωνο, ούτε ο Τσίπρας είναι σκύλος. Όμως, είναι απορίας άξιον πως μία κυβέρνηση η οποία εκλέχθηκε και για να επαναφέρει την πίστη του ελληνικού λαού στη Δημοκρατία, κατάφερε να ποδοπατήσει τόσο βάναυσα κάθε δημοκρατική διαδικασία. Στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας, η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού στέκεται απέναντι. Ίσως επειδή δεν υπήρξε αρκετή ενημέρωση, ίσως επειδή δε μπορεί να αντιληθεί ότι είναι προς το συμφέρον του. Αν είναι έτσι όμως αυτό που θα έπρεπε να έχει γίνει, εφόσον έχουμε δημοκρατία, θα ήταν να είχε τεθεί σε εφαρμογή μία διαδικασία διαλόγου χρονοβόρα, στην οποία διαδικασία θα απουσιάζαν οι εύκολοι χαρακτηρισμοί, ώστε να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή συναίνεση.
Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση, μόνο με τη στήριξη ξένων κέντρων και δίχως τη συναίνεση ούτε καν των κομμάτων του ελληνικού κοινοβουλίου, με ψήφους ανθρώπων που μέχρι πρόσφατα ήταν ενάντια στη Συμφωνία και οι οποίοι από τη μία στιγμή στην άλλη άλλαξαν κόμματα και θέσεις, με μια ανεξήγητη βιασύνη, λες και η Ελλάδα θα έπρεπε να βιάζεται για το αν θα μπουν αρκετά γρήγορα τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., προχώρησε σε μία “λύση” η οποία δημιούργησε μεν μεγάλο ενθουσιασμό στα ξένα κέντρα, όμως άφησε την ελληνικη κοινωνία βαθιά διχασμένη και πολωμένη, πόσο δε μάλλον αφού ο όποιος διάλογος περιορίσθηκε σε βρεφικό επίπεδο με εκατέρωθεν χαρακτηρισμούς για ακροδεξιούς και γραφικούς από την μια πλευρά και προδότες από την άλλη.
Όλα αυτά είναι εξόχως ανησυχητικά, ανεξαρτήτως αν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Ζάεφ κερδίσουν το Νόμπελ Ειρήνης.
