Γράφει: Ο Βαγγέλης Πάλλας Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής – Α.Ε.J./I.F.J.

Πολλές φορές οι άνθρωποι για να αισθανθούν περισσότερη ασφάλεια κλειδώνονται – αμπαρώνονται στην εκάστοτε εποχή τους, σαν το περίεργο εκείνο σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Νομίζω ότι αρχίζουμε να δροσιζόμαστε με ρατσιστικά ποτά. Αρχίζουμε να κάνουμε κάποιες μικρές εκπτώσεις από τις αρχές μας για το ρατσισμό, εθνικισμό και την υποδοχή προσφύγων ή μεταναστών.

Αρχίσαμε να διαχωρίζουμε πρόσφυγες από μετανάστες. Αλλά δεν κατανοούμε πως οι πόλεμοι που δημιουργούν τα ισχυρά κράτη, οικονομικοί και στρατιωτικοί, αυτοί τους ξεριζώνουν. Το μίσος έχει πολύ συχνά λάθος στόχευση.

Η κρίση του προσφυγικού δεν τελειώνει. Η Δύση με τους ισχυρούς της θα πάνε να βγάλουν αέριο και πετρέλαιο και οι δυστυχισμένοι της Ανατολής θα έρχονται στη δύση για να βρουν ένα κράτος δικαίου, μια καινούργια πατρίδα και τα ευρωπαϊκά ιδεώδη. Αυτό δεν είναι ζωή.

Μια καθημερινή νόμιμη τρομοκρατία πλανάται στη χώρα από όλες τις πλευρές. Δεν κρύβει δυναμίτες σε κατσαρόλες, δεν στέλνει προκηρύξεις, δεν απειλεί την ζωή μας. Δεν προσδιορίζεται σε πρόσωπα αυτός ο πόνος, αλλά σε πράξεις που κρύβουν πίσω τους πρόσωπα. Ψάχνουμε να βρούμε μια συλλογιστική που να έχει βάση, βάθος, συνέχεια, αντίθετα σκοντάφτουμε συνεχώς επάνω σε γελοία υποκείμενα που κάνουν τις ταπεινές ιδεολογίες τους (μπάρμπεκιου έξω από δομές) (χλευασμός και αποκλεισμός περιοχών) πράξεις που μοιράζουν μισαλλοδοξία και απανθρωπιά για μια στιγμή δόξας στα συστημικά ΜΜΕ.

Τι όρια πρέπει να βάλουμε, τι παραδοχές θα κάνουμε; Αυτά τα ερωτηματικά εύκολα τα απαντούν οι ρατσιστές με ιαχές, βρισίδια, προσβολές, αναθέματα και προσβολή της θρησκευτικής προσωπικότητας, ενώ για τον υπόλοιπο κόσμο είναι δύσκολο να απαντηθούν. Πώς να ξετυλίξεις το κουβάρι χωρίς την Αριάδνη;

Πόσο εθισμένοι μπορεί να έχουμε γίνει εν τέλει σε αυτά τα εγκλήματα; Πόσο εθισμένοι μπορεί να είμαστε στους βομβαρδισμούς στις γενοκτονίες; Πόσο γερό στομάχι έχουμε αποκτήσει να βλέπουμε τα πλάνα από δορυφόρο πριν και κατά την διάρκεια βομβαρδισμών, εισβολών σε χώρες, εκατομμύρια προσφύγων να μεταναστεύουν για επιβίωση; Και συνεχίζουμε να τρώμε τα πατατάκια μας ή να κάνουμε ζάπινγκ στην τηλεόραση. Πόσο εύκολο είναι να λέμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν στον άλλο κόσμο και ότι η ζωή συνεχίζεται;

Πρέπει να ντρεπόμαστε για όλους τους πολιτισμένους του κόσμου. Που είναι όλοι αυτοί που έκλαιγαν στην προβολή της «λίστας του Σιντλερ» και του «Πιανίστα». Που είναι αυτοί που έβγαιναν και όρθωναν τις γροθιές τους σε συναυλίες για τους σφαγιασμένους σέρβους;

Τι έγινε τώρα, τα μωρά και μανάδες είναι μουσουλμάνοι και λίγο μας κόφτει;

Συμμετέχουν στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είμαστε όλοι μας. Όλοι μας συμμετέχουμε μέσω της ψήφου μας στις γενοκτονίες που λαμβάνουν χώρα από το Κόσσοβο μέχρι τη Γάζα και θα συμμετέχουμε και στις γενοκτονίες που σχεδιάζονται στα επόμενα 10 χρόνια.

Είναι απίστευτη η πατρίδα μας. Μυρίζει βασιλικό και αγιόκλημα. Έχει ένα σκοτάδι τόσο φωτεινό που δεν φοβάται τίποτα.

Όσο και να θέλουμε να δηλώσουμε την στήριξή μας απέναντι στους λαούς που νιώθουν την καταπίεση και την εξαθλίωση, δυστυχώς δεν μπορούμε να τους πείσουμε ότι είμαστε αμέτοχοι σε αυτά τα εγκλήματα..