Του Κώστα Λαζαρίδη
Πέρα από την απλουστευμένη θέση «συμφωνώ, δε συμφωνώ», ως προς το μέτρο της απαγόρευσης κυκλοφορίας, στα πλαίσια της γενικότερης εκπαίδευσης από το ισχύον σύστημα, προσανατολισμένη επιγραμματικά στη ρήση «(Δε) σκέφτομαι, άρα υπάρχω (για να καταναλώνω)», θα εστιάσω σε σημεία που οδήγησαν στην απαγόρευση:
Η «αντικοινωνική συμπεριφορά», όπως αυτή ορίζεται κατά το δοκούν, «αντικοινωνική συμπεριφορά» δεν είναι απλώς οι βόλτες στην παραλιακή κάποιων «αφελών» ..κι ας μην επεκταθώ στην αμφίδρομη σχέση ενός συστήματος που προάγει την ανάλογη «ελαφρότητα» και έλλειψη αλληλεγγύης.
Λίγο πολύ όλοι μας κάπου, κάπως ως ένα σημείο, ακόμη και χωρίς την μερική ή πλήρη συνειδητοποίηση ότι αυτό συμβαίνει, παρουσιάζουμε «αντικοινωνική συμπεριφορά». Το εύρος αυτής μπορεί να οριστεί όπως ενίοτε ρυθμίζει και αποφασίζει η εκάστοτε πολιτική, δικαστική, στρατιωτική, αστυνομική αρχή με τη συνδρομή ιπτάμενων αντικειμένων εσχάτως ..αλλά και το «άγρυπνο» μάτι των συμπολιτών μας.
«Αντικοινωνική συμπεριφορά», σύμφωνα με τους εκπροσώπους της εξουσίας, δεν ορίστηκε η μέχρι προσφάτως και εν μέσω πανδημίας, ανταλλαγή σιέλου εντός των ιερών ναών και ο συνωστισμός των πιστών της.
«Αντικοινωνική συμπεριφορά», δεν ορίζεται η έλλειψη ιατρικού εξοπλισμού, κλινών και προσωπικού, στα νοσοκομεία της χώρας.
«Αντικοινωνική συμπεριφορά» δεν ορίζεται η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσφύγων και μεταναστών και η έλλειψη στοιχειωδών υγειονομικών μέτρων για αυτές τις ομάδες που με την πρώτη ευκαιρία θα κατηγορηθούν για «αντικοινωνική συμπεριφορά»..
«Αντικοινωνική συμπεριφορά» μπορεί να ορίζεται η αλληλεγγύη όταν αυτή είναι οριζόντια και ανιδιοτελής και όχι «φιλάνθρωπη» με ολίγη από ξέπλυμα κύρους και χρήματος.
«Αντικοινωνική συμπεριφορά» μπορεί να ορίζεται το δικαίωμα στην απεργία, στην εργασία, στην υγεία, στη μόρφωση, στην ελευθερία μετακίνησης.
«Αντικοινωνική συμπεριφορά» πιθανώς μελλοντικά να είναι και ένα ανάλογο κείμενο.. αν δεν είναι ήδη.
Δε μπαίνω στον πειρασμό να αναπτύξω συνωμοσιολογικά σενάρια για την έλευση και εξάπλωση του ιού, ούτε πιστεύω ότι είναι εσκεμμένο αυτό που συνέβη, παρόλα αυτά η εργαλειοποίηση της πανδημίας και τα αστυνομικά μέτρα διεθνώς, θυμίζουν την εργαλειοποίηση των επιθέσεων της 9/11, όταν η άσκηση ελέγχου και η παραβίαση προσωπικών δεδομένων και δικαιωμάτων κινήθηκε σε ρυθμούς fast forward και με συνοπτικές διαδικασίες δίνοντας την ισχύ στις εθνικές υπηρεσίες πληροφοριών ώστε να δρουν αντισυνταγματικά, επιβάλλοντας οποιοδήποτε μέσο κρίνεται «αποτελεσματικό».
Στην παρούσα συγκυρία φαίνεται ότι το κουμπί fast forward πατιέται ξανά για να πάει ένα βήμα πιο πέρα η πλανητική αστυνομοκρατία. Κι αυτή τη φορά, και κάθε φορά περισσότερο, είμαστε εμείς που τη ζητάμε κάνοντας ένα ακόμη βαθύ συνειδησιακό βήμα σε μια κοινωνία ελέγχου και αποστέρησης προσωπικής ελευθερίας για χάρη της «ασφάλειας».
Πέρα από το «συμφωνώ/ διαφωνώ» ας είμαστε σε εγρήγορση ως προς το αν θα συνεχίσουμε τη διαδρομή μας προς τη δυστοπία ή αν θα την εμποδίσουμε.