“Στων Ψαρρών την ολόμαυρη ράχη περπατώντας η δόξα μονάχη
μελετά τα νεκρά παλληκάρια και στην κόμη στεφάνι φορεί
γινωμένο από λίγα χορτάρια πούχαν μείνει στην έρημη γη“.
Πόσο επιδέξια οι σύγχρονοι κατακτητές μας μάς οδήγησαν να “λησμονήσομε”.
Των Ψαρρών την ολόμαυρη ράχη, τις θυσίες μας, το αίμα μας, τα ολοκαυτώματά μας.
Γιατί; Γιατί έδωσαν την ζωή τους κάποιοι άνθρωποι αντί να συνεργαστούν και να εντρυφήσουν στον παρά όπως κάνουν σήμερα μερικοί;
Για την Λευτεριά μας! Για να μας ανήκει η χώρα μας!
Πόσο εύκολα πέσαμε θύματα επιδέξιας προπαγάνδας. Αυτής της άθλιας παγκοσμιοποίησης. Και απεμπολήσαμε ό,τι με αίμα και θυσίες κατακτήθηκε. και αν τότε βρέθηκε ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά και συγκινημένος απ’ τα πάθη μας από τους κατακτητές Οθωμανούς, έδωσε στην ανθρωπότητα αυτόν τον περίφημο πίνακα “Η σφαγή της Χίου”, τώρα τι; Τώρα που οι συνειδήσεις, οι πένες, οι παλέτες, οι αγώνες, όλα εξαγοράζονται και προσκυνούν τα “τριάντα αργύρια του Ιούδα” που εκπορεύονται από την σε σήψη ευρισκόμενη Ε. Ένωση, τώρα τι; Ποιος θα βρεθεί να αποδώσει την αλήθεια για τα τεκτενόμενα εις βάρος του λαού μας; Των νησιών μας, της χώρας μας; Ποιος σύγχρονος Ντελακρουά που η συνείδησή του και η τέχνη του δεν θα έχουν εξαγορασθεί απ’ τα προγράμματα της Ε. Ένωσης θα βρεθεί να αποδώσει, αυτό που θα συμβεί σε λίγο; Την νέα επικείμενη σφαγή της Χίου, της Λέσβου, των νησιών μας;
Ποιος θα βρεθεί;
Πώς θα σπάσομε τα δεσμά που μας φόρεσε η Γερμανία διά της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Πώς θα κατακτήσομε την χαμένη ελευθερία μας;
Πώς θα ξαναπάρομε την χώρα μας, τα νησιά μας, τις βραχονησίδες μας, τους κόκκους της χρυσής μας άμμου, τις σπιθαμές του χώματός μας, τα γαλάζια μας κύματα;
Πώς θα πάρομε την χώρα μας πίσω;
Α.Κ