Του Αρχιμανδρίτου ΙΓΝΑΤΙΟΥ Θ. ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ, Θεολόγου – τ. Λυκειάρχου – Ακαδημαϊκού
Ανάμεσα στα σημάδια και στους ανθρώπινους πόνους είναι και η κύφωσις. Άνθρωποι που αδυνατούν ή δυσκολεύονται να ορθώσουν το σώμα τους. Ένας ιδιόμορφος πόνος. Μια οδυνηρή κατάστασις, που μόνο όποιος την υφίσταται γνωρίζει την οδύνη της. Καμπουριασμένοι είτε από γηρατειά ή ασθένεια.
Και θα πρέπει αφ’ ενός να καταλαβαίνομε το δράμα αυτών των συνανθρώπων μας και αφ’ ετέρου όσοι έχουν την υγεία τους να ευχαριστούν τον Θεόν και να αρκούνται σ’ αυτό και να αφήσουν κατά μέρος την πλεονεξία, τον εγωισμό και την μάταιη επίδειξη.
Σκέπτομαι την παραπάνω κατηγορία των πονεμένων αδελφών μας, των κυρτωμένων στο σώμα και βλέπω τόσους και τόσους ανθρώπους κυρτωμένους στην ψυχή.
Βλέπω ειδικά τον σημερινόν Δον Κιχώτην. Τον βλέπω να κάμπτεται. Να γονατίζει. Να συγκύπτει. Κι αυτό τον κάνει τρομερά δυστυχή, πράγμα που δεν καταλαβαίνει τις περισσότερες φορές.
Τον βλέπω να γονατίζει από τις αμαρτίες.
Και το βάρος φαίνεται καλλίτερα όταν θέσομε σε λειτουργία τη συνείδησή μας. Η αμαρτία γονατίζει τον άνθρωπο. Τον αφοπλίζει. Του αφαιρεί την καλή διάθεση. Το γέλιο. Την αληθινή ευτυχία. Ας φορεί την μάσκα της πλασματικής ευτυχίας. Ας τρέχει στα ξενυχτάδικα και στις άλλες «διασκεδάσεις», οι οποίες προς στιγμήν τον εισάγουν στον «παράδεισο» της μακαριότητος, όπως και τα ναρκωτικά, ενώ δίπλα καιροφυλακτεί η κόλασις που θα δε θα αργήσει να τον κάνει ένοικό της…
Η μεγάλη αμαρτία της κακίας, και των θυγατέρων της, του κάνουν τη ζωή αφόρητη. Δεν βρίσκει ησυχία και γαλήνη. Άχαρη η ζωή του. Παντού βλέπει εχθρούς και αντιπάλους, στον ύπνο και στον ξύπνιο του. Σαν το σίδερο που τρώγεται από τη σκουριά, που το ίδιο γέννησε, έτσι τρώγεται κι αυτός. Αν και «άνθρωπος» αντί να γεννήσει άνθρωπο γέννησε το αδηφάγο θηρίο την κακία, τον ίδιο τον δολοφόνο του εαυτού του.
Μια άλλη αιτία που γονατίζει τον άνθρωπον είναι η αγωνία του για υλικές απολαύσεις, για δόξες και αξιώματα. Και εδώ δεν βρίσκει ησυχία. Ο σατανικός υλιστικός και εγωιστικό ανταγωνισμός, τον εξαντλεί σωματικά και ψυχολογικά. Μαραζώνει πριν από την ώρα του, ένας σωστός παιδαριογέρων.
Ένα σάπιο δέντρο που σπατάλισε τους χυμούς του στις σαρκο-υλικές απολαύσεις, ανίκανο να προσφέρει έστω κάτι στον εαυτό του. Ένας άχρηστος, αλλά και επιζήμιος. Αλλά και επικίνδυνος. Ένας πρώην υγιής κατά σάρκα και πνεύμα οργανισμός, ο οποίος φθάνει στην κατάντια του χοίρου, του οποίου έφθασε να ζηλεύει τη θέση (Λουκ. 15, 32).
Μας κύρτωσε. Μας γέρασε το άγχος. Γεμίσαμε αρρώστιες και θανάτους εξαιτίας του. Παλιά πεθαίναμε από την πείνα, τώρα από το πολύ φαγητό. Γεμίσαμε από Κέντρα αδυνατίσματος με όλη την απάτη και την εκμετάλλευση. Γεμίσαμε από φαγάδικα. Η γαστριμαργία, και τα συν αυτής, πετάει στα σύννεφα. Από τη μια «αδυνάτισμα» και από την άλλη πολυφαγία! Γι’ αυτό και ο Μ. Βασίλειος θα πει: «Το υπερμπίπλασθαι την γαστέρα και καταβαρύνεσθαι ταις τροφαίς κατάρας άξιον».
Τέλος, εκείνο που κυρτώνει – γονατίζει τον άνθρωπον είναι ο πόνος σε όποια του μορφή και σε όποια του ένταση. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που με το πρώτο του κτύπημα λύγισαν. Κύρτωσαν. Μαράθηκαν. Χάθηκαν.
Και συνέβη αυτή, γιατί δεν έμαθαν τι είναι η ζωή. Γιατί από μικροί τράφηκαν με τα παραμύθια και τους πρίγκηπες. Δεν έμαθαν πως η ζωή δεν είναι πάντα ανέφελη. Πως υπάρχουν καταιγίδες και ανελέητες φουρτούνες. Δεν έμαθαν επίσης πως ο πόνος, ο όποιος πόνος, είναι φορτίο που πρέπει να το αξιοποιήσομε. Πως είναι ένα «μετεωρολογικό δελτίο» που πρέπει να συμβουλευθούμε και ένα καμπανάκι που μας ειδοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Σκεφθείτε πόσοι θάνατοι θα υπήρχαν αν δεν σήμανε, και μάλιστα έγκαιρα, αυτό το καμπανάκι.
Ωστόσο, αγαπημένοι μου αναγνώστες, θα πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε την μεγάλη αλήθεια και πραγματικότητα που εκφράζεται με τα παρακάτω λόγια του Ρ. Ρολλάν: «Δεν θα μπορούσε πια να ζει κανείς αν ήταν υποχρεωμένος να λογαριάζει τα βάσανα του κόσμου. Κάθε ευτυχία τροφοδοτείται από τον πόνον ενός άλλου πλάσματος. Η ζωή τρώει την ζωή, όπως τα σκουλήκια που γεννιούνται μέσα σ’ ένα ζωντανό θήραμα».