«Υπέρ πλεόντων, οδοιπορούντων, καμνόντων, αιχμαλώτων και της σωτηρίας αυτών…»
Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
Η λειτουργία της αγίας μας Εκκλησίας έχει σφαιρικό χαρακτήρα και ύφος και ήθος, όσον αφορά το κεφάλαιο της σωτηρίας του ανθρώπου.
Το λειτουργικό πνεύμα, καλύπτει τοπικά και χρονικά την ύπαρξη και τη ζωή του κόσμου, το πρόσωπο και την κοινωνία των ανθρώπων.
Η λειτουργία της εκκλησίας μας, είναι η μεγάλη καρδιά που κτυπά και αγωνιά για όλους και όλα.
Ο λειτουργικός αναβαθμός, για τους οδοιπορούντες, με κάθε τρόπο και μέσο, με τα πόδια, με μηχανάκι, με αυτοκίνητο, με καράβι ή αεροπλάνο, είναι λόγος και έκφραση έγνοιας.
Το ίδιο για τους κάμνοντες, τους πάσχοντες από κάθε λογής ασθένειας, θεραπεύσιμης και αθεράπευτης, πρόκειται για λειτουργική εξόφληση της ευαγγελικής επιταγής, «ησθένησα και επσκέφασθε με» (Ματθ. 25,36).
Ανάλογη λειτουργική έγνοια και για τους αιχμαλώτους, τους φυλακισμένους και όλους εκείνους που βρίσκονται κάτω από περιορισμό και στέρηση της ελευθερίας των και σε τούτη την περίπτωση η φωνή του Θεού είναι καθαρή και κρυστάλλινη «εν φυλακή ήμην και ήλθετε προς με» (Ματθ. Κεφ. 25/36)
Αυτό το είδος της λειτουργικής έγνοιας για τον άνθρωπο προεκτείνει την ίδια τη λειτουργία, πέρα από τους τέσσερις τοίχους του ναού, στα πέρατα της οικουμένης.
Στους μεγάλους και τους μικρούς δρόμους κίνησης και διακίνησης των ανθρώπων, των λαών και των εθνών της γης.
Στα μικρά νοσηλευτικά κέντρα και τα μεγάλα νοσοκομεία, στα άσυλα των ανιάτων και των κέντρων υποστήριξης παιδιών και μεγαλύτερων με ιδιαίτερες αδυναμίες και ανάγκες.
Με το ίδιο λειτουργικό ρυθμό η έγνοια της λειτουργίας μας φτάνει ως τις φυλακές και τα κρατητήρια των μικρών και των μεγάλων χωρών, τους κάθε λογής κρατούμενους που δίκαια ή άδικα στερούνται την προσωπική τους ελευθερία.
Ο αιώνιος λειτουργικός αυτός λόγος, που προσεγγίζει ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων της οικουμένης, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα στις ημέρες μας, που το κυκλοφοριακό είναι μεγάλο πρόβλημα και τα θύματα των ατυχημάτων πολλαπλασιάζονται.
Το ίδιο ισχύει και για τα νοσηλευτικά ιδρύματα, ο αριθμός των πασχόντων αυξάνει και η περίθαλψη όλων αυτών γίνεται καθημερινά και δυσκολότερη.
Για τις φυλακές, ή όπως τις λένε αναμορφωτικά ιδρύματα, φαίνεται να μην αντέχουν το μέγεθος και το πλήθος των φιλοξενούμενων τους και ίδια η κοινωνία φαίνεται πολλές φορές εξαντλημένη κάτω από το βάρος όλων αυτών των πολλών και μεγάλων δυσκολιών που κυριολεκτική την πλήττουν.
Δε γνωρίζουμε, πόσο και σε ποιο βαθμό βιώνουμε αυτή την ευχή, που αφορά τη σωτηρία των άλλων, των οδοιπορούντων, των καμνόντων, των αιχμαλώτων.
Δε γνωρίζουμε επίσης, πόσο νοιώθουμε αυτή την τεράστια ευθύνη μας για τους άλλους.
Είναι πράγματι δύσκολο, και ακόμα δυσκολότερο όχι να γνωρίζουμε, αλλά, να αναγνωρίζουμε αυτή την πρακτική της λειτουργίας μας, αυτό το ενδιαφέρον της κι αυτή την έγνοιά της για τους άλλους.
Εμείς κάνουμε το σταυρό μας μπροστά στις εικόνες, προσκυνούμε τα πρόσωπα του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων, γονατίζουμε και προσευχόμαστε «των οδοιπορούντων, των καμνότνων, των αιχμαλώτων» και φυσικά «υπέρ παντός του λαού».
Αλλά είναι βέβαιο ότι αυτό μόνο δε φτάνει. Είναι λίγο. Είναι το έλαττον. Εμείς θέλουμε να φτάξουμε και να πράττουμε το «μείζων» το πολύ, το περισσότερο.
Βρισκόμαστε μπροστά στην ώρα της ευθύνης μας, για το καλοστράτημα των οδοιπορούντων, για την περίθαλψη των πασχόντων, για το ξεστράτημα και το παραστράτημα των συνανθρώπων μας, των αδελφιών μας.
Δεν υπάρχει βάσκανος μοίρα και δεν είναι τίποτα τυχερό μας.
Την πορεία της ζωής την χαράσσουμε εμείς. Έχουμε αυτή την τιμή από το Θεό και γι’ αυτό και τη μεγάλη ευθύνη των αποτυχιών μας.
Ακριβώς πάνω στην ώρα της ευθύνης μας για τη ζωή έρχεται ο προσευχητικός λόγος της Εκκλησίας μας υπέρ όλων αυτών «των αδυνάτων».
Πρόκειται για την πεμπτουσία του λειτουργικού μας λόγου.
Φωνή ευθύνης του λαού του Θεού για την πρόληψη ατυχημάτων, ασθενειών και στέρησης της προσωπικής μας ελευθερίας.
Λόγος, καθαρός, προσευχητικός, μετανοητικός, που περνά πάνω από τους δρόμους και τα μονοπάτια του κόσμου και φτάνει ως τα αυτιά του Θεού, για τη ζωή και τη σωτηρία, τη λύτρωση και τον αγιασμό «πάντων ημών». Η Εκκλησία νοιάζεται και λειτουργεί για μας.