Είναι ένα ερώτημα. Αν, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν κραταιό, είχαν εκλεγεί ευρωβουλευτές και μάλιστα στις πρώτες θέσεις η Κουντουρά, ο Κόκκαλης και ο Γεωργούλης, δε θα ξεκινούσε μία συζήτηση γύρω από μια δεξιά στροφή που θα σηματοδοτούσε η εκλογή αυτών των ατόμων; Tώρα που εκλέχθηκαν σε ένα κόμμα που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως Αριστερό, δεν τρέχει τίποτα;
Αλλά δεν είναι μόνο πως εκλέγηκαν οι συγκεκριμένοι ευρωβουλευτές αλλά ότι δεν εκλέγηκαν ο Πλουμπίδης, η Κούνεβα, ο Χρηστάκης και ο Ρέλλας, ο Ντέιλι για να πούμε απλά μερικά ονόματα που ήταν στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και όμως έμειναν εκτός ευρωβουλής.
Πώς να πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι το αντίπαλο δέος της νεοφιλελεύθερης δεξιάς, πώς είναι δυνατόν να καλεί τους πολίτες σε αγώνα ενάντα στον νεοφιλελευθερισμό όταν επί 4 χρόνια που κυβερνά διατηρεί την πλειοψηφία των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών μέτρων, έχει ασπαστεί λογικές νεοφιλελεύθερες, έχει προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις, έχει θεοποιήσει το ΝΑΤΟ, έχει συσφίξει τις σχέσεις εξάρτησης με τις ΗΠΑ, έχει γιγαντώσει τον ρόλο των βάσεων, έχει προχωρήσει τις διαδικασίες για εξορύξεις υδρογονανθράκων; Πώς να πείσει όταν ενώ λεκτικά αγωνίζεται για τις γερμανικές αποζημιώσεις, την ίδια στιγμή προωθεί τους θεσμούς της Ελληνογερμανικές Συνέλευσης και του Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας που οι οργανώσεις που αγωνίζονται για το συγκεκριμένο ζήτημα διαρκώς καταγγέλουν ως εργαλείο ενάντια στις διεκδικήσεις; Πώς να πείσει όταν η υπερφορολόγηση των πολιτών δεν επέστρεφε πίσω με έργα ή με υπηρεσίες αλλά συσσωρεύονταν για να πάνε στα ταμεία των δανειστών ενώ ο λαός φτωχοποιούνταν; Πώς να πείσει όταν αφού προχώρησε σε περαιτέρω φτωχοποίηση και των μεσαίων στρωμάτων, για τους φτωχούς δεν έδωσε λύσεις αλλά ψίχουλα στη μορφή επιδομάτων; Πώς να πείσει όταν για αυτά τα ψίχουλα, ο ΣΥΡΙΖΑ θεώρησε ότι οι πολίτες θα έπρεπε να νοιώθουν και ευγνώμονες;
Πώς να πείσει όταν ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, το ύφος υπουργών και στελεχών του εκπέμπει μια απύθμενη αλαζονία;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έστρωσε τον δρόμο για τη Νέα Δημοκρατία. Και τώρα, ακόμα και την ύστατη στιγμή, μοιάζει ανίκανος να προχωρήσει στην οποιαδήποτε αυτοκριτική, παρά μόνο υποκριτικά.
Ο Τσίπρας, στην Κ.Ε. μετά τις εκλογές της Κυριακής, είπε σχεδόν ειρωνευόμενος όσους ασκούν κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ:
“…κάποιους απογοητεύσαμε γιατί δεν καταφέραμε να αλλάξουμε τη χώρα από τη μία μέρα στην άλλη. Έχουμε ευθύνη γι’ αυτό που ποτέ δεν την αρνηθήκαμε”
Για να εξηγήσει γιατί η απογοήτευσή τους δεν έχει βάση. Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ τώρα ξέρουν, αυτό που όσοι παραμένουν απογοητευμένοι δεν ξέρουν:
“…έχουμε την εμπειρία, ότι χρειάζεται πολύ περισσότερος χρόνος, πολύ περισσότερη προσπάθεια, πολύ περισσότερος κόπος για να αποκτήσουμε την πατρίδα που θέλουμε, το κράτος που θέλουμε, τη ζωή που θέλουμε”.
Όμως οι πολίτες δεν έχουν άλλο χρόνο να περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αποκτήσει “εμπειρία”, να συνεχίσει να μετατρέπεται σε ένα όλο και πιο δεξιό κόμμα. Μεταξύ ανθρώπινου διαχειριστή των μνημονίων και των δεξιών πολιτικών και δεξιών πολιτικών που θα εφαρμόσουν δεξιές πολιτικές, μπορεί να μην επιλέξει να ψηφίσει αυτούς που θα εφαρμόσουν δεξιές πολιτικές αλλά σίγουρα δε θα επιλέξει την υποκρισία μιας ανθρώπινης διαχείρισης της βαρβαρότητας.
Άλλωστε, γι’ αυτό τον λόγο δεν αποχώρησαν μαζικά οι πολίτες από το ΠΑΣΟΚ; Το ζήτημα δεν είναι ότι έστρωσαν τον δρόμο στη Νέα Δημοκρατία, αλλά ότι δικαίωσαν και το ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα, το εκσυγχρονιστικό, σημιτικό, δεξιό ΠΑΣΟΚ.